Dat er uit een verschrikkelijk moment in de geschiedenis soms ook hele mooie dingen kunnen voortkomen, bewijst MediaLane met haar productie van Come From Away. Deze musical vertelt niet alleen een ongelooflijk positief verhaal van solidariteit na de aanslagen van elf september 2001, maar is op zichzelf ook een heel mooi product. Willemijn Verkaik, Ad Knippels, Rosalie de Jong, Wim van den Driessche, Robbert van den Bergh, Joanne Telesford, Frank van Hengel, Steven Roox , Miriam Venema, Lieke van den Broek, Willemijn van Holt en Qshans Thode brengen het verhaal van hoe de ruim 7.000 gestrande vliegtuigpassagiers opgevangen werden door de inwoners van het kleine stadje Gander in Newfoundland toen het Amerikaanse luchtruim plots volledig op slot ging. Gevoelens van spanning en ongerustheid worden afgewisseld met verhalen van hoop, samenhorigheid en nieuwe vriendschap. Diepmenselijke emotie wordt afgewisseld met humor en overgoten met een rijkelijke, muzikale saus van Ierse folk. Het resultaat is een ijzersterke musical die dankzij een al minstens even sterke vertolking weet te zorgen dat je met een positieve vibe de zaal verlaat.

“De realiteit is een flutverhaal.” Daarom neemt Wim Helsen in zijn nieuwe show ‘Niet mijn apen, niet mijn circus.’ zijn publiek opnieuw mee in een realiteit die lijkt op de onze, maar die een geheel eigen logica kent. Wim Helsen loodst de toeschouwers langs herkenbare frustraties over wachtmuziekjes en bureaucratie, via het onbekende fenomeen van stadsgeiten en de vergeten groente brokkel, naar de fundamentele vraag van de voorstelling: “En waar is hier de clou van die mop?”. De weg leidt via Kafkaiaanse situaties naar een kort citaat van de meester van de absurditeit zelf. Wim Helsen toont zich als vanouds een doemdenker eerste klas en ziet achter elke schijnbaar onschuldige uitspraak of ervaring een heel uitgebreid en ingewikkeld plot dat vaak zo absurd is dat een normaal denkend mens er nooit op zou komen. En toch … Toch weet Wim Helsen zijn hersenspinsels zo weer te geven dat je haast probleemloos meegaat in deze ‘nieuwe logica’. Maar wanneer het totaal onlogische plots toch zeer plausibel lijkt, doorprikt hij zijn eigen verhaallijn en zet hij zijn publiek weer op het verkeerde been. Zoals altijd bij Wim Helsen, is ook ‘Niet mijn apen, niet mijn circus.’ doorspekt van de humor waar je best even je verstand bij houdt.

Met maar liefst 62.000 bezoekers verspreid over vier shows op twee dagen, is #LikeMe in Concert 2022 nu al een van de populairste shows van het jaar. Een concertreeks die meteen ook kandidaat is om het meest aantal bezoekers dit jaar naar de kuip met het blauwe dak in Merksem te laten trekken. De ticketprijzen waren dan ook redelijk democratisch, al tikt meer dan 150 euro vragen voor tickets in de duurste prijscategorie voor een gezin met vier ook wellicht stevig aan, en daar zit nog geen drankje of parking in terwijl de inflatie (energieprijzen, gestegen prijzen in de supermarkten enz.) ervoor zorgt dat heel wat gezinnen ondertussen aan hun spaargeld moeten zitten. Sneu voor de fans van Camille Van Beem is dat haar deel in de show gereduceerd is tot een bijrol in enkele medleys. Logisch is dat weliswaar omdat Camille in het begin van het derde seizoen uit de reeks werd geschreven om er dan op het einde terug even in te komen.  Gevolg is dat ze daardoor niet op het recentste dubbelalbum te horen is én – nog belangrijker misschien – ze staat zelfs niet op de affiches van #LikeMe on tour deze zomer die wij zagen hangen in de buurt van het Sportpaleis. Het is de meest bizarre en schizofrene situatie ooit in de Vlaamse showbizz als u het ons vraagt, en we gaan al even mee, dat een personage halfslachtig in een format zit.

‘Elke dag vechten we om de mens die we al zijn, en elke dag werken we om een beter mens te worden.’ Het is maar een van de vele interessante quotes die we Koen De Bouw horen zeggen in Nowhere de derde film van Peter Monsaert, tien jaar na diens magistrale debuut Offline, een prent die we met stip tot een van de beste Belgische films rekenen van het voorbije decennium.

The Secrets of Dumbledore, de derde in de rij Fantastic Beasts-films, is een humoristische (het zit ‘m vaak ook in kleine, visuele details) bij momenten zelfs hilarische fantasyfilm geworden. Het vertelritme is helaas wat aan de trage kant, wat het met zijn twee uur en twintig minuten bij momenten het een lange zit maakt. Daarnaast is de timing dat deze prent in de bioscoop uitkomt wat vreemd hoewel het soms ook sneeuwt in april zoals we onlangs merkten. Je zou ‘m eerder rond Kerst dan rond Pasen verwachten. Waarden als trouw, vertrouwen, liefde (hoe loopt het af tussen Queenie en bakker Jacob die in een verschillend kamp terecht zijn gekomen?) en de warme banden tussen tovenaars en mensen staan hier centraal.