Nog tot zondag 6 maart 2022 kan je in de Waagnatie in Antwerpen naar de expo da Vinci: kunstenaar, uitvinder, genie. Voor alle duidelijkheid: er is geen enkel écht kunstwerk of ontwerp te zien dat van zijn hand is en uit zijn tijd dateert. Heel eenvoudig omdat vele ontwerpen nooit uitgevoerd zijn en wat zijn kunstwerken betreft het onbetaalbaar zou zijn om dat te verzekeren.

Bijna twee uur en half duurt The Matrix Resurrections, de vierde prent uit The Matrix-reeks ondertussen. Dat is véél te lang. Maar liefst drie keer keken we dan ook naar onze klok tijdens de film. De eerste keer al nadat ie iets meer dan een uur bezig was. Het grootste probleem met de film is dat ie zichzelf te vaak en te veel moet uitleggen waardoor je als het ware lijkt te kijken naar een audiovisuele handleiding voor en van het verhaal. Dat drukt de beleving, al konden we het metaverhaal wel smaken over de franchise in de franchise waarin ook de productiemaatschappij vernoemd wordt wat ook nog eens dunnetjes en zelfrelativerend overgedaan wordt na de aftiteling tijdens een brainstormsessie om de volgende The Katrix te noemen, en dus te focussen op katfilmpjes (die nog steeds erg populair zijn op social media). Ze vinden dat misschien een goed idee, maar wij vinden dat toch eerder dèjà-vu.

‘Is dees ne musical? Ik hoop zo hard van ni, gast!’ Yep, de tieners die naast me zich een cosy seat hebben toegeëigend en daar uiteraard niet voor betaald hebben – duhuh – hebben zich kennelijk goed geïnformeerd voor ze naar Bittersweet sixteen trokken, de dramedy van familiebedrijf Verheyen-Willaert. Dochter Anna schreef het scenario, papa Jan en mama Lien zaten mee op de regisseursstoel.

Een tergend trage state of mind-film die bulkt van de metaforen. Dat is Spencer, de fabel naar het leven van prinses Diana door regisseur Pablo Larraín geworden. Hoewel we de instrumentale muziek van Jonny Greenwood best konden smaken, die de mentale gezondheid (die glissandi naar beneden van de strijkers, dan weer de koperblazers die van zich laten horen) van Diana mee vorm geven, hebben we maar liefst 3 keer op onze klok gekeken tijdens deze net iets minder dan twee uur durende prent. Na 50, 80 en 100 minuten om precies te zijn. Het vertelritme van de film gaat enkel in het begin en op het einde de hoogte in wanneer Diana (en haar zonen) zich onttrekken van het protocol en proeven van de vrijheid. Het keurslijf waarin de prinses gestoken wordt past haar niet.

Niet geschikt voor (gevoelige) kleine kinderen (er vloeit zoals de titel al zegt bloed) en kijkers die vinden dat acteren meer moet zijn dan het afdrammen van tekst. Dat is Nachtwacht De dag van de bloedmaan, de derde Nachtwachtfilm ondertussen van Studio 100 en Ketnet na De Poort der Zielen uit 2018 en Het Duistere hart uit 2019. Centraal in deze film staat het weerwolvenrijk, kortom de roots van Wilko (Giovanni Kemper). Daar is een machtspel aan de gang. Bardal (Guga Baul) vindt dat het genoeg is geweest, dat in vrede leven met andere volkeren. Hij wil terugkeren naar de tijd dat de sterkste aan de macht was, en laat Lupino (Begir Memeti), de huidige leider, neerschieten met koud vloeibaar zilver.