Neen, verrassende, opwindende cinema levert To Olivia niet op. Daarvoor kleurt regisseur John Hay zijn Brits drama te veel binnen de lijntjes in. Maar een degelijke, fraaie verfilming over Roald Dahls (Hugh Bonneville) pijnlijkste periode, toen ie samen met zijn vrouw, de Hollywoodactrice Patricia Neal (Keeley Hawes) zijn dochter Olivia verloor door een hersenvliesontsteking die het gevolg was van de mazelen, is het wél. Het koppel waarvan de creativiteit in het begin van de film eindeloos lijkt, blijkt tijdens het rouwproces – erg authentiek neergezet overigens door alle spelers, er wordt trouwens over de ganse lijn zeer goed geacteerd – uit elkaar te groeien. Dahl wentelt zich in zelfmedelijden en lijdt aan een writer’s block. Olivia (Darcey Ewart) was zijn oogappel waarmee hij een betere klik had dan met zijn andere dochter Tessa (Isabella Jonsson). Dahl gaat zo ver dat hij tijdens de koffietafel alle spullen van Olivia (en ook de pop Mathilda die eigenlijk van Tessa is) in een koffer steekt. Vanaf dan moet de naam Olivia doodgezwegen worden, vindt hij. Sterk is de scène waarin ie in het midden van de winter groenten wil zaaien in de tuin. De drang om te creëren, om iets terug te doen opgroeien is er bij hem ter compensatie voor zijn verlies, wat het uiterst pijnlijk maakt voor hem. De kijker krijgt hier inzicht hoe diep Dahl dan zit met zijn emoties die hij opkropt. De omstandigheden om nieuw leven te doen ontkiemen, zijn er echter niet naar.

Fans van theater, comedy, goocheltrucs, talentenwedstrijden, maskerades, optochten, fanfares, en kunstkritiek, komen in Ensor Concours helemaal aan hun trekken. Het KMSKA, dat als alles goed gaat dit najaar terug de deuren opent voor het publiek nadat het meer dan een decennium verbouwd werd, is co-producent van de voorstelling. Het museum bevat dan ook het meest aantal Ensors in haar collectie ter wereld en wil via deze voorstelling mee op laagdrempelige manier het maatschappelijk debat voeren rond Ensors werk.

Een dolle rit, dat levert Bullet Train, de Amerikaanse actiekomedie van David Leitch met onder andere Brad Pitt in de hoofdrol en verrassend helemaal op het einde ook Sandra Bullock in een bijrol op. De prent is gebaseerd op de Japanse roman Maria Beetle van Kotaro Isaka. De film is ons als we het eindproduct in zijn geheel beschouwen veel te ambitieus. Er is immers zelfs een IMAX-versie te zien in de zalen. Dat gegeven is al even van de pot gerukt als de film zelf.

Het komt zelden voor dat je er als recensent een andere mening op nahoudt dan het publiek en dus behoorlijk afwijkt in je eindconclusie met hoe de meerderheid van de toeschouwers een voorstelling ervaren heeft. Het is ook zo’n moment dat je een tijd in dubio bent tussen volgen wat er in je notities staat of het publiek volgen. Voor Emisfero van het Italiaanse Magdaclan Circo blijven we bij ons eerste gevoel. De show is ons té chaotisch, komt tamelijk laat op dreef, de spanningsboog is daardoor niet optimaal, en de moeilijkheidsgraad van de acts is eerder beperkt (op het cyr wheel en de vrouw die met een musketon in haar haar heeft en zo de nok in gehesen wordt waar ze rondtolt na). De groep wil wel poëzie in de voorstelling steken, maar slaagt daar maar gedeeltelijk in. Dat komt omdat er in deze in the round-opstelling altijd wel een stuk van de scenografie verloren gaat voor een deel van de toeschouwers.

De beste arthouse film van het moment? Dat is wat ons betreft Mothering Sunday in een regie van Eva Husson. Alice Birch (die we kennen van de prachtige serie Normal people die qua fijngevoeligheid ook resoneert in deze film) tekende voor het scenario naar de succesvolle roman van Graham Swift.