Een staande ovatie voor een operavoorstelling. Het is alweer een tijdje geleden dat we dát nog hadden gegeven. Maar Alcina in een regie van de immer deliverende Robert Carsen, de veertigste voorstelling die Parijs in deze regie te zien kreeg sinds haar première in 1999, is in alle facetten gewoon een briljante productie. Carsens lezing is dan ook gewoon weergaloos. Zoals we gewend zijn bij de Canadees zijn zwart en wit de overheersende kleuren. Hier te zien in het herenhuis met hoge deuren en plafonds waar Alcina (fenomenaal neergezet door Jeanine De Bique in haar debuut bij Opéra national de Paris) woont. Een huis dat prestige toont enerzijds maar anderzijds ook koud en kil is. Carsen neemt hier overigens ook zelf de rol van de tovenaar voor zijn rekening.

Sinds vandaag kan je in de Sint-Niklaaskerk in Gent naar de digitale kunsttentoonstelling Inside Dalí. Een immersive ervaring bieden de projecties van Dalí’s kunst in deze lichtkerk nog tot 15 mei 2022. Maar het is vooral de spiegelzaal die met haar Droste effect de werken nog surrealistischer maakt (maar door de herhaling ook banaler, een effect waar popartkunstenaars zoals Andy Warhol, in zijn geval bv. in 5 Deaths on Orange, ook mee speelden) dan ze al zijn en ons het meest van al wist te bekoren.

Surrealistisch, absurd en filosofisch. Dat is Mise en place van cie Barbarie en Theater Stap dat in hetpaleis in première ging voor zes-plussers. Een voorstelling over er zijn of er niet zijn, to be or not to be that’s the question. Over het ik, maar niet over ‘je’ want dat is – boventiteld – voor volgende week. Over niet op een lijst staan hoewel je er toch bent. ‘Nee, ik ben hier alleen.’ – ‘Ik ben hier ook alleen, aangenaam!’ klinkt het onder andere hartverwarmend in een dialoog die samen alleen zijn verwoordt in een individualistische samenleving als de onze.

5 jaar nadat we haar On Ice in deSingel zagen, ging Holy Shit van Suzanne Grotenhuis in première in corso. Een monoloog die perfect de tijdsgeest samenvat waar thema’s als mentale gezondheid (burn-out) en klimaat hoog op de agenda staan. Dit brengt ze zo persoonlijk, emotioneel, met een verfijnd laagje humor erover en tegelijkertijd universeel zodat het herkenbaar is en tegelijkertijd iedereen raakt, dat die staande ovatie achteraf niet meer dan verdiend was. Grotenhuis heeft een dochter op de wereld gezet wat een klein mirakel achteraf bleek, zo ontdekken we beetje bij beetje. Terwijl het onduidelijk is wiens verdienste dat is, die van de osteopaat, de craniosacraal therapeut, of iemand anders. We gokken op wat het meest voor de hand ligt: zijzelf. Dat er zo veel mogelijkheden zijn om geholpen te worden, maar je toch finaal een noodkreet om hulp slaakt in een wereld die mensen snel opbrandt, een die het ouderschap ook veel te rooskleurig voorstelt, zien en horen we. Neen, Suzanne zit niet op een roze wolk. Het leven blijft gewoon aan je voorbijrazen. Het verschil is dat ze nu de dagelijkse rush beleeft met een baby op de arm. Een vetplantje die nochtans geen zorg nodig heeft, kreeg ze van een vriendin. Maar na een week bleek die toch zo dood als een pier.

Een emotioneel einde dat ons een krop in de keel bezorgde, dat levert regisseur Jon Watts af met Spider-Man No way home. In de film moet Peter Parker definitief afscheid nemen van iemand die hem na aan het hart ligt. En hij krijgt zelfs een hartverscheurende keuze voorgeschoteld: zichzelf opofferen voor het grotere doel of niet.