Een van de meest bevreemdende Nederlandstalige films van het jaar. Dat is Nr. 10 van regisseur Alex van Warmerdam ongetwijfeld. Daarin volgen we Günter (Tom Dewispelaere) die zijn dochter Lizzy (Frieda Barnhard) en haar vriend over de vloer krijgt. Zij meldt hem dat onderzoek heeft uitgewezen dat ze maar één long heeft en raadt haar vader aan zich ook te laten onderzoeken in het ziekenhuis. Maar daar voelt ie niets voor.

De waarschuwing voor Animals begint dat er beelden te zien zijn in de jongste film van Nabil Ben Yadir die gevoelige kijkers als choquerend kunnen ervaren, is er niet voor niets. Animals is dan ook een bijzonder rauwe en ruwe prent die vanaf de eerste seconde een zeer onrustige indruk maakt. De regisseur kiest immers niet alleen voor het vierkante 4:3 formaat, wat sowieso al beklijvend en verstikkend werkt qua cinematografie. Daarenboven zien we het verhaal in beeld gebracht met een handcamera die constant op schouderhoogte de scenes die op waargebeurde feiten gebaseerd zijn registreren en de indruk geven dat alles in een shot werd ingeblikt. Het schokkend effect van de cameravoering versterkt het realisme en dus ook de schokkende beleving van de kijker. Tijdens de homofobe moord na een lange marteling op hoofdpersonage Brahim (Soufiane Chilah), switcht de film naar een langwerpig smal smartphone beeldformaat. Die beelden maakten de acteurs zelf waardoor het realiteitsgehalte verhoogt. Helaas worden sommige merken (bv. in de auto) wazig gemaakt, wat net het realiteitsgehalte fnuikt. In een zeldzaam rustig moment (wanneer Brahim naakt in de kofferbak gegooid is en de camera secondenlang zijn hulpeloze en radeloze blik in de ogen registreert) geeft de regisseur zich bloot dat ie aan de kant van het slachtoffer staat. Animals is opgedragen aan Ihsane Jarfi die omwille van zijn geaardheid tien jaar geleden in Luik doodgemarteld werd.

Een voorstelling die recht naar je hart gaat. Dat is C(h)oeurs 2022 van Alain Platel. Een revival, het oorspronkelijke werk van tien jaar geleden werd daarvoor licht aangepast en geüpdatet met onder andere een verwijzing naar het conflict tussen Oekraïne en Rusland wanneer dansers en koorleden rondcirkelen met gele en blauwe wimpels. Een beeld dat meteen op applaus kan rekenen, en wij wat makkelijk scoren vinden, al past het perfect binnen het associatieve narratief (elke toeschouwer kan via de aangereikte beelden zijn eigen verhaal creëren) van de voorstelling.

Het is haast niet te geloven dat het al bijna 18 jaar geleden is dat Nederland afscheid moest nemen van één van ’s lands grootste charmezangers. En toch blijft de muziek van André Hazes tijdloos. Getuige daarvan is de musical ‘Hij Gelooft in Mij’ van Stage Entertainment waarin 22 van zijn grootste hits verweven zitten. De musical vertelt niet het hele levensverhaal van de Amsterdamse volksartiest, maar concentreert zich vooral op de relatie tussen Rachel en André, André‘s gevecht met de alcoholverslaving en zijn worsteling met het verlies van zijn gehoor. ‘Hij Gelooft in Mij’ is geen feel-good meezingmusical, maar een dramatische voorstelling waar de teksten van André Hazes primeren boven het gevoel van de smartlap.

20 jaar na De man die zijn haar kort liet knippen, presenteert de HOE met De nieuwe man een vervolg. Het gezelschap creëert zo een serie, of een soap als je wil, rond hoe het een vijfde van een eeuw later gaat met Peter en Natali. Hij was de liefde van haar leven, maar het werd niets. Ze babbelden de hele tijd met elkaar uit angst om wat ze niet zeiden, waarbij het risico er steeds was dat ze te hard van stapel liepen in hun enthousiasme om iets verkeerd te zeggen. ‘Ik ben elke dag met u bezig geweest. Ik heb elke dag aan u gedacht, Peter’ klinkt het uit haar mond. Later beamen ze ‘Het was verschrikkelijk. Het was té. Het was vernietigend.’