Beduidend beter dan zijn voorganger Murder on the Orient Express, dat is Death on the Nile naar het gelijknamige boek uit 1937 van Agatha Christie in een regie van Kenneth Branagh die tevens de rol van Hercule Poirot speelt. Maar liefst 5 lichamen worden er op het einde, ingewikkeld als mummies, uit de stoomboot gedragen. Ijzersterk zijn de levensechte decors die gebruikt werden zoals de piramiden en Aboe Simbel. Er werd immers uitsluitend in het VK gefilmd, in de Longcross Studios in Surrey. Het eindresultaat is dan ook op zijn zachtst gezegd verbluffend te noemen zeker in Laser Ultra.

Concert, muziektheater en video performance. Ghost in the Machine van muzikanten Han Stubbe (DAAU) en Hannes d’Hoine (Jon Doe One), en filmmaker/theatermaker Stijn Grupping (Post uit Hessdalen) is het allemaal. Het leven zoals het is in Antwerpen bekijken we op een andere manier tijdens deze voorstelling.

Wat is het toch geweldig wanneer een publiek van zes tot negenennegentig jaar naar eenzelfde voorstelling kan gaan kijken en even hard geboeid en aangesproken wordt. Met Vuur/toren zetten Laika en Michai Geyzen een fenomenaal sterk visueel stuk op de planken dat tot in de kleinste details is afgewerkt. Het is een ware lust voor het oog en het hart. De lotgevallen van drie vuurtorenwachters die plots gestrand achterblijven op een klein eilandje bij een toren die geen licht meer kan geven, worden met spel, humor, zang, dans en een uitgekiende belichting zo mooi ten tonele gebracht, dat tekst niet nodig is om het verhaal te vertellen. Jong en oud worden moeiteloos meegezogen in de leefwereld van de vuurtorenwachters die niet alleen fysieke stormen, maar ook mentale stormen moeten doorstaan in de zoektocht naar hoop.

Een voorstelling over oprechtheid en doen alsof, over de ironie van ironie. Over zelfrelativering waarbij je je zelf in het belachelijke durft te trekken. Maar even goed ook over de veranderende tijdsgeest. Dat is David… of hoe we ons bedacht hebben van De Hoe en De Nwe Tijd naar een tekst van Willem De Wolf, Wannes Gyselinck en Freek Vielen.

Marry me, de romantische film die Kat Coiro regisseerde, is zeker niet wereldschokkend maar wel onderhoudend. In die zin dat de 112 minuten durende film met Jennifer Lopez ons geen seconde verveelde. De prent gaat dan ook over een superster Kat Valdez die op het punt staat te trouwen tijdens een concert met een andere Latin wereldster: Bastian (Maluma). Net voor ze in haar prachtige gesponsorde bruidskleed uit het podium zal komen, ontdekt de artieste dat iedereen backstage met hun smartphone bezig is. Ze grijpt het exemplaar van haar manager waarop het nieuwsbericht staat dat Bastian haar al een tijd bedriegt met haar assistente. In een impulsieve bui en om niet voor aap te staan tijdens het concert dat live gestreamd wordt voor een miljoenenpubliek omdat er een stevige hype is ontstaan rond het duet ‘Marry me’ dat dus tot een huwelijk moest leiden van de twee artiesten, kiest ze iemand willekeurig uit het publiek uit om met haar te trouwen. Het is wiskundeleerkracht Charlie Gilbert (Owen Wilson) die ze op het podium vraagt. Hij zegt ‘ja’.