Zondagavond, de avond voor Valentijn, was er eentje voor de dromers in de Stadsschouwburg in Mechelen. Geike en Hydrogen Sea stonden er namelijk samen op de affiche met hun melancholische dromerige popmuziek. Het was alweer meer dan 4 jaar geleden dat we het Brusselse duo Pieterjan Seaux en Birsen Uçar live aan het werk zagen. Geike hebben we kennelijk nog nooit eerder haar solowerk live voor een publiek weten brengen. Hoewel Hydrogen Sea het voorprogramma voor haar deed, maakte ons hart toch eerder een sprongetje bij wat we te horen kregen van die twee, dan bij de frontzangeres van Hooverphonic. Hoewel Hydrogen Sea niet foutloos bleek in Mechelen, terwijl op Geikes performance niets aan te merken viel.

Hysterisch en druk om uiteindelijk te eindigen met een moraliserend nagesprek waarbij de toeschouwers gevraagd wordt om enkele nieuwe regels op te stellen, afspraken zodat we het leven, thuis, op school of in het algemeen eerlijker kunnen maken. Dat is De bevrijding van het edelhert van Pieter De Buysser in een co-regie door Khalid Koujili El Yakoubi en Thomas Bellinck.

Een bijzonder mooie minimalistische, innemende, relevante en gelaagde voorstelling. Dat is Wildernis van Freek Mariën in een regie van Jo Roets door Laika. Een productie die gaat over non-conformisme vs. conformisme, over extreem arm en rijk, over overleven en leven, over vervreemd met de natuur geraakt zijn (‘het enige dat nog fijn is in uw leven is het stof in uw longen’) versus met en in harmonie met de natuur leven, maar bovenal ook je eigen weg inslaan, soms radicaal een andere richting uit dan die waarin je ouders je hebben willen sturen terwijl je toch – hoe verschillend ook – familie van elkaar blijft en een hechte band blijft behouden. Wildernis is zo een bijzonder herkenbaar verhaal voor al wie 14+ is omdat die vrijheidsdrang, dat loskomen van de ouders iets is wat universeel is, waar elke puber en adolescent door gaat en zich in herkent.

Een voorstelling die over het uitputten van de aarde gaat, onze onophoudelijke zucht om grondstoffen te delven. Maar vooral: onze zucht naar rijkdom, naar goud. Daarover gaat Dimitri Leues jongste voorstelling Onderland. Op papier én met zo’n cast met Warre Borgmans, Clara Cleymans, Leue zelf, Laura François en Michaël Pas zou je denken dat dit niet kan mis gaan. Maar helaas verliest de voorstelling onze aandacht nog voor die een uur bezig is. Dat komt omdat Onderland structureel drijfzand blijkt waarin de acteurs finaal kopje onder gaan.

Op 26 februari zou Johnny Cash 90 geworden zijn. Een goeie reden vond ‘The Tennessee Eight’: Guy Swinnen (zang en gitaar), Nathalie Delcroix (zang, handharp, tamboerijn en occasioneel dansen), Patrick Riguelle (zang, gitaar, mondharmonica en lepels), Bjorn Eriksson (zang en gitaar), Piet De Pessemier (zang en gitaar), Axl Peleman (bas en zang), Jan Hautekiet (keyboards en accordeon) en Ron Reuman (drums) dat om aan hem een eerbetoon te brengen in een uitverkocht Lux in Kapellen. Een van de allereerste concerten sinds lang dat in onze regio het bordje uitverkocht kon bovenhalen, werd het. Anderhalf uur werd er op exquis niveau gemusiceerd. De harmonieën in zowel de zang als de instrumentale begeleiding waren om door een ringetje te halen. Tribunegestamp, stevig applaus in combinatie met gejoel en na de bisronde een volledige staande ovatie waren niet meer dan verdiend na een voortreffelijke avond.