Een bijzonder mooie minimalistische, innemende, relevante en gelaagde voorstelling. Dat is Wildernis van Freek Mariën in een regie van Jo Roets door Laika. Een productie die gaat over non-conformisme vs. conformisme, over extreem arm en rijk, over overleven en leven, over vervreemd met de natuur geraakt zijn (‘het enige dat nog fijn is in uw leven is het stof in uw longen’) versus met en in harmonie met de natuur leven, maar bovenal ook je eigen weg inslaan, soms radicaal een andere richting uit dan die waarin je ouders je hebben willen sturen terwijl je toch – hoe verschillend ook – familie van elkaar blijft en een hechte band blijft behouden. Wildernis is zo een bijzonder herkenbaar verhaal voor al wie 14+ is omdat die vrijheidsdrang, dat loskomen van de ouders iets is wat universeel is, waar elke puber en adolescent door gaat en zich in herkent.

Een voorstelling die over het uitputten van de aarde gaat, onze onophoudelijke zucht om grondstoffen te delven. Maar vooral: onze zucht naar rijkdom, naar goud. Daarover gaat Dimitri Leues jongste voorstelling Onderland. Op papier én met zo’n cast met Warre Borgmans, Clara Cleymans, Leue zelf, Laura François en Michaël Pas zou je denken dat dit niet kan mis gaan. Maar helaas verliest de voorstelling onze aandacht nog voor die een uur bezig is. Dat komt omdat Onderland structureel drijfzand blijkt waarin de acteurs finaal kopje onder gaan.

Op 26 februari zou Johnny Cash 90 geworden zijn. Een goeie reden vond ‘The Tennessee Eight’: Guy Swinnen (zang en gitaar), Nathalie Delcroix (zang, handharp, tamboerijn en occasioneel dansen), Patrick Riguelle (zang, gitaar, mondharmonica en lepels), Bjorn Eriksson (zang en gitaar), Piet De Pessemier (zang en gitaar), Axl Peleman (bas en zang), Jan Hautekiet (keyboards en accordeon) en Ron Reuman (drums) dat om aan hem een eerbetoon te brengen in een uitverkocht Lux in Kapellen. Een van de allereerste concerten sinds lang dat in onze regio het bordje uitverkocht kon bovenhalen, werd het. Anderhalf uur werd er op exquis niveau gemusiceerd. De harmonieën in zowel de zang als de instrumentale begeleiding waren om door een ringetje te halen. Tribunegestamp, stevig applaus in combinatie met gejoel en na de bisronde een volledige staande ovatie waren niet meer dan verdiend na een voortreffelijke avond.

Makkelijk leesbaar dankzij zijn actueel narratief. Dat is Toumaï, de jongste creatie van Thierry Smits dat nog tot 26 februari te zien is in Sint-Joost-ten-Node. De dansvoorstelling handelt immers over hoe we de grondstoffen op aarde aan het uitputten zijn, bekritiseert massaconsumptie en breekt een lans voor het klimaat.

De Vlaamse Festen. Niet meer of niets minder. Daarvoor zijn Tom Lenaerts en Paul Baeten gegaan met de zesdelige psychologische thrillerreeks Twee zomers. Een groep vrienden die elkaar al kent van toen ze klein waren bij de scouts, besluiten om 30 jaar nadat ze samen in een huis verbleven tijdens de zomer net voor ze aan hun professionele carrière zouden gaan beginnen, elkaar terug te zien op een eiland aan de Franse Azorenkust. Romée (An Miller) is namelijk jarig en samen met haar man Peter (Tom Vermeir) is ze veruit de rijkste van het gezelschap. De vrouw is techmiljonair en CEO van een bedrijf dat ze op punt staat te verkopen. Peter heeft al zijn eigen ambities opzijgezet zodat zijn vrouw carrière kon maken. Hij stelde zich tevreden met de rol van huisman.