Minstens een half uur te lang. Dat is Great Freedom van de Oostenrijkse regisseur Sebastian Meise. Die won 10 jaar na zijn debuut ‘Stilleben‘ de prijs van de jury in Cannes. De prent die 117 minuten duurt heeft echter een te beperkt en te repetitief narratief om zijn lange duur te verantwoorden.

Net voor Kom Wel, een heerlijke voorstelling voor 3-plussers van 4 Hoog begint in het prachtig gerenoveerde Schouwburg Noord, hoor ik mijn buurvrouw zeggen dat het geleden is van een Bumba-show dat ze met haar dochter naar het theater was geweest. Deze keer had ze haar beide dochters bij. Niet bij Studio 100, want met 1 kind gaan was toen ‘al duur genoeg’. Of hoe niet alleen de stormen Eunice en Franklin er dezer dagen bijzonder stevig inbeuken in ons land, maar de inflatie dat ook behoorlijk doet bij een gemiddeld middenklasse-gezin in het Antwerpse. Drie kwartier later ging zij zeer tevreden naar huis. Of hoe je voor slechts zes euro in voorverkoop voor een ticketje ook een zeer leuke middag kan beleven met je kroost.

‘Stille Nacht’ van Max Last en Muziektheater Transparant levert de kijker een venster op het stereotiepe, Vlaamse dorp waar het sociale leven zich afspeelt rond de harmonie en de roddel sneller gaat dan het internet. Deze tragikomische muziekvoorstelling neemt je mee naar de laatste repetitie voor het jaarlijkse kerstoptreden waar de rollen nog moeten verdeeld worden en alle betrokkenen hun eigen verhaal willen brengen. Inhoudelijk heeft ‘Stille Nacht’ niet veel om het lijf. Het stuk moet het vooral hebben van de typische ons-kent-ons mentaliteit en de typetjes. Het personage van Petra komt dankzij met prima acteerwerk van Esther de Koning het best uit de verf. Haar bekrompenheid, bemoeizucht en eeuwige vooroordelen zijn de drijvende kracht achter de verhaallijn van deze tragikomedie die het voor de rest vooral moet hebben van de muzikale inbreng van de Koninklijke Harmonie Volharding Kessel-Lo.

Nog tot 15 mei 2022 kan je in 9 tentoonstellingszalen van Bozar terecht voor Rinus Van de Velde Inner Travels. Daarin zien we hoe Rinus een imaginaire wereld creëert, ook via zijn alter ego dat in zijn jongste film ‘La Ruta Natural’ te zien is die in première getoond wordt in de voorlaatste zaal. Enkele decorstukken en props die hij daarvoor ontwierp zoals een auto, een berg met een autoweg waarin hij een miniatuurmodel van die wagen liet rijden (net zoals bij een speelgoedracebaan) en een nutteloze machine vallen er onder andere te ontdekken. Het is overigens niet de enige film die te zien is. Zo kan je ook ‘Berkely’s Island’ van Guy Ben-Ner (1969) bekijken dat gebaseerd is op Robinson Crusoe van Daniel Defoe uit 1719 en gefilmd werd in de keuken van de videokunstenaar. Zijn dochter Elia en kat zijn er ook in te zien. Zowel als medespelers, maar ook als indringers uit het echte leven van de kunstenaar. Maar het meest in het oog springt het contrast tussen Van de Veldes werken die hij in dialoog laat gaan met andere kunstenaars die hem inspireerden. In totaal zijn er 85 werken te zien. Al is het bijzonder jammer dat er uiteindelijk behoorlijk wat dialogen niet (helemaal) gerealiseerd werden in Bozar.

“Liegen is een noodzakelijk onderdeel van een genietbaar leven.” Dat is althans wat Simone Milsdochter beweert wanneer ze tijdens ‘Apate spreekt’ in de huid kruipt van de Griekse godin van de leugen en de misleiding. In een tijd waar we waakzaam moeten zijn voor ‘fake news’ en naarstig op zoek zijn naar ‘de waarheid’ schreef  Alicja Gescinska een korte monoloog waarin ze juist een lans breekt voor de schoonheid en het belang van ‘de leugen’. Hoe erg zou het leven wel niet zijn als ons gezicht altijd zou vertellen wat we in ons binnenste voelen? Hoe kan de liefde bestaan als we aan de andere altijd eerlijk zouden zeggen wat we denken en de wereld puur vanuit het zakelijke en wetenschappelijke zouden observeren? Gedurende een uur mag Apate haar zaak komen bepleiten om het publiek te overtuigen. En hoewel we intrinsiek overtuigd zijn van haar gelijk, miste haar betoog passie en geestdrift. De voorbeelden die aangehaald werden om haar standpunten te ondersteunen bleven te veel aan het oppervlak en wisten het publiek te weinig te prikkelen.