Met meer dan 150 zijn ze. De affiches die nog tot 29 mei 2022 in de expo Pop masters te zien zijn aan de Grote Markt 5 in Brussel. Van Andy Warhol zijn er 54, van Keith Haring 51 en van Roy Lichtenstein: originele posters waarin vooral hun verschillende stijlen ontdekt kunnen worden. Bij Lichtenstein zijn dat zijn Ben-Day-stippen die geïnspireerd waren op de halftoonpunten die gebruikt worden bij offsetdruk. Daardoor voelen zijn werken machinaal aan hoewel ze dat niet zijn. Lichtenstein zien we ook aan de slag gaan met de art-decostijl (zoals in Joanna uit 1968, een ontwerp dat bedoeld was als affiche voor de film Joanna van Michael Sarne. Het werd gedrukt als grafisch werk zonder tekst en ook gebruikt in reclames), of via zijn Brush Strokes, waarmee hij op ironische wijze commentaar gaf op de succesvolle abstracte expressionisten. In ‘Cow Going Abstract’, dat ie in 1982 op 450 exemplaren liet drukken ter gelegenheid van zijn tentoonstelling in Firenze,  verwees ie naar ‘Le Taureau’, een reeks kubistische lithografieën van Pablo Picasso. In die tijd werd Lichtenstein ook beïnvloed door andere kunststromingen, zoals het neogeometrisch conceptualisme.

De Japanse dramafilm Drive my car van regisseur Ryusuke Hamaguchi won op de Golden Globes de prijs voor beste buitenlandse film. Voor de Oscars dingt die ook mee in die categorie maar tevens ook als beste film wat een unicum is voor een Japanse film, beste regie en beste aangepaste script. Dat zijn de vier categorieën waar Parasite, de Zuid-Koreaanse film van Bong Joon-ho 3 jaar geleden telkens met een beeldje naar huis ging. Vraag is of deze Japanse prent dat zal kunnen evenaren.

Wanneer je een jonge, zwarte vrouw bent in een overwegend witte samenleving, kent het leven heel wat ‘uitdagingen’ die voor de witte, geprivilegieerde jongen uit diezelfde samenleving amper te bevatten zijn. Met ‘Us, (k)now’ wil theatermaakster Dalilla Hermans ons meenemen in de leefwereld van die nieuwe generatie opgroeiende, zwarte vrouwen en ons vanuit die binnenkant laten kijken naar onze maatschappij. Daarom trok ze tijdens de ‘paaspauze’ van 2021 met een groep zwarte meisjes op ‘bosklassen afrostijl’. Aan de hand van dagboekfragmenten, citaten van rolmodellen, videofragmenten en beelden uit de dagboekkamer neemt de voorstelling ‘Us, (k)now’ je mee naar de ervaringen van die week. En daar zit meteen ook de zwakte van de voorstelling. Als publiek heb je al te vaak het gevoel dat je aan het kijken bent naar de kampvideo van een groep jongeren die een gemeenschappelijke vakantie-ervaring delen. De boodschap die achter en in de voorstelling steekt, wordt te vaak ondergesneeuwd door fragmenten die minder relevant zijn of nogal onhandig gefilmd en gemonteerd zijn.

Een echtscheidingsthriller voor 4-plussers. Dat serveert hetpaleis en De Nwe Tijd met Familie Grrr. Zeker, de jongsten genieten van het beeldende verhaal (o.a. met vloerbekleding die tot leven komt en 5 ballerina’s in het blauw naar het einde toe), maar de tekst lijkt ons met woorden als ‘ironisch’ en andere zoals ‘co-ouderschap’ en ‘kindergeld’ die echoën in de strijd tussen het ruziënde koppel en waar het kind (hier gespeeld door Gina Beuk) wat van opvangt, echter niet meteen te doelen op een kinderpubliek.

Met War of the beasts and the animals waagt Zuidpool zich aan Maria Stepanova (1972), een Russische auteur die gekend is om haar kritische gedichten, maar weliswaar in het Westen nauwelijks gekend is. Hoewel ze naast essays en proza meer dan tien dichtbundels uitbracht, is enkel haar ‘In Memory of Memory’ in het Nederlands vertaald.