Waar begint het begin? Wanneer je geboren wordt en de navelstreng wordt doorgeknipt? Wanneer je de vliezen van je moeder laat breken? Of komt dat vroeger? Wanneer je een hormoon uitstuurt zodat de eerste weeën volgen? Is het begin misschien nog maanden eerder terug te vinden wanneer je baby in wording rond de twaalfde week al een hartslag heeft? Als het eigen weefsel begint aan te maken? Bevindt het begin zich misschien nog vroeger wanneer twee geliefden besluiten om zich in elkaar te verstrengelen? Of al een naam hebben voor je, een idee, een gedachte, en jou al inbeelden? Of moeten we zelfs nog verder gaan dan dat, dat de eicel waaruit je komt, al in de baby in wording waar je grootmoeder van beviel (je moeder dus) aanwezig was, en het begin dus bij je grootmoeder ligt. Begin van Elena Peeters filosofeert kortom over baby’s en bevallen om zo vooral onze eigen maatschappij tegen het licht te houden.

Meer dan 50.000 fans van W817 kochten in voorverkoop een bioscoopticketje voor 8eraf! vorig jaar, en financierden zo mee de film met de personages die eind jaren ’90 op Ketnet voor het eerst te zien waren. Inspelen op de weemoed en de nostalgische gevoelens die de fans van toen, ondertussen  twintigers en dertigers die best wel koopkrachtig zijn, hebben, deden de makers dus met succ6, succ7 en succ8. Maar de vraag die wij ons vooral 8eraf durven stellen is of die investeerders die vooraf een ticket kochten voor 8eraf! zich 8eraf ook goed voelen bij wat 8eraf! uiteindelijk is geworden.

De Grote Sinterklaasshow zou het voorbije weekend samen met de Studio 100 Rewind Party zo’n 100.000 toeschouwers naar het Antwerps Sportpaleis lokken. Maar deze commerciële activiteit kwam in het oog van een storm terecht toen bleek dat enkele ziekenhuizen meer plaats in hun intensive care voor coronapatiënten moesten voorbehouden waardoor andere geplande chirurgische ingrepen uitgesteld werden tijdens de vierde golf van de coronapandemie in ons land. Het Sportpaleis en Studio 100 kregen zo – terecht – de woede van de zorgsector op zich dat zij dit weekend zo veel mensen zouden mogen ontvangen terwijl de zorgsector mensen moet weigeren of annuleren. Dat in combinatie met stijgende besmettingscijfers en een internationaal oprukkende omikron-variant, zorgde ervoor dat de politiek – weliswaar aarzelend, uit schrik voor de publieke opinie, er zijn immers ook protesten wereldwijd aan de gang tegen de vrijheidsbeperkingen die overheden hun burgers opleggen – uiteindelijk dan toch dit massa-evenementenweekend dat een potentieel superverspreider evenementenweekend had kunnen worden, verbood. In die zin dat er enkel evenementen van maximum 4.000 toeschouwers mochten plaatsvinden in het weekend. Sinds 6 december mag dat in ons land nog voor maximum 200 man en dat ten minste tot 28 januari 2022. Studio 100 zag er niet anders op dan het ganse weekend, 4 shows van de Sinterklaasshow en 4 van de Studio 100 Rewind Party (die allebei met een zittend publiek hadden moeten doorgaan) te annuleren.

Jules Claus (Mo Bakker) wordt officieel de tweede kerstman naast Noël Claus (Jan Decleir) in het Vlaams-Nederlandse De familie Claus 2 dat Ruben Vandenborre regisseerde. Een duobaan levert niet zelden uitdagingen op. In deze film is dat niet anders en er wordt dan ook al snel ingezoomd op een meningsverschil dat al snel tussen de twee ontstaat. Jules komt namelijk te weten dat Marie voor haar kerst wil dat haar ouders Steven (Everon Jackson Hooi) en Tine (Lauren Müller) die uit elkaar zijn terug bij elkaar komen. Het is zelfs zo ver gekomen dat de twee ervoor zorgen dat ze elkaar niet hoeven te zien tijdens ‘de overdracht’ wanneer het meisje van de ene ouder naar de ander gaat. Daardoor wordt ze in de kou op straat gezet en voelt ze zich als een pakje dat wordt doorgegeven.

‘Ik vond ‘m wel goed eigenlijk. Er zaten mooie beelden in. Maar hij was ook wel wat vreemd.’ Het gezelschap achter ons bespreekt The hand of God terwijl de aftiteling nog bezig is. Wat je vooral voelt is dat de vrouwen zich proberen aan te praten dat ze een fijne avond hebben gehad en zichzelf dus iets wijs proberen te maken. Neen, The hand of God, die verwijst naar de hands-goal van Maradona tijdens het WK in 1986 (de film speelt zich af in de tijd dat de beste voetballer ter wereld bij voetbalclub Napoli tekent n.v.d.r.) is géén goede film. De autobiografische prent van Paolo Sorrentino weet ons onvoldoende te boeien in die zin dat we ons achteraf zelfs durfden afvragen of we die überhaupt zouden hebben uitgezeten mochten we die thuis op Netflix bekeken hebben. In Venetië won de film echter de Grand Jury Prize en ook de hoofdrolspeler won een award. Het moet dus zijn dat we het weer goed mis hebben met onze analyse.