Studio Orka is neergestreken in Antwerpen met haar voorstelling Pied de poule. Een behoorlijk maatschappijkritische voorstelling is het. Het publiek zit in de kleermakerszaak Retouche Wilfried. De man is een goedzak die gewoon geen ‘nee’ kan zeggen. Samantha die hem om de zo veel tijd geld vraagt en haar leventje niet op orde krijgt, blijft hij toch geld toestoppen tegen beter weten in, Dieter die hem belooft om mee te komen helpen die 650 shirts van het Sint-Vincentiuscollege van een logo te voorzien, is dan weer bezig met een filmpje van hem te maken, maar heeft ook een ongeval met de wagen van de zaak, Joke, zijn dochter die met een eetstoornis in de kliniek is beland wil wel wat anders horen dan constant hoe het met haar gewicht gesteld is, en Amy die verkleedt zich graag, of beter: ze houdt ervan om ‘in character’ te zijn.

Een behoorlijk lange zit (2,5 uur) voor een verhaal dat ook veel korter verteld kon worden. Dat is House of Gucci van Ridley Scott (o.a. Alien, Blade Runner, Thelma & Louise, 1492: Conquest of Paradise en Gladiator). De film die gebaseerd is op het boek van Sara Gay Forden is gewoon té lang, té grotesk (niet in het minst door de acteerprestaties) om onder de huid te kruipen, wat ook grotendeels komt door het zware accent van Lady Gaga, shots die erg gekunsteld over komen, het operateske dramatische gehalte en een parade aan pruiken.

Tussen ontzettend toegankelijk en direct, net als Andy Warhols zeefdrukken, en totaal niet (net als diens 5 uur en 20 minuten durende anti-film Sleep uit 1964 met zijn slapende vriendje John Giorno in de hoofdrol: wie wil dat uitzitten?), dat is Trouble van Gus Van Sant dat haar Belgische première kende in deSingel die tevens co-producent is van het werk. Van Sant speelde al begin jaren ’90 met het idee om het leven van popartkunstenaar Andy Warhol te verfilmen. Maar toen zijn hoofdrolspeler River Phoenix overleed, ging het project in de kast. Nu heeft ie toch dat idee op uitnodiging van de Portugese BoCA Biënnale uit de kast gehaald, weliswaar om er geen film, maar een muzikale theatervoorstelling van te maken die musicalachtig overkomt maar toch ook weer niet als musical beschouwd kan worden omdat er gewoon te weinig nummers in steken, redelijk fragmentarisch overkomen en totaal niet in het gehoor blijven hangen.

4 performers met verschillende roots die een ongefilterde voorstelling brengen over nationalisme en extreem rechts. Dat is wat de Italiaanse Paola Pisciottano (concept en regie) doet met Extreme / Malecane in Théâtre National. Twee mannen en twee vrouwen zien we op het podium, een Belg wiens grootmoeder Spaans is, een Française die al enkele jaren in Vlaanderen woont, iemand uit Salmo en een Griek. Ze stellen zichzelf voor, hun favoriete liedjes. Dat zijn o.a. ‘Another love’ van Tom Odell en ‘7 years’ van Lukas Graham. De Griek houdt van rap maar zien we niet veel later traditioneel dansen op de tonen van de bouzouki. Het contrast kan niet groter zijn. De Griek uit zich als conservatief, want volgens hem moet geconserveerd worden wat er nog is. Het land en de politiek heeft volgens hem alles vernietigd. Of hoe conservatisme en antipolitiek hier hand in hand met elkaar gaan.

Dat de Metamorphoses van de Romeinse dichter Ovidius niet meteen een toonbeeld zijn van vrouwvriendelijkheid, legt de jongste voorstelling van Manuela Infante en Michael De Cock bloot. Deze klassieker focust namelijk op het mannelijk geweld, dat van de goden die de nimfen verkrachten, hun de mond trachten te snoeren door hun tong eruit te halen (Tiresias doet dat met zijn schoonzus Philomela – de god was getrouwd met haar zus Procne – nadat hij haar verkracht heeft. Visueel wordt er in deze voorstelling met microstatieven in schaduwspel achter het projectiedoek het woord ‘TONGUE’ gevormd), een mislukte poging ondernemen om een nimf te verkrachten (Apollo zit Daphne achterna om dit te doen en die laatste laat zich in een laurierboom veranderen om dat te verhinderen), ontrouw zijn (Jupiter maakt van Io een koe om te vermijden dat zijn vrouw furieus zou reageren als ze daar achter zou komen) maar vooral ook zoals de titel van het werk zegt een metamorfose laat ondergaan. Enkel in een van de laatste teksten die voorbijkomt is het Diana, de godin van de jacht, die er als sterke figuur uitkomt wanneer Aktaion haar begluurt terwijl ze baadt en zij hem verandert in een hert zodat niet zij maar vanaf nu hij opgejaagd zal worden, door zijn eigen honden nog wel.