Een virtueel optreden dat het midden houdt tussen een lichtshow, een Screen X-bioscoopervaring en een concert. Dat biedt ABBA Voyage aan in de daarvoor speciaal opgetrokken tijdelijke ABBA Arena in Londen (waarin heel wat hout verwerkt is, en de foyer in openlucht maar wel overdekt is, wat ons vragen doet stellen hoe de ervaring in de winter zal zijn). Een anderhalf uur durende overrompelende ervaring, waarin de beats aan een gigantisch hoog volume de concertzaal ingepompt worden. De show zelf is gedeeltelijk on tape (de stemmen van ABBA), maar de uitstekende band speelt wél live. Helaas weet het concept niet altijd goed kiezen wat het nu wil. Trekt ze de filmische kaart dan zakt de sfeer in, zien we de avatars alsof ze live op het podium, langs zij belicht, optreden met aan de beide kanten van de zaal de bandleden in het groot geprojecteerd alsof het om een écht concert zou gaan, dan gaat het publiek wél loos.

60 zijn The Rolling Stones geworden. En dus kon een select aantal concerten niet ontbreken voor de band die in 1962 het levenslicht zag. Wij trokken naar Londen, de bakermat van de Stones. Niet alleen omdat het een absolute meerwaarde biedt om op het British Summer Time Festival in Hyde Park Mick Jagger en co live een thuismatch te zien spelen, maar vooral ook omdat het een van de weinige data in hun touragenda was waar ze niét in een stadion optraden. De ervaring wil nu eenmaal dat stadionconcerten qua akoestiek niet je dat zijn, en daar zijn we met de jaren toch iets gevoeliger aan geworden. Een ander voordeel van BST is dat de headliner om iets na acht begint en de laatste noot rond twintig na 10 over het festivalterrein te horen is. Géén nachtbrakerij dus, wat het aangenaam maakt voor zowel jong en oud om ook op zondagavond naar een concert te gaan.

Zeemaal is de vierde van vijf premières die Laika dit jaar in ons land op de planning heeft staan. Het is voorlopig en hopelijk ook de minste voorstelling die we zagen. Dat kwam omdat tijdens de première bleek dat Sien Vanmaele nog niet helemaal gerodeerd was. Je voelde haar zenuwen tot boven in de installatie, een kombuis, gieren, zeker in het begin van de voorstelling. Het doet wat denken aan een gastvrouw die een kerstmaaltijd heeft voorbereid en overstresst geraakt is om iets verkeerd te doen waardoor ze haar gasten in het begin van de avond niet zo’n fijne tijd bezorgt. Gelukkig weet ze die stress van zich af te schudden na verloop van tijd, door onder andere ons zelf relaxatie aan te bieden, terwijl haar toeschouwers suikerwier op hun ogen gelegd hebben.

De meest overbodige film over overbodige mensen: influencers, synoniem wat ons betreft voor goedkope hoeren van de reclame-industrie. Dat is FOMO, de prent die Leander Hanssen Jr. regisseerde naar een verhaal van Ilse Schooneknaep en Maximiliaan Verheyen dat hij samen met Niels Snoek in een scenario goot. FOMO staat voor The Fear of Missing Out, en zou net als Yummy moeten behoren tot het slasherhorror-genre. Alleen boezemt de film geen angst uit. Integendeel, je ziet mensen die geen star quality bezitten (op Nora Dari na, wiens putje in haar voorhoofd net als bij Shakira erotiserend werkt) – bij gebrek aan opleiding – slecht acteren, de continuïteitsfouten stapelen zich op, en je ziet daardoor de ganse tijd door de prent die zo slecht is, dat het hilarisch wordt. In dit eerste deel (want later komt er een vervolg op Streamz) komt ook nog eens het thema: de impact van sociale media op de mentale gezondheid van jongeren onvoldoende uit de verf. Dat komt omdat de personages te weinig body/achtergrond hebben meegekregen en we onder andere het raden hebben naar waarom de dader(s) doen wat ze doen: een massamoord uitvoeren.

‘Never mind the politics, hear the music’ lezen we op een t shirt van een collega in de perstent van Glastonbury Festival. Op de eerste dag werd er behoorlijk wat aan politiek gedaan. Zo zong Pete Doherty van The Libertines ‘Long live Zelensky’ op de tonen van 7 Nation Army. Op het einde van zijn set waarvan de motor traag aansloeg zowel op het podium als bij het publiek dat aan zijn derde dag begonnen was op het 3 km² tellende festivalterrein, zong ie zelfs even ‘We love you Ukraine we do’. Het was kortom een dieseloptreden dat The Libertines neerzette op The Other Stage rond vrijdagmiddag. Doherty, die dezer dagen met een voller gezicht het podium opgaat, leek met zijn oudemannenhoofddeksel ook vestimentair aan te geven wat voor soort set hij in gedachten had.  In het begin kwam ie vooral komisch uit de verf toen hij zei dat ie twee berichten had, een voor een ver familielid dat op het terrein zou zijn, en een van Michael Eavis ‘get the fuck off my land’, die in 1970 dit festival uit de grond stampte en zoals veel organisatoren door de loop der tijden behoorlijk wat obstakels heeft moeten overwinnen. Daaronder: landeigenaren overhalen om hun landbouwgrond ter beschikking te stellen maar ook de lokale politiek mee op de kar laten springen bijvoorbeeld.