‘What about the cave men?’ lezen we op het einde van Madrigals, de jongste muziektheatervoorstelling van Benjamin Abel Meirhaeghe na diens veel geprezen A revue waar wij een totaal andere mening op nahielden dan de rest van de journaille. De grap, een monoloog die hij ook recent maakte met Kim Karssen vonden we dan weer wel zeer goed. Maar helaas vonden wij Madrigals, net als behoorlijk wat toeschouwers overigens, op zondagmiddag zat er achteraf niet meer in dan een beleefdheidsapplaus van het publiek in de Rode Zaal van deSingel, maar wisselvallig. En dat is uitsluitend toe te schrijven aan de regie van Benjamin Abel Meirhaeghe. Want de muziek van Jesse Kanda die eerder al werkte voor Björk en nieuwe muziek componeerde bij de Madrigalen van Claudio Monteverdi is absoluut de moeite.

Met ‘Zeg aan de kinderen dat wij niet deugen’, een bloedmooie verfijnde en intense voorstelling, zwaait Guy Cassiers af bij het Toneelhuis nadat ie er 16 jaar artistiek directeur was. Hij doet dat door zijn liefde voor de taal andermaal te verklaren. Verschillende romans bewerkte hij in zijn carrière voor het theater. Marcel Proust, Jeroen Brouwers (Bezonken rood, dat ontegensprekelijk tot een van zijn allerbeste werken gerekend kan worden), J. Bernlef (een al even aangrijpend Hersenschimmen maakte hij dat we in 2006 in deSingel zagen waarmee hij toen al bewees meesterlijk te zijn in het afscheid nemen, toen deed ie dat namelijk van het ro theater), Robert Musil, Philippe Claudel, Joseph Conrad en Elfriede Jelinek zijn enkele auteurs die hij onder andere onder handen nam.

Nog tot 17 februari 2022 kan je in the National Gallery in Londen naar Dürers Journeys, de expo die zich focust op deze Renaissancekunstenaar, die o.a. gekend is om zijn schilderwerk, gravures en houtsneden, en de reizen die hem onder andere naar de Lage Landen brachten, zoals Brussel en Antwerpen die een impact hadden op zijn werk.

We kunnen helaas niet vermelden dat er geen enkele knuffel gewond was geraakt tijdens het stuk  ‘Boy’ van TEATERi en de Roovers. Zelfs een goede, ouderwetse rol Ducttape kon de schade niet herstellen die Vanja Maria Godée en Jeroen Van der Ven in het vuur van de emotie wisten toe te brengen aan de personificatie van dokter Money. Maar eerlijk gezegd: hij had het wel verdiend. De vernieling van de pluche beer illustreerde perfect wat zich in de gevoelswereld van de personages afspeelde. Het werken met knuffels en poppen die de verschillende personages representeren, helpt om het complexe verhaal van David Reimer begrijpelijk vorm te geven.

‘Fantastisch’ klinkt het na het anderhalf uur durend optreden van Mama’s Jasje uit de mond van de man die voor me zit. Een man die meer levensjaren op de teller heeft dan ik. Wie zijn wij dan om hem tegen te spreken terwijl de ganse zaal een verdiende staande ovatie geeft aan Peter Vanlaet en zijn band? Zeker, bij momenten voelde je in kleine details dat dit het allereerste optreden van 2022 was voor de groep of het moet zijn dat ze zich wat inhielden omdat een half uur na het einde van het eerste concert dat om zeven uur begon er een tweede volgde om negen uur. De kans dat cultuurcentra en artiesten na 28 januari nog moeten ontdubbelen, wordt trouwens wat kleiner nu het Overlegcomité beslist heeft dat in de rode fase van de coronapandemie er tot 200 toeschouwers of tot 70% (of zelfs 100% indien de CO2-meters geen waarden boven de 900 ppm registreren) van de zaalcapaciteit gegaan mag worden. Dat is het goede nieuws van de dag . Al stond Vanlaet ook bij het nieuws stil dat Tien om te Zien, waar de band in de jaren ’90 veel aan te danken had, deze zomer terugkeert op vtm. Acht weken presenteren Anne en Willy het programma vanuit Middelkerke.