Oorspronkelijk zou Gracia Live de Italiaanse tenor Andrea Bocelli op 21 maart 2020 al naar het Sportpaleis in Antwerpen halen, maar een pandemie heeft daar toen een stokje voorgestoken. Het concert is dan nog enkele keren verzet, maar op 5 maart 2022 ging het dan toch echt gebeuren: samen met het 70-koppig Antwerp Philharmonic Orchestra o.l.v. dirigent Eugene Kohn en het 60-koppig koor Fine Fleur mocht Andrea Bocelli opnieuw het podium op waar hij 28 jaar eerder zijn eerste succes scoorde. Het zwarte haar is ondertussen ingeruild voor witte lokken, maar de stem en de charme zijn gebleven. Andrea Bocelli wist vanaf de eerste noten van ‘La donna è mobile’ volop te overtuigen en bleef heel de voorstelling lang op topniveau presteren. Voor het majestueuze duet ‘O soave fanciulla’ deed hij beroep op de hulp van soprane Clara Barbier Serrano. Wat ze brachten zou zelfs de meest kritische operaliefhebber in vervoering brengen. En alsof dat alles nog niet genoeg was, bracht hij ook nog eens zijn zoon Matteo mee. Het duet ‘Fall On Me’ kon bij het publiek op uiterst veel bijval rekenen en je kon duidelijk de stem van de vader herkennen in de zoon. Andrea’s doortocht in Antwerpen was dan wel iets later dan oorspronkelijk gepland, maar het was absoluut de moeite van het wachten waard.

Nog tot 30 juni kan je naar Brussels Expo naar de tentoonstelling De Kleine Prins tussen de mensen. De expo wil twee zaken tegelijkertijd doen, de dromerige, spirituele sfeer oproepen van Antoine de Saint Exupéry’s bekendste boek, het vaakst vertaalde (in 457 talen en dialecten) en gepubliceerde werk uit de Franse literatuur (in het Frans alleen al werden er meer dan 11 miljoen exemplaren van verkocht) met het levensverhaal van de auteur. Helaas zorgt dat voor een wat gespleten beleving, tussen het spirituele van het boek in de eerste en laatste ruimte van de tentoonstelling en de zakelijk, droge klassieke museumbeleving in de rest ervan. Hoewel kinderen onder de zes gratis binnen kunnen, stellen we ons de vraag of de ervaring voor zes-plussers niet te hoog gegrepen is. Wij zouden eerder mikken vanaf elf jaar.

Met meer dan 150 zijn ze. De affiches die nog tot 29 mei 2022 in de expo Pop masters te zien zijn aan de Grote Markt 5 in Brussel. Van Andy Warhol zijn er 54, van Keith Haring 51 en van Roy Lichtenstein: originele posters waarin vooral hun verschillende stijlen ontdekt kunnen worden. Bij Lichtenstein zijn dat zijn Ben-Day-stippen die geïnspireerd waren op de halftoonpunten die gebruikt worden bij offsetdruk. Daardoor voelen zijn werken machinaal aan hoewel ze dat niet zijn. Lichtenstein zien we ook aan de slag gaan met de art-decostijl (zoals in Joanna uit 1968, een ontwerp dat bedoeld was als affiche voor de film Joanna van Michael Sarne. Het werd gedrukt als grafisch werk zonder tekst en ook gebruikt in reclames), of via zijn Brush Strokes, waarmee hij op ironische wijze commentaar gaf op de succesvolle abstracte expressionisten. In ‘Cow Going Abstract’, dat ie in 1982 op 450 exemplaren liet drukken ter gelegenheid van zijn tentoonstelling in Firenze,  verwees ie naar ‘Le Taureau’, een reeks kubistische lithografieën van Pablo Picasso. In die tijd werd Lichtenstein ook beïnvloed door andere kunststromingen, zoals het neogeometrisch conceptualisme.

De Japanse dramafilm Drive my car van regisseur Ryusuke Hamaguchi won op de Golden Globes de prijs voor beste buitenlandse film. Voor de Oscars dingt die ook mee in die categorie maar tevens ook als beste film wat een unicum is voor een Japanse film, beste regie en beste aangepaste script. Dat zijn de vier categorieën waar Parasite, de Zuid-Koreaanse film van Bong Joon-ho 3 jaar geleden telkens met een beeldje naar huis ging. Vraag is of deze Japanse prent dat zal kunnen evenaren.

Wanneer je een jonge, zwarte vrouw bent in een overwegend witte samenleving, kent het leven heel wat ‘uitdagingen’ die voor de witte, geprivilegieerde jongen uit diezelfde samenleving amper te bevatten zijn. Met ‘Us, (k)now’ wil theatermaakster Dalilla Hermans ons meenemen in de leefwereld van die nieuwe generatie opgroeiende, zwarte vrouwen en ons vanuit die binnenkant laten kijken naar onze maatschappij. Daarom trok ze tijdens de ‘paaspauze’ van 2021 met een groep zwarte meisjes op ‘bosklassen afrostijl’. Aan de hand van dagboekfragmenten, citaten van rolmodellen, videofragmenten en beelden uit de dagboekkamer neemt de voorstelling ‘Us, (k)now’ je mee naar de ervaringen van die week. En daar zit meteen ook de zwakte van de voorstelling. Als publiek heb je al te vaak het gevoel dat je aan het kijken bent naar de kampvideo van een groep jongeren die een gemeenschappelijke vakantie-ervaring delen. De boodschap die achter en in de voorstelling steekt, wordt te vaak ondergesneeuwd door fragmenten die minder relevant zijn of nogal onhandig gefilmd en gemonteerd zijn.