L’événement van Audrey Diwan naar het gelijknamige boek van Annie Ernaux won op het jongste filmfestival van Venetië de Gouden Leeuw. Het Franse drama is meteen ook geselecteerd voor 4 Césars waaronder die van beste film, beste regie, beste aanstormend talent en beste adaptatie. De drie belangrijkste filmprijzen vorig jaar werden dus weggekaapt door vrouwen. Julia Ducournau won namelijk dat jaar ook de Gouden Palm voor Titane en Chloé Zhao ging met drie Oscars aan de haal (waaronder die van beste film, beste regie, en beste actrice in een hoofdrol) nadat die film in 2020 ook een Gouden Leeuw al had gewonnen in Venetië. Vrouwen aan de macht in de internationale filmscene dus.

Een volledige oververdiende staande ovatie. Dat kreeg Mozarts Cosi fan tutte in een regie van Anne Teresa De Keersmaeker in Opera Antwerpen tijdens de Vlaamse première van het stuk. Vijf jaar geleden ging haar werk in première in de Opéra national de Paris. Dat leverde toen dermate positieve reacties op dat zelfs de live streaming van deze opera in UGC moeiteloos uitverkocht geraakte (wat een zeldzaamheid is). Om maar te zeggen dat wij bijzonder hoge verwachtingen hadden over deze productie. Verwachtingen die de regisseuse en choreografe moeiteloos inloste.

Een bijzonder sterke film, zowel qua scenario, spel, kleur-, muziek- en lichtgebruik als montage is L’ennemi van Stephan Streker. Die is vrij gebaseerd op waargebeurde feiten rond Bernard Wesphael en diens vrouw Véronique Pirotton. Die laatste werd in 2013 dood aangetroffen in Oostende. Bijna drie jaar later werd de politicus vrijgesproken omdat er redelijke twijfel bleef bestaan of hij al dan niet schuldig was. In L’ennemi heet het personage dat Jérémie Renier neerzet Louis Durieux. Maeva (Alma Jodorowsky) is zijn vrouw. Zij is radiojournaliste. Wanneer zij op een terrasje aan het monteren is, stapt hij naar haar toe. Zij kent hem, hij haar. Hij zegt dat zij de vrouw van zijn leven is waar hij altijd bij zal blijven.

C’Mon C’Mon is zo’n film die langzaam onder je huid kruipt en je pas gaandeweg gaat koesteren. Veel heeft te maken met de fantastische acteerprestatie van Woody Norman als de negenjarige Jesse. Hij is het die mee op sleeptouw genomen wordt door zijn oom Johnny (Joaquin Phoenix) die niet al te veel wil lossen over zijn verleden en de reden waarom hij al een jaar geen contact meer heeft met zijn zus Viv, Jesses moeder, na het overlijden van hun moeder die aan dementie leed.

Het komt zelden voor dat ik na een toneelstuk naar de mengtafel ga en de vraag stel om even de rolverdeling te kunnen inkijken van het script. Bij De reuzendoder van Ernest Hemingway in een regie van Thomas Janssens was dat het geval. Een gans stuk was ik er namelijk verkeerdelijk van overtuigd dat Ikram Aoulad en Dahlia Pessemiers-Benamar aan de ene kant en Katelijne Verbeke en Eliza Stuyck aan de andere kant elk dezelfde vrouw van Hemingway speelden. Daarnaast dacht ik ook dat Eliza een dubbelrol speelde, naast de laatste muze van de schrijver ook diens dochter (Gregory) omdat ze in een aantal scènes ‘papa’ zegt. Toen ik die bladzijde kon inkijken werkte dat dus verhelderend. De reuzendoder van Ernest Hemingway gaat dan ook over de drankverslaving van de schrijver en welke toxische invloed dat op zijn relaties had. Vooral het spel tussen Van Bauwel (Hemingway) en Aoulad (Mary) is dan heerlijk giftig en zeer genietbaar. Reden waarom we de hulp inriepen van de mengtafel na het stuk, is dat de expositie van deze voorstelling bijzonder kort is waardoor het niet altijd duidelijk is wie welke rol speelt. Dat is meteen ook onze belangrijkste kritiek. Want het stuk zelf is absoluut de moeite als je van uitgepuurde tekst en spel houdt op een minimalistisch gehouden scène.