Le Roi Lion  is nog nooit zo actueel geweest als nu. De musical gaat immers over twee maatschappijmodellen die elkaars tegenpool zijn: die van de democratie (Simba en Mufasa) vs. de dictatuur (die van Scar en de hyena’s). Théâtre Mogador in Parijs haalt moeiteloos uitverkochte zalen. De voorstelling, die nog tot eind juli 2022 loopt en daarna wellicht wegens succes met een jaar verlengd wordt, oogt niet alleen esthetisch zeer mooi én tijdloos, maar bevat ook volkse momenten (zoals meeklapnummers als ‘Hakuna Matata’ en ‘Le lion s’endort ce soir’). Vermits het Parijse theater (goed voor 1.600 zitjes) kleiner is dan het Lyceum Theatre in Londen (dat 2.100 toeschouwers kan verwelkomen), en het podium dat ook is, zien we een aangepaste staging. Dat komt vooral de humane laag die in het werk zit ten goede, waarbij we voor het eerst (we hebben deze show zowel al in Londen als in den Haag gezien) de choreografieën aanstippen van de leeuwinnen. Leeuwinnen die witte linten uit hun ogen huilen maar ook rouwen rond het dode lichaam van Mufasa, en een diagonale lijn trekken, achterwaarts stappend tijdens een choreografie waarin hun vrouwelijkheid en sensualiteit ook subtiel onderstreept worden.

Drie werken stelt Ballet de l’opéra de Lyon voor in een uitverkochte rode zaal van deSingel. Bis N.S. (As usual) van Ioannis Mandafounis, N.N.N.N. van William Forsythe en afsluiten doet de avond met diens Quintett. Wat de drie choreografieën gemeen met elkaar hebben is de focus op de hand-armbewegingen, de afwisseling ook tussen dan weer strakke rechte lijnvoering en de cirkelvorm. Maar ook een beperkt tot onbestaande narratief waardoor een emotionele laag (zo goed als) ontbreekt. Wat dan overblijft is techniciteit waarin N.N.N.N. dat bijna 20 jaar oud is en slechts achttien minuten duurt met stip het sterkste werk van de avond is.

Een staande ovatie. Dat kreeg Sono Io (Ik ben het), waarvan Frank Van Laecke de eindregie voor zijn rekening nam, in hetpaleis. Toch wel opmerkelijk omdat de voorstelling op zich qua acrobatie bijzonder mager uitvalt. Dat camoufleren Danny en zijn zoon, Pepijn Ronaldo door simpele acts als moeilijk voor te stellen en moeilijke als eenvoudig (zoals een simpele handstand, bijvoorbeeld op de badrand). Uiteindelijk is het vooral het bijzonder emotionele en tijdloze narratief, eerder dan de circustechnieken die we te zien krijgen, dat moeiteloos onder de huid kruipt.

In de zomer van 2018 trokken Guy De Pré, Günther Neefs, hun vrouwen en een filmploeg naar de States om 4300 km af te leggen, de ganse Route 66 met dagen dat ze wel 500 km bolden. Dat leverde het album ‘Roots 66 - Music From Chicago To L.A.’ op, een eclectisch album waarin de Mechelse zanger zijn veelzijdigheid op vakkundige wijze weet te etaleren. Van de soul-jazz uit Chicago, over de blues uit St.-Louis, de countrymuziek uit Amarillo Texas, songs van crooners uit Las Vegas tot filmmuziek uit Los Angeles, Hollywood: Günther Neefs toonde in Schouwburg Noord dat hij al deze genres beheerst.

De tijger eet de zebra en de vogel vliegt verschrikt weg, de jongste voorstelling van Benjamin Verdonck, waarin vliegende volumes een choreografie neerzetten, is niet van den hond maar dus ook niet van de poes. In het begin doet de abstracte voorstelling je verwonderen, maar in het midden wanneer het podium dermate verlicht is dat je door de productie heen kan kijken, zakt de ganse constructie in om finaal tot een grappig en surrealistisch einde te komen wanneer de objecten cues te horen krijgen dat ze moeten afgaan en dus net als mensen geregisseerd worden. Tussen dat alles zit op een bepaald moment een hond die een paar keer met attitude naar het publiek kijkt om vervolgens wanneer de regieaanwijzing gegeven is, enkele seconden later, het toneel te verlaten.