De tijger eet de zebra en de vogel vliegt verschrikt weg, de jongste voorstelling van Benjamin Verdonck, waarin vliegende volumes een choreografie neerzetten, is niet van den hond maar dus ook niet van de poes. In het begin doet de abstracte voorstelling je verwonderen, maar in het midden wanneer het podium dermate verlicht is dat je door de productie heen kan kijken, zakt de ganse constructie in om finaal tot een grappig en surrealistisch einde te komen wanneer de objecten cues te horen krijgen dat ze moeten afgaan en dus net als mensen geregisseerd worden. Tussen dat alles zit op een bepaald moment een hond die een paar keer met attitude naar het publiek kijkt om vervolgens wanneer de regieaanwijzing gegeven is, enkele seconden later, het toneel te verlaten.

Letterlijk en figuurlijk sleept Kadrage van Tuning people wat. De voorstelling toont een aaneenrijging van losse scènes die op poppen als een nieuwe bladzijde van een pop up-boek. Zeker in het begin werkt de vorm in het voordeel van de voorstelling. We horen het publiek dan ook o’s van verbazing en a’s van gelach uiten. Maar na verloop van tijd blijkt niet alleen het verrassingseffect wat uitgespeeld, de spanningsboog van de productie zakt in tijdens sommige scènes die echt wel te lang duren of nauwelijks wat toevoegen. Om kort te gaan: er had makkelijk tien minuten af gemogen.

Drie korte los van elkaar staande opera’s. Die schreef Puccini nadat hij La Fanciulla del West had gecomponeerd in 1910. Puccini was al langer van plan om eenakters op het podium te brengen. Dat kwam omdat ie gefascineerd geraakt was door het succes van Pietro Mascagni’s ‘Cavalleria rusticana’. Puccini kleurt zijn drieluik Il Trittico rijkelijk in. Dat doet ie door te kiezen voor drie totaal verschillende genres die voorzien worden van elk hun eigen klankkleur. Van de tragedie in ‘Il Tabarro’ die zich afspeelt op de Seine op een binnenschip in Parijs, het religieuze drama in ‘Suor Angelica’ in een vrouwenklooster in Siena tot de komedie van ‘Gianni Schicchi’ dat zich afspeelt in het Firenze van 1299 en al bij de première het populairste werk van de drie werd, Puccini toont hier zijn veelzijdigheid met als rode draad hartstocht. De Italiaanse componist wiens muziek steeds 100% het drama ondersteunt, componeerde de drie werken quasi van begin tot einde door en kiest zoals we gewend zijn van hem voor 1 noot per lettergreep wat de verstaanbaarheid ten goede komt. Tussen het doorgecomponeerde werk door vormt ‘Gianni Schicchi’ heel even het buitenbeentje wanneer de ondertussen wereldberoemde aria ‘O mio babbino caro’ (O, mijn lieve papa’) gezongen wordt, hier overigens feilloos neergezet door de Italiaanse sopraan Benedetta Torre.

Met de voorstelling ‘Lalaei’ plaatst gitaarkwartet Zwerm zich met de hulp van percussioniste Karen Willems, de Iraanse zangeres Sarah Akbari en de Engelse verhalenverstelster Marie Phillips op het kruispunt van Oost en West, traditioneel en modern, muziek en vertelling, realiteit en mythe. De mix van al deze diverse invloeden resulteert in een eclectische voorstelling waarin het geheel soms samenvloeit tot een nieuwe harmonie en op andere momenten juist vreselijk dissonant over komt en tegen de haren in strijkt. ‘Lalaei’ weet te choqueren, te verbazen, soms zelfs te laten glimlachen, maar nooit echt te raken. De kloof tussen het podium en het publiek blijft te groot.

Heerlijke satire over de overbevolking van de aarde, de klimaatcrisis, feminisme, paternalisme en de geprivilegieerde witte heteroman, in een revuejasje gebracht. Dat serveert de Warme Winkel in Met voorbedachte rade, het derde en laatste deel van Vincent Rietvelds trilogie. Concreet onderzoekt de productie nu de vraag of moord (op een theatervader) een oplossing kan bieden voor het probleem.