‘Never mind the politics, hear the music’ lezen we op een t shirt van een collega in de perstent van Glastonbury Festival. Op de eerste dag werd er behoorlijk wat aan politiek gedaan. Zo zong Pete Doherty van The Libertines ‘Long live Zelensky’ op de tonen van 7 Nation Army. Op het einde van zijn set waarvan de motor traag aansloeg zowel op het podium als bij het publiek dat aan zijn derde dag begonnen was op het 3 km² tellende festivalterrein, zong ie zelfs even ‘We love you Ukraine we do’. Het was kortom een dieseloptreden dat The Libertines neerzette op The Other Stage rond vrijdagmiddag. Doherty, die dezer dagen met een voller gezicht het podium opgaat, leek met zijn oudemannenhoofddeksel ook vestimentair aan te geven wat voor soort set hij in gedachten had.  In het begin kwam ie vooral komisch uit de verf toen hij zei dat ie twee berichten had, een voor een ver familielid dat op het terrein zou zijn, en een van Michael Eavis ‘get the fuck off my land’, die in 1970 dit festival uit de grond stampte en zoals veel organisatoren door de loop der tijden behoorlijk wat obstakels heeft moeten overwinnen. Daaronder: landeigenaren overhalen om hun landbouwgrond ter beschikking te stellen maar ook de lokale politiek mee op de kar laten springen bijvoorbeeld.

In ‘Corteo’ combineert Cirque du Soleil de fantasie van het theater met de magie van het circus. De Lotto Arena wordt de droomruimte tussen hemel en aarde waarin clown Mauro zijn eigen begrafenisstoet kan zien, terugblikt op de mooie momenten uit zijn verleden en door engelen zijn vleugels aangemeten krijgt. Theatrale elementen zoals zwevende engelen en clowns die ondersteboven wandelen in de lucht werden door regisseur Daniele Finzi Pasca verweven met een hele schare topacts uit het circus tot een totaalspektakel dat gedragen wordt door de muziek van Philippe Leduc en Maria Bonzanigo. Waar je het ene moment kan lachen met de capriolen van een paar golfende clowns, zit je enkele minuten later vol verwondering en spanning te kijken naar een geweldig sterk staaltje lichaamscontrole en kracht tijdens een paaldansact waar de paal vrij boven het podium zweeft. Stoere kerels vormen de trapezes die gracieuze acrobates door de lucht gooien alsof het niets is. En net wanneer je denkt dat je adem gaat stokken van de spanning, is er de ontspannende, muzikale wedstrijd tussen de vioolspelende clown en de fluitende spreekstalmeester. In de klassieke circustraditie brengt ‘Corteo’ de lach en de traan, de spanning en de ontspanning. En dat alles wordt nog eens netjes verpakt in de sprookjesachtige traditie van Cirque du Soleil en de fantastische kostuums van designer Dominique Lemieux.

Elvis, het jongste biografische muzikale drama is Baz Luhrmanns (59) zesde langspeelfilm als regisseur. Zijn debuut kende hij in 1992 met Strictly Ballroom. Je kan dus bezwaarlijk stellen dat hij een productief regisseur is. Maar met kleppers als Moulin Rouge! (2001) en vooral het uitmuntende Romeo + Juliet uit 1996 heeft ie wel al behoorlijk wat sterke én kwaliteitsvolle films afgeleverd. Wat daarbij vooral steeds opvalt is de hippe montage, die bijna aanvoelt alsof je naar één lange videoclip aan het kijken bent. Ook bij Elvis is het niet anders en is het zeker de eerste minuten wat wennen aan de schreeuwerige tekst in verschillende lettertypes, de gigantische vertelsnelheid en de verschillende stijlen (zo integreert hij even de look and feel van een strip). Komt daar nog eens bij dat wij de film in Screen X zagen in Kinepolis Antwerpen waarbij er ook links en rechts op de muren geprojecteerd wordt en je komt ogen en oren te kort in deze duizelingwekkende rit. Maar dé verdienste van Elvis – en daar wordt te weinig bij stilgestaan door velen – is dat ie het stof afveegt dat toch wel wat op zijn catalogus de voorbije jaren is komen te liggen.

Met Welcome to the rebellion is stand up comedian Michael Van Peel terug nadat ie de eindejaarsconferences voor bekeken liet. In Schouwburg Noord bracht ie bij 30 graden buiten in een donkere zaal de voorlaatste show van zijn eerste reeks voorstellingen. Ook volgend seizoen tourt de Schotenaar, ondertussen een veertiger, namelijk met deze productie. Een die gaat over ouder worden (‘niet alle lichaamsdelen worden tegelijkertijd wakker’, ‘vanaf 50 wordt het leven één grote quiz’ … ), extreme wokers, influencers (‘marktkramers’, ‘die hebben we niet nodig’), ouders die hun kinderen over beschermen en inpakken in de fluo (‘Als je vroeger een reflector aan je velo had, was je al en jeanet’) en mensen die als hobby verontwaardigd zijn op social media (‘If you are not paying for the product, you are the product’) op zijn plaats zet, maar ook het absurde aankaart van pakweg een beker koffie waarop een waarschuwing gedrukt staat dat de inhoud ervan heet kan zijn. Welcome to the rebellion is een goeie en voor een veertiger als ondergetekende best wel herkenbare voorstelling geworden, al flirt Van Peel soms met de houdbaarheidsdatum als ie bijvoorbeeld een onderwerp aansnijdt als de eerste lockdown en de avondklok, die toch alweer ruim twee jaar achter ons liggen.

Lightyear van Pixar is wat van alles en niets tegelijkertijd. Vis noch vlees dus. De film bevat karakteristieken van een superheldenfilm à la Marvel of Star Wars, bezit elementen of ideeën die refereren naar Wall-E uit 2008 en een robotics film à la Bumblebee uit 2018. Maar wat vooral ontbreekt is de sprankel, de magie, de warmte die je van een Toy Story-prequel zou verwachten.