Met de Kersenvla zet Abattoir fermé op naar ons aanvoelen té subtiele wijze het theaterwereldje in zijn hemd. Passeren de revue: de regisseuse die haar team helemaal niet in de hand heeft, de schrijver die uit de schaduw van zijn broer wil proberen te geraken, de debutante die geen contract heeft laat staan een manager of agent, de diva ‘de pers is meestal genadeloos … lovend’ die teert op haar cv, 101 outfits meesleurt, op haar pauzes staat en kickt op applaus, en de oudere acteur die er niet voor terugdeinst om naar de borsten van actrices te grijpen. Een man die houdt van humor uit 1905 (zoals doen alsof hij zich mistrapt), meteen vraagt hoeveel vrijkaarten hij krijgt zodat hij zijn familie kan uitnodigen: ‘het zou ongehoord zijn als mijn familie zou moeten afdokken om me aan het werk te zien’, wil weten of er tijdens de repetities iets van catering is voorzien en vindt dat hij geen tekst moet kennen omdat hij de job van souffleurs niet in het gedrang wil brengen.

De meest geniale film van het jaar. Dat is Don’t look up van Adam McKay (o.a. Vice, The Big Short). Een satirische sci-fiprent die zowat alles samenvat van hoe verkeerd de mensheid nu bezig is. De maatschappijkritiek die op humoristische manier aangeboden wordt, is relevant én hyper actueel. De politiek is te veel met partijpolitiek bezig, met scoren, met imago eerder dan het belang van haar bevolking dienen. Kiezers (hier zien we dat de Republikeinen aan de macht zijn met Janie Orlean die neergezet wordt door Meryl Streep) worden als ‘dom’ bestempeld en ook zo gehouden. De overheid laat het initiatief over aan big tech, aan ondernemingen die er een andere (commerciële) agenda op nahouden om problemen op te lossen. (Social) media focussen zich op oppervlakkigheden, het moet allemaal vooral luchtig, verteerbaar en leuk zijn. Het maakt dat de doorsnee mens ook alleen nog maar over bijzonder banale zaken praat. Wetenschappers worden niet geloofd door het scepticisme/cynisme dat tot in de kleinste vezel van mensen is doorgedrongen (mee aangestuurd door de politiek en de media). Het is dus al ver gekomen dat feiten geminimaliseerd of niet geloofd worden omdat de slinger helemaal doorgeslagen is naar een maatschappij die draait om imago en perceptie. De vergelijkingen met wat we nu wereldwijd meemaken tijdens de coronapandemie zijn er. In Don’t look up is het weliswaar geen virus die het leven op aarde bedreigt, wel een komeet van maar liefst zo’n 9 kilometer die op de aarde afstevent.

In 2022 is het precies 125 jaar geleden dat er in Tervuren een wereldtentoonstelling plaatsvond met een mensentuin. Naar aanleiding daarvan vindt in het Africa Museum nog tot 6 maart 2022 een tijdelijke tentoonstelling plaats over de opkomst, het succes en het einde van het letterlijk en figuurlijk te kijk zetten van mensen van kleur wat tussen 1880 en 1958 in ons land gebeurde en een internationaal fenomeen was.

The Unforgivable, de jongste film met Sandra Bullock in de hoofdrol? Die zie je niet in de bioscoop maar wel meteen op Netflix. De prent die gebaseerd is op de Britse miniserie The Unforgiven werd geschreven door Peter Craig en geregisseerd door Nora Fingscheidt. Het drama focust zich op hoe moeilijk het is voor veroordeelden om na hun celstraf zich te re-integreren in de maatschappij.

60 jaar nadat West Side Story, geregisseerd door Jerome Robbins en Robert Wise, maar liefst tien Oscars won, waarvan die voor beste film, lost Steven Spielberg zijn remake in de Belgische zalen. Hij blijft ontzettend trouw aan de sfeer van het origineel, en voegt context toe (nieuwbouwprojecten in Manhattan, NY drijven de minder begoeden zoals de Puerto Ricanen (de Sharks) weg uit de buurt waar ze wonen,  ze kunnen zelfs een cheque van 500 dollar ontvangen als ze ingaan op de vraag van het stadsbestuur). Wie hoopt dat het verteltempo opgedreven zou worden, het verhaal een update zou krijgen naar een meer hedendaagse tijd (wat Baz Luhrmann 25 jaar geleden met het fenomenale Romeo + Juliet wél lukte) is eraan voor de moeite. Spielbergs West Side Story is bij momenten gewoon saai, de spanningsboog verslapt niet zelden en vooral de expositie duurt met haar veertig minuten tot plotpunt 1 véél te lang. Zo veel tijd heeft Spielberg blijkbaar nodig eer hij Tony en Maria elkaar doet ontmoeten op een schoolbal.