Tegenwoordig moet je veel geld neertellen om ’s middags een artiest te zien soundchecken. Zeker bij internationale artiesten. Als je dat wil meemaken, dan moet je al meteen kiezen voor een of ander overprijsd vip-pakket bij de Live Nations en Greenhouse Talents van deze wereld. Dat het ook véél democratischer kan, bewijst Linkerwoofer dit weekend. Daar zagen we onder andere niemand minder dan Mauro Pawlowski zijn eigen stagehand spelen en kabeltjes insteken voor hij aan zijn set kon beginnen. En ook Ruben Block konden we minutenlang voor hij aan zijn optreden begon zien soundchecken, afspraken maken met de mengtafel, zijn gitaren stemmen, enzovoort. Om maar te zeggen dat alles wat die heren die middag zouden doen op de Linkeroever volledig live zou zijn.

Elk jaar biedt de Zomer van Antwerpen wel minstens één voorstelling met een hogere instapdrempel, die met andere woorden wat meer highbrow is.  Mensenlandschappen, door Theater Zuidpool, naar het gelijknamige werk van de Turkse dichter Nâzim Hikmet behoort daar zeker toe. Met zicht op het Albertkanaal zit het publiek onder de Noorderbrug, Deniz Polatoglu en Juicy Dune IJsselmuiden staan op grote afstand van elkaar achter een muziekstandaard. Verderop zien we Jorgen Cassier zitten die voor de livemuziek instaat van de door het Oosten geïnspireerde composities die tevens van zijn hand zijn.

Nog tot 18 september 2022 kan je naar de Tate Britain in Londen en er een tentoonstelling bezoeken met werk uit de zestigjarige carrière van Walter Sickert (1860–1942). Op zijn achtste verhuisde hij van München naar Engeland met zijn familie. Sickert wou zijn carrière starten als acteur maar zou uiteindelijk dan toch in de voetsporen treden van zijn vader door zich in te schrijven aan de Slade School of Fine Art in Londen in 1882. Mede onder invloed van de Franse artiest Edgar Degas, kon Walter Sickert zich profileren als een centraal figuur binnen de Britse artistieke avant garde, die beïnvloed werd door de post-modernisten, zowel als schilder als als criticus. De kunstenaar ontdekte de levens van gewone mensen en plaatsen. En zijn liefde voor het theater uitte hij door het publiek in theaterzalen te vereeuwigen op zijn canvassen.

Liefhebbers van een soort wrange kritische humor komen helemaal aan hun trekken in Human Zoo, de audiotour van Bad van Marie die je nu kan meemaken op de Zomer van Antwerpen. Een wandeling die het maatschappelijk leven wil weergeven van de mens, en er dan vooral met verve in slaagt om die in zijn hemd te zetten. Alleen al de titel van deze productie, die verwijst naar de traditie tijdens Wereldtentoonstellingen in ons land om Afrikaanse burgers te laten overkomen om in een mensentuin hun dagelijkse leven te ensceneren, heeft op zijn zachtst gezegd iets in zich dat schuurt, dat aanzet tot kritische (zelf)reflectie over onze geschiedenis (die niet altijd zo fraai is) en hoe we geworden zijn tot wie we nu zijn, hoe we bovenaan de evolutieladder terecht zijn gekomen. Eigenlijk vraagt Bad van Marie de deelnemer constant af of we die plek eigenlijk wel waard zijn.

Eenvoudigweg de beste. Dat is Sandra Kim, met stip. De enige winnares van het Eurovisiesongfestival voor ons land kwam voor het eerst in haar carrière naar Kapellen en ging net als haar passage in het eerste seizoen van The Masked Singer voor niets minder dan de triomf. Kapellen at uit haar hand, stelde vast dat de artieste die in oktober 50 wordt, bijzonder goed bij stem was en moeiteloos haar hoge vocale uithalen wist te plaatsen. Niet zelden legde ze het niveau voor zichzelf nog een tikkeltje hoger door haar noten bijkomend te versieren. Haar frasering, de emotie waarop ze elke song bracht benaderde de perfectie. Een weergaloos concert werd het dus dat ze gaf op de eerste avond van Parkies. De enige bemerkingen die we hebben is dat Shallow, een duet met haar toetsenist Sven Van den Wyngaert niet helemaal overkwam omdat de muzikant achter zijn synths bleef staan om wanneer het haar beurt was om te zingen haar ook nog te begeleiden op de toetsen. La Grenade, het tweede nummer in het tweede deel kent dan wel een leuke discobeat, de song is ons en wij vermoeden bij uitbreiding het ganse Vlaamse publiek, totaal onbekend. Sandra Kim zou kunnen overwegen om dat nummer te schrappen en het reservenummer ‘Highway to hell’ in dat deel bijvoorbeeld na River deep, mountain high in de plaats in te zetten.