King Richard is een ijzersterke mainstreamfilm met Oscarpotentieel. De Amerikaanse biografische film over de familie Williams is dan ook een verhaal dat van alle tijden is. Een verhaal dat zeker in de nu meer dan ooit relevant is. Er zitten dan ook verschillende thema’s in. Aan de ene kant Black lives matter, waarbij zwarten het doelwit zijn in Amerika van racistische politieagenten. Verder gaat de prent ook over hoe het geloof twee mensen bij elkaar houdt, want zonder dat zou Oracene (Aunjanue Ellis) al lang de brui hebben gegeven aan haar relatie met Richard Williams, de vader van haar 2 dochters: Venus en Serena. Uit een andere relatie heeft ze drie dochters. Bij momenten is King Richard dan ook een battle of the sexes, feministisch ook, waarbij de vrouw stelt dat haar man niet zo maar beslissingen kan nemen voor haar dochters zonder haar daarbij te betrekken. Het gezin als team krijgen we dus qua concept te zien dus. Maar de belangrijkste verhaallijn is de ‘can do’-mentaliteit die de film uitstraalt met Cinderella als voorbeeld: “The most strongest, the most powerful, the most dangerous creature on this whole earth is a woman who knows how to think. Ain‘t nothing she can‘t do.” Door hard te werken en je te blijven focussen kan je er geraken in het leven. Belangrijk daarbij is om niet te gaan zweven, maar bescheiden te blijven ook al ben je succesvol.

Media die beweren dat er wel erg veel seks te zien is in Pam & Tommy hebben duidelijk alleen maar de eerste twee afleveringen gezien van de achtdelige minireeks rond de allereerste sekstape van een celebrity koppel dat viraal ging.

Zowat alles wat rock ’n roll was, ademde een concert van Arno vroeger uit. Zijn attitude op het podium zorgde daarvoor. Als ie weliswaar optrad. Zo herinneren we ons een avond dat ie te zat was op een editie van HUMO’s Pop Poll om het podium nog op te geraken. In de Ancienne Belgique trapte hij zijn vijfdelige concertreeks ‘Vivre’ af (goed voor 3 concerten in Brussel en 2 in Oostende), een concert dat nagenoeg dezelfde setlist kende als de Radio 1-sessie eerder in januari dit jaar. Arno bleek duidelijk getekend door zijn ziekte. Hij zat op de drie laatste songs na, de ganse tijd op een stoel en we zagen hem meermaals spieken naar de monitor om zijn tekst te kunnen aflezen.  Hoewel hij in ‘Je veux vivre’ zong over een overdosis rock ’n roll, was het net dat waar we niet genoeg van kregen in de AB.

Een reeks sketches na elkaar. Dat brengen Laurence Roothooft, Gaspard Rozenwajn, Jotka Bauwens, Arne Luiting en Adnane Lamarti in een regie en choreografie van Randi De Vlieghe in The happy few. Niet zelden flirt het gezelschap daarbij met uitlach-humor rond bepaalde typetjes. Beginnen doen ze allemaal alsof ze zo van straat zijn geplukt, de stoere kerel met gel in het haar, voetbalsjaal rond de nek die verder volledig in het zwart gekleed is, de vrouw met witte sokken in haar slippers, enz. Begint de voorstelling aan een pittig tempo en is de humor in het begin nog behoorlijk scherp, dan verliest ze rond het uur zowel aan vaart als aan niveau. Gevolg: de boel zakt danig in, de show begint te slepen en door zijn herhaling (het ene na het andere typetje wordt opgevoerd) ook danig te vervelen. Om kort te gaan: er had gerust een dik kwartier geschrapt mogen worden.

Dat een voorstelling live meemaken zo veel sterker binnen komt dan een live stream, bewezen Silke Huysmans en Hannes Dereere met Pleasant Island. Deze voorstelling zagen we namelijk tijdens de tweede coronalockdown op VRT NU. Hoewel we die inhoudelijk bijzonder sterk vonden, kwam de beeldvoering van de stream en het kijken hoe camera’s uiteindelijk twee schermen registeren niet helemaal over.