De Spaanse actiethriller Way Down is best wel onderhoudend. De prent die Jaume Balagueró regisseerde gaat over Walter (Liam Cunningham) die de eigenaar is van een bergingsbedrijf. Dat heeft een historische schat teruggevonden in een gezonken boot. Maar helaas heeft de Spaanse overheid er beslag op gelegd omdat de bergingsactie niet aangegeven was. Resultaat: een rechtszaak tussen het bergingsbedrijf en de Spaanse overheid over wie eigenaar is van de schat die iondertussen veilig is ondergebracht in de kluis van de Bank van Spanje.

De psychologische neo noir thriller Nightmare Alley is een intrigerende prent. De film van Guillermo del Toro naar het boek van William Lindsay Gresham is weliswaar een lange (2 uur en half) en trage film. Maar hij verveelt nooit. Dat komt omdat del Toro meesterlijk is in het creëren van een duistere, mystieke sfeer en hij Bradley Cooper, die easy on the eye is, zijn complexe personage Stan alle tijd geeft om zich te ontwikkelen. Er wordt dan ook bijzonder goed geacteerd in deze film met als onbetwiste uitschieters Willem Dafoe als Clem, Rooney Mara als Molly en Cate Blanchett als Lilith.

Opposites attract luidt het gezegde, en op het eerste gezicht zou je kunnen denken dat dit het uitgangspunt is van Billie vs. Benjamin, de jongste zesdelige reeks van Dries Vos en Tim van Aelst die nu te zien is op Streamz. Alleen draait Billie vs. Benjamin niet zo zeer om een koppel dat er totaal tegengestelde maatschappelijke visies op nahoudt. Hij is rechts, zij is links. De twee staan gewoon symbool, en de relatie die ze aangaan, geldt als een metafoor, voor de stigmatiserende, radicaliserende, en polariserende samenleving waarin we leven. Daar kan niets levensvatbaars uit voortkomen, wat ironisch genoeg min of meer het oorspronkelijke idee ondersteunt van Billie waarom ze geen kinderen wil of schrik heeft om moeder te worden. Om er toch maar een open einde met potentieel positieve draai aan te geven, eindigt Ruben Block die de ganse tijd de verteller is, en waarvan je al snel vermoedt dat hij de oude versie van Benjamin is, met de woorden van John Lennon: ‘Everything will be ok in the end. If it’s not OK, it’s not the end.’

‘What about the cave men?’ lezen we op het einde van Madrigals, de jongste muziektheatervoorstelling van Benjamin Abel Meirhaeghe na diens veel geprezen A revue waar wij een totaal andere mening op nahielden dan de rest van de journaille. De grap, een monoloog die hij ook recent maakte met Kim Karssen vonden we dan weer wel zeer goed. Maar helaas vonden wij Madrigals, net als behoorlijk wat toeschouwers overigens, op zondagmiddag zat er achteraf niet meer in dan een beleefdheidsapplaus van het publiek in de Rode Zaal van deSingel, maar wisselvallig. En dat is uitsluitend toe te schrijven aan de regie van Benjamin Abel Meirhaeghe. Want de muziek van Jesse Kanda die eerder al werkte voor Björk en nieuwe muziek componeerde bij de Madrigalen van Claudio Monteverdi is absoluut de moeite.

Met ‘Zeg aan de kinderen dat wij niet deugen’, een bloedmooie verfijnde en intense voorstelling, zwaait Guy Cassiers af bij het Toneelhuis nadat ie er 16 jaar artistiek directeur was. Hij doet dat door zijn liefde voor de taal andermaal te verklaren. Verschillende romans bewerkte hij in zijn carrière voor het theater. Marcel Proust, Jeroen Brouwers (Bezonken rood, dat ontegensprekelijk tot een van zijn allerbeste werken gerekend kan worden), J. Bernlef (een al even aangrijpend Hersenschimmen maakte hij dat we in 2006 in deSingel zagen waarmee hij toen al bewees meesterlijk te zijn in het afscheid nemen, toen deed ie dat namelijk van het ro theater), Robert Musil, Philippe Claudel, Joseph Conrad en Elfriede Jelinek zijn enkele auteurs die hij onder andere onder handen nam.