Letterlijk en figuurlijk sleept Kadrage van Tuning people wat. De voorstelling toont een aaneenrijging van losse scènes die op poppen als een nieuwe bladzijde van een pop up-boek. Zeker in het begin werkt de vorm in het voordeel van de voorstelling. We horen het publiek dan ook o’s van verbazing en a’s van gelach uiten. Maar na verloop van tijd blijkt niet alleen het verrassingseffect wat uitgespeeld, de spanningsboog van de productie zakt in tijdens sommige scènes die echt wel te lang duren of nauwelijks wat toevoegen. Om kort te gaan: er had makkelijk tien minuten af gemogen.

Drie korte los van elkaar staande opera’s. Die schreef Puccini nadat hij La Fanciulla del West had gecomponeerd in 1910. Puccini was al langer van plan om eenakters op het podium te brengen. Dat kwam omdat ie gefascineerd geraakt was door het succes van Pietro Mascagni’s ‘Cavalleria rusticana’. Puccini kleurt zijn drieluik Il Trittico rijkelijk in. Dat doet ie door te kiezen voor drie totaal verschillende genres die voorzien worden van elk hun eigen klankkleur. Van de tragedie in ‘Il Tabarro’ die zich afspeelt op de Seine op een binnenschip in Parijs, het religieuze drama in ‘Suor Angelica’ in een vrouwenklooster in Siena tot de komedie van ‘Gianni Schicchi’ dat zich afspeelt in het Firenze van 1299 en al bij de première het populairste werk van de drie werd, Puccini toont hier zijn veelzijdigheid met als rode draad hartstocht. De Italiaanse componist wiens muziek steeds 100% het drama ondersteunt, componeerde de drie werken quasi van begin tot einde door en kiest zoals we gewend zijn van hem voor 1 noot per lettergreep wat de verstaanbaarheid ten goede komt. Tussen het doorgecomponeerde werk door vormt ‘Gianni Schicchi’ heel even het buitenbeentje wanneer de ondertussen wereldberoemde aria ‘O mio babbino caro’ (O, mijn lieve papa’) gezongen wordt, hier overigens feilloos neergezet door de Italiaanse sopraan Benedetta Torre.

Met de voorstelling ‘Lalaei’ plaatst gitaarkwartet Zwerm zich met de hulp van percussioniste Karen Willems, de Iraanse zangeres Sarah Akbari en de Engelse verhalenverstelster Marie Phillips op het kruispunt van Oost en West, traditioneel en modern, muziek en vertelling, realiteit en mythe. De mix van al deze diverse invloeden resulteert in een eclectische voorstelling waarin het geheel soms samenvloeit tot een nieuwe harmonie en op andere momenten juist vreselijk dissonant over komt en tegen de haren in strijkt. ‘Lalaei’ weet te choqueren, te verbazen, soms zelfs te laten glimlachen, maar nooit echt te raken. De kloof tussen het podium en het publiek blijft te groot.

Heerlijke satire over de overbevolking van de aarde, de klimaatcrisis, feminisme, paternalisme en de geprivilegieerde witte heteroman, in een revuejasje gebracht. Dat serveert de Warme Winkel in Met voorbedachte rade, het derde en laatste deel van Vincent Rietvelds trilogie. Concreet onderzoekt de productie nu de vraag of moord (op een theatervader) een oplossing kan bieden voor het probleem.

Maar liefst twee immersieve ervaringen rond Frida Kahlo zijn er deze week geopend in Brussel. Allebei stellen ze dat ze geautoriseerd zijn. Feit is dat er slechts één werken projecteert van de Mexicaanse kunstenares, en dat is ‘Viva Frida Kahlo Immersive Experience’  in Viage Theatre. Die in de Horta gallerij (‘Frida Kahlo - Het leven van een icoon’ ★★) moet het stellen met foto’s waarop Kahlo te zien is, het creëren van de sfeer uit de tijd (1907-1954) waarin ze leefde en de locaties waar ze verbleef (Mexico, de VS, en haar expo in Parijs op uitnodiging van Marcel Duchamp). Je zou kunnen stellen dat de twee expo’s elkaar aanvullen, dat is zo, maar eerder in beperkte mate want ook de immersieve ervaring in de Viage projecteert enkele zwart-witfoto’s uit het leven van de kunstenares. Die is dan ook ontegensprekelijk de betere van de twee hoewel die in de Horta gallerij meer tekst en uitleg geeft (maar toch ook sommige onderwerpen niet of nauwelijks belicht).