Nog tot 4 september 2022 kan je in the Courtauld Gallery in Londen naar Edvard Munch Masterpieces from Bergen. Voor het eerst is het vroege werk van deze Noorse kunstschilder te zien in de Britse hoofdstad. Munch (1863-1944) is wereldberoemd om De Schreeuw, een expressionistisch werk waarin hij de psyche, hier van de natuur, laat overdragen via een skeletachtig personage dat met de blik gericht naar de kijker en met open mond de toeschouwer een oncomfortabel gevoel bezorgt. De eerste keer dat hij skeletachtige figuren schilderde die uit het canvas staarden, was in 1892 in Evening on Karl Johan. De spookachtige gezichten en het griezelige avondlicht versterken de onrustige sfeer van het werk. Ziekte, krankzinnigheid en dood maakten deel uit van Munchs leven. Zowel zijn moeder als zus Sophie stierven aan tuberculose. Die laatste was amper 15. Deze gebeurtenissen tekenden de schilder voor het leven.

Onze eerste musical ooit die we in Londen zagen? Dat was Grease in het Dominion Theatre in Londen in de jaren ’90. Drie jaar, tussen 1993 en 1996 speelde die productie er en wij zagen ‘m toen we er op schoolreis waren. 30 jaar later staat een tourproductie voor een beperkt aantal weken, tot 29 oktober, in het theater. Niemand minder dan Peter André neemt de rol van Vince Fontaine voor zijn rekening en voor een beperkt aantal shows daalt ook Jason Donovan als Teen Angel neer. Uiteraard konden we zo’n opportuniteit om ons jeugdidool van weleer opnieuw aan het werk te zien, niet links laten liggen.

Een virtueel optreden dat het midden houdt tussen een lichtshow, een Screen X-bioscoopervaring en een concert. Dat biedt ABBA Voyage aan in de daarvoor speciaal opgetrokken tijdelijke ABBA Arena in Londen (waarin heel wat hout verwerkt is, en de foyer in openlucht maar wel overdekt is, wat ons vragen doet stellen hoe de ervaring in de winter zal zijn). Een anderhalf uur durende overrompelende ervaring, waarin de beats aan een gigantisch hoog volume de concertzaal ingepompt worden. De show zelf is gedeeltelijk on tape (de stemmen van ABBA), maar de uitstekende band speelt wél live. Helaas weet het concept niet altijd goed kiezen wat het nu wil. Trekt ze de filmische kaart dan zakt de sfeer in, zien we de avatars alsof ze live op het podium, langs zij belicht, optreden met aan de beide kanten van de zaal de bandleden in het groot geprojecteerd alsof het om een écht concert zou gaan, dan gaat het publiek wél loos.

60 zijn The Rolling Stones geworden. En dus kon een select aantal concerten niet ontbreken voor de band die in 1962 het levenslicht zag. Wij trokken naar Londen, de bakermat van de Stones. Niet alleen omdat het een absolute meerwaarde biedt om op het British Summer Time Festival in Hyde Park Mick Jagger en co live een thuismatch te zien spelen, maar vooral ook omdat het een van de weinige data in hun touragenda was waar ze niét in een stadion optraden. De ervaring wil nu eenmaal dat stadionconcerten qua akoestiek niet je dat zijn, en daar zijn we met de jaren toch iets gevoeliger aan geworden. Een ander voordeel van BST is dat de headliner om iets na acht begint en de laatste noot rond twintig na 10 over het festivalterrein te horen is. Géén nachtbrakerij dus, wat het aangenaam maakt voor zowel jong en oud om ook op zondagavond naar een concert te gaan.

Zeemaal is de vierde van vijf premières die Laika dit jaar in ons land op de planning heeft staan. Het is voorlopig en hopelijk ook de minste voorstelling die we zagen. Dat kwam omdat tijdens de première bleek dat Sien Vanmaele nog niet helemaal gerodeerd was. Je voelde haar zenuwen tot boven in de installatie, een kombuis, gieren, zeker in het begin van de voorstelling. Het doet wat denken aan een gastvrouw die een kerstmaaltijd heeft voorbereid en overstresst geraakt is om iets verkeerd te doen waardoor ze haar gasten in het begin van de avond niet zo’n fijne tijd bezorgt. Gelukkig weet ze die stress van zich af te schudden na verloop van tijd, door onder andere ons zelf relaxatie aan te bieden, terwijl haar toeschouwers suikerwier op hun ogen gelegd hebben.