Wie dacht dat Clouseau dé headliner was van de openingsavond van de 25ste editie van Maanrock heeft het mis. The Clement Peerens Explosition kende immers meer toeschouwers op de Grote Markt dan de broers Wauters. Koen, die zag er uit als een dakloze. Ongeschoren en met een kapsel dat smeekte om een kapbeurt. Zangtechnisch bleek ie bij Eén keer in een leven bijzonder gecrispeerd schor zijn hoge noten uit zijn strot te proberen persen. Daarbij moest ie zo veel moeite doen dat het gewoon onaangenaam was om naar te luisteren. Ook Kris, die nooit een geweldig zanger is geweest overigens, moest de noten er uit persen tijdens Zij is mijn waarheid. Dit is te hoog gegrepen, jongens.

‘Deze voorstelling is 16 + en bevat: grof taalgebruik, gewelddadige beelden, seksueel getinte scènes en een scène over verkrachting’ lezen we op de website van Zomer van Antwerpen onder de promotekst van Bite me, de jongste voorstelling van herman. Wij gingen er dus naartoe na een licht avondmaal vermits we dachten dat we met een stevige stomp in onze maag na anderhalf uur de Dambruggestraat zouden verlaten. Niets is echter minder waar. Bite me is behoorlijk licht en zelfs frivool bij momenten. Zeker, er zitten enkele pittige, vinnige scènes in. Maar het over the top vampieren(bloed)-gevoel meets de al even over the top queercultuur overheerst in het eindsentiment.

Wie gehoopt had dat Tessa Young (Josephine Langford) zich helemaal bloot zou geven in After Ever Happy, komt bedrogen uit. Nope, ook in deze vierde film van de After-reeks (naar de romans van Anna Todd) ondertussen krijgen we haar borsten niet te zien terwijl we op Hardins penis na bijna alles in close up gezien hebben van het lijf van de man die aan dat personage gestalte geeft: Hero Fiennes Tiffin.

Een hilarische film die acteurs en het opportunistische hautaine filmwereldje he-le-maal in zijn hemd zet. Dat is Competencia Oficial, een Spaanse-Argentijnse die Gastón Duprat en Mariano Cohn regisseerde. De prent, voornamelijk een praatfilm, gaat over Humberto Suárez (José Luis Gómez), een miljardair die zich op het einde van zijn carrière afvraagt of hij wel iets heeft nagelaten. Zo heeft ie bijvoorbeeld wel een stichting en daar een aanzienlijk gebouw voor neergepoot maar echt actief is men daar niet. De man denkt eraan om een brug te laten bouwen die dan naar hem genoemd zou worden, die hij zou financieren en vervolgens zou schenken aan de overheid. Maar daarna volgt nog een ander idee, hij wil een film laten maken.

Science fiction, horror, western … Nope is het allemaal. Maar bovenal leest Jordan Peeles jongste langspeelfilm als een liefdesbrief voor cameralui die hun leven over hebben voor dat ene ultieme nooit eerder geschoten shot.