Een volledige staande ovatie. Dat kreeg Circus I love you op de Zomer van Antwerpen met I love you two, hun jongste voorstelling die in mei dit jaar in première ging en ondertussen ook bij ons hopeloos uitverkocht is. Terecht, want daar waar we nog wat groeipotentieel zagen op artistiek vlak voor het gezelschap (in 2019 zagen we hen ook bij Zomer van Antwerpen aan het werk), stellen we vast dat dit tweede deel waarin ze de liefde voor het circusvak uiten, sterker is dan het eerste. In deze productie zien we drie duo’s aan het werk die telkens op het einde elkaar een liefdevolle knuffel geven. Verfrissende passie voor hun werk en onderling vertrouwen zorgen ervoor dat het publiek zich moeiteloos laat meeslepen.

Het minste wat je kan zeggen is dat Everything Everywhere All at Once een bevreemdende arthouse sci-fi-film is. Deze avontuurlijke actiekomedie van Daniel Kwan en Daniel Scheinert doet vooral aan The Matrix denken, verliest zichzelf in het razend snelle tempo van de dialogen die afwisselend in het Chinees en het Engels zijn en het verteltempo, naast het feit dat het hoofdpersonage Evelyn (Michelle Yeoh) en haar man Waymond (Ke Huy Quan) in zo veel andere werelden een ander leven leiden in de multiverse dat je soms moeite hebt om die hoeveelheid en de snelheid waarmee er van de ene naar de andere wereld gesprongen wordt nog te volgen. Om kort te gaan: wij raakten de draad meermaals kwijt en haakten naar het einde toe ook gewoon mentaal af omdat het gewoon too much werd en té chaotisch druk qua montage.

De beste stadium act van dit moment. Dat is Coldplay. Maar liefst vier keer vult de band rond Chris Martin het Stade de France en vanaf de allereerste noot die ze live brengen, na John Williams Flying Theme uit E.T., lijkt het al alsof we in de toegiften van de show zitten qua sfeer. Martin dankt de Fransen door Magique in het Frans voor hen te zingen op het C-podium begeleid door onder andere de cajon, vlak voor de frontale tribune in de toegiften. Later zal ie zeggen dat we the greatest audience of all time zijn wanneer Sky full of stars abrupt stopt op het moment dat het nummer zou moeten opentrekken. De frontman overlegt met zijn bandleden en doet alsof er zich een technisch issue stelt. Maar dat is niet zo, blijkt later. Het is een bewuste zet. De zanger zal niet veel later op zijn knieën het publiek vragen om voor deze song het moment te vangen door alle smartphones en andere elektronische apparaten even te laten voor wat die zijn. Gevolg: een zinderend meezing – en dansfeestje ontvouwt zich in de Franse hoofdstad.

Queen + Adam Lambert bevestigde in het Sportpaleis nog maar eens dat die de greatest rock ’n roll band of all time is. Klokslag acht uur begonnen de fans al massaal het ritme van We will rock you te klappen. Pas twee uur later zou dat nummer ook in de toegiften volgen na een weergaloos, heerlijk theatraal en bombastisch concert waarbij de band werkelijk alles uit de kast haalde. Een discobol tijdens Radio Ga Ga? Check. Het publiek massaal de smartphones laten bovenhalen en meezingen op Love of my life waar we Freddie ook naar het einde toe op de projectieschermen zien? Check. Vuurwerk dat uit de kop van de gitaar van Brian May spuit? Check. Vuurwerk op het podium tijdens A kind if magic? Check. Lasers tijdens Who wants to live forever? Check. Witte confetti tijdens afsluiter We are the champions? Check. En een nummer als Fat bottomed girls in de setlist dat minstens één geradicaliseerde woke radiohost van het commercieelste radiostation van de openbare omroep hoogstwaarschijnlijk niet meer draait als ie consequent is tussen wat voor ondemocratische cancelstandpunten hij tegenwoordig allemaal op Twitter pleurt hoewel zijn werkgever nochtans als kerntaak ‘De programma’s dragen bij tot de verdere ontwikkeling van de identiteit en de diversiteit van de Vlaamse cultuur en van een democratische en verdraagzame samenleving.‘ heeft? Check!

Er bestaan kort samengevat twee soorten festivaloptredens in Vlaanderen. Ofwel die na een tijd het publiek meehebben en dus een feestje worden, ofwel die – TW Classic heeft er een patent op in de namiddag en vroege avond – die niet veel meer bieden dan wat achtergrondradio, muzikaal behang met andere woorden waar de toeschouwers overheen lullen terwijl het festivalterrein aanvoelt als een grote openluchtreceptie of recreatiedomein waar drinken, eten en bijpraten met vrienden en vriendinnen in combinatie met zonnekloppen belangrijkere activiteiten zijn dan het concert zelf. Bij Parkies is het zo dat je eigenlijk in een openluchtreceptieconcept zit waar een derde van het terrein tussen podium en mengtafel voorzien is voor de concertgangers en de rest tafels zijn waar je aan kan zitten of staan. Best wel een uitdaging vormt dat dus voor artiesten om iedereen mee te krijgen. Koen Buyse slaagde daar in Kapellen pas bij zijn toegift Scared of yourself min of meer in.