Maar liefst twee immersieve ervaringen rond Frida Kahlo zijn er deze week geopend in Brussel. Allebei stellen ze dat ze geautoriseerd zijn. Feit is dat er slechts één werken projecteert van de Mexicaanse kunstenares, en dat is ‘Viva Frida Kahlo Immersive Experience’  in Viage Theatre. Die in de Horta gallerij (‘Frida Kahlo - Het leven van een icoon’ ★★) moet het stellen met foto’s waarop Kahlo te zien is, het creëren van de sfeer uit de tijd (1907-1954) waarin ze leefde en de locaties waar ze verbleef (Mexico, de VS, en haar expo in Parijs op uitnodiging van Marcel Duchamp). Je zou kunnen stellen dat de twee expo’s elkaar aanvullen, dat is zo, maar eerder in beperkte mate want ook de immersieve ervaring in de Viage projecteert enkele zwart-witfoto’s uit het leven van de kunstenares. Die is dan ook ontegensprekelijk de betere van de twee hoewel die in de Horta gallerij meer tekst en uitleg geeft (maar toch ook sommige onderwerpen niet of nauwelijks belicht).

Met een vertraging van maar liefst 40 minuten omdat het nieuwe en blijkbaar overgevoelige brandalarm van de KVS maar liefst 4 keer afging en het publiek in de foyer dan ook geëvacueerd moest worden, begon Lisbeth Gruwes dances Bob Dylan dat in 2015 gecreëerd werd. Kort samengevat kunnen we stellen dat er hooguit twee van de acht choreografieën, waarvan sommige zelfs maar half uitgewerkt leken, (die op ‘One more cup of coffee’ en ‘Sad eyed lady of the Lowlands’) echt de moeite waren. Al de rest was gewoontjes tot bijzonder banaal. Bij ‘Knockin’ on heaven’s’ door zagen we het hoofd van Kurt Overbergh in het publiek harder naar voor en achter bewegen dan Gruwez zelf op het podium. Zij stond met de rug naar het publiek en wandelde met kleine stapjes zeer traag naar de achterkant van het podium. ‘Da’s nogal een choreografie hé?’ klonk het uit de mond van de choreografe. ‘Ja, wauw’ dachten wij.

Met zijn jongste film Notre-Dame brûle laat Jean-Jacques Annaud geen al te beste kant van Frankrijk zien.  En dat is een understatement. Puur amateurisme voltrok zich op 15 april 2019 toen de Notre-Dame in Parijs in brand kwam te staan. Deze prent toont de gebeurtenissen minuut na minuut. De sterkte ervan is dat het zo realistisch in beeld gebracht werd dat je de nieuwsfeiten van die bewuste avond herbeleeft en alle emoties die daarmee gepaard gingen.

Absynthe Minded bestaat 20 jaar. Een goeie reden vormt dat voor de band om te touren. Bert Ostyn en co kwamen dan ook naar de Stadsschouwburg van Mechelen om een best of-show te laten horen. Zo’n concert waar weinig muzikaal op af te dingen viel. Behalve bijvoorbeeld dat de drie stemmen in ‘Pass it on’ niet al te harmonieus samen klonken. Na anderhalf uur optreden gaven enkelingen de band een staande ovatie. Wellicht komt dat omdat Absynthe Minded anno 2022 jazzier dan ooit te voren klinkt maar vooral ook je live het gevoel bezorgt dat je naar sessiemuzikanten aan het kijken bent. Qua muziek samen spelen zit het goed, maar het ontbreekt het helaas aan bandgevoel, in zekere zin aan uitstraling dus. Dat vooral het begin van de set zoals het repetitieve pianoakkoord van ‘Riddle of the Sphinx’ nogal veel van hetzelfde bracht, is een ander element dat misschien de verklaring kan bieden.

Een van de meest bevreemdende Nederlandstalige films van het jaar. Dat is Nr. 10 van regisseur Alex van Warmerdam ongetwijfeld. Daarin volgen we Günter (Tom Dewispelaere) die zijn dochter Lizzy (Frieda Barnhard) en haar vriend over de vloer krijgt. Zij meldt hem dat onderzoek heeft uitgewezen dat ze maar één long heeft en raadt haar vader aan zich ook te laten onderzoeken in het ziekenhuis. Maar daar voelt ie niets voor.