Een reeks sketches na elkaar. Dat brengen Laurence Roothooft, Gaspard Rozenwajn, Jotka Bauwens, Arne Luiting en Adnane Lamarti in een regie en choreografie van Randi De Vlieghe in The happy few. Niet zelden flirt het gezelschap daarbij met uitlach-humor rond bepaalde typetjes. Beginnen doen ze allemaal alsof ze zo van straat zijn geplukt, de stoere kerel met gel in het haar, voetbalsjaal rond de nek die verder volledig in het zwart gekleed is, de vrouw met witte sokken in haar slippers, enz. Begint de voorstelling aan een pittig tempo en is de humor in het begin nog behoorlijk scherp, dan verliest ze rond het uur zowel aan vaart als aan niveau. Gevolg: de boel zakt danig in, de show begint te slepen en door zijn herhaling (het ene na het andere typetje wordt opgevoerd) ook danig te vervelen. Om kort te gaan: er had gerust een dik kwartier geschrapt mogen worden.

Dat een voorstelling live meemaken zo veel sterker binnen komt dan een live stream, bewezen Silke Huysmans en Hannes Dereere met Pleasant Island. Deze voorstelling zagen we namelijk tijdens de tweede coronalockdown op VRT NU. Hoewel we die inhoudelijk bijzonder sterk vonden, kwam de beeldvoering van de stream en het kijken hoe camera’s uiteindelijk twee schermen registeren niet helemaal over.

L’événement van Audrey Diwan naar het gelijknamige boek van Annie Ernaux won op het jongste filmfestival van Venetië de Gouden Leeuw. Het Franse drama is meteen ook geselecteerd voor 4 Césars waaronder die van beste film, beste regie, beste aanstormend talent en beste adaptatie. De drie belangrijkste filmprijzen vorig jaar werden dus weggekaapt door vrouwen. Julia Ducournau won namelijk dat jaar ook de Gouden Palm voor Titane en Chloé Zhao ging met drie Oscars aan de haal (waaronder die van beste film, beste regie, en beste actrice in een hoofdrol) nadat die film in 2020 ook een Gouden Leeuw al had gewonnen in Venetië. Vrouwen aan de macht in de internationale filmscene dus.

Een volledige oververdiende staande ovatie. Dat kreeg Mozarts Cosi fan tutte in een regie van Anne Teresa De Keersmaeker in Opera Antwerpen tijdens de Vlaamse première van het stuk. Vijf jaar geleden ging haar werk in première in de Opéra national de Paris. Dat leverde toen dermate positieve reacties op dat zelfs de live streaming van deze opera in UGC moeiteloos uitverkocht geraakte (wat een zeldzaamheid is). Om maar te zeggen dat wij bijzonder hoge verwachtingen hadden over deze productie. Verwachtingen die de regisseuse en choreografe moeiteloos inloste.

Een bijzonder sterke film, zowel qua scenario, spel, kleur-, muziek- en lichtgebruik als montage is L’ennemi van Stephan Streker. Die is vrij gebaseerd op waargebeurde feiten rond Bernard Wesphael en diens vrouw Véronique Pirotton. Die laatste werd in 2013 dood aangetroffen in Oostende. Bijna drie jaar later werd de politicus vrijgesproken omdat er redelijke twijfel bleef bestaan of hij al dan niet schuldig was. In L’ennemi heet het personage dat Jérémie Renier neerzet Louis Durieux. Maeva (Alma Jodorowsky) is zijn vrouw. Zij is radiojournaliste. Wanneer zij op een terrasje aan het monteren is, stapt hij naar haar toe. Zij kent hem, hij haar. Hij zegt dat zij de vrouw van zijn leven is waar hij altijd bij zal blijven.