De Noorse donkere romantische dramedy The worst person in the world is een liefdesbrief aan alle vrouwen die niks afmaken maar uiteindelijk toch hun leven in de plooi krijgen. Het is het soort prent dat je meteen ook zin geeft om – net als tijdens die amour fou die we beleefden in onze studententijd, toen we smoorverliefd waren op een Griekse en prompt een avondcursus modern Grieks gingen volgen – om je in te schrijven om Noors te leren. Want hoe lekker bekt ‘eclectische smaak’ niet in die taal? Ter info: het klinkt precies net zoals in de onze.

Wanneer een artiest uit pure emotie de krop in de keel krijgt, niet meer verder kan zingen en het publiek reageert door als één man recht te veren om met een staande ovatie en een luid applaus hem een hart onder de riem te steken en waardering te tonen, dan weet je gewoon dat je op een uitzonderlijk optreden zit. Rob de Nijs wilde met dit concert in het Sportpaleis van Antwerpen afscheid nemen van zijn Vlaamse fans en hen een laatste keer trakteren op geweldige hits als: ‘Ritme van de regen’, ‘Het werd zomer’, ‘Bo’, ‘Foto van vroeger’, ‘Banger hart’ en ‘Malle Babbe’. En ja, soms wilde de stem niet helemaal meer mee en een enkele keer werd de tekst vergeten, maar wat wil je van een 78-jarige man die omwille van een pandemie twee jaar niet heeft kunnen optreden? ‘’t Is mooi geweest’ was in de eerste plaats een afscheid, een laatste geschenk van Rob aan zijn trouwe fans. En wat hebben we genoten van het optreden. Samen met 12.000 andere enthousiastelingen hebben we het cadeau dankbaar aanvaard en gingen we mee uit ons dak tijdens de heerlijke finale. Het concert werd een heus afscheidsfeest waar een laatste keer alle remmen los mochten terwijl Rob de Nijs zijn liedjes zong. En toen na ‘Niet voor het laatst‘ het doek uiteindelijk definitief viel over de live-concerten van Rob in Vlaanderen, bleven na het applaus alleen een eindeloos respect en geweldig mooie herinneringen aan een groots entertainer over.

Red Notice is al enkele dagen de best bekeken film op Netflix. Geheel terecht want deze Amerikaanse actiekomedie die maar liefst 200 miljoen dollar kostte, klopt moeiteloos zijn genregenoten die dit jaar wél een bioscooprelease kregen maar een stuk zwakker zijn. Een boeiend script, met heerlijke dialogen (‘Waarom draag je dat haarnetje, je bent kaal?’, ‘Ik stuur je naar de ergste plek ter wereld.’ – ‘Je Instagramaccount?’), en details (zo verwijst een bootje in het begin van de film naar Titanic: ‘We’re gonna make it, Rose’, is er onder andere een verwijzing naar Jurassic Park wanneer Nolan denkt dat stieren net als een T rex slecht kunnen zien en Cats: ‘de auditieband van Vin Diesel voor Cats bestaat echt’) zorgen daarvoor. Maar uiteindelijk is het de sterrencast die het allemaal ook weet waar te maken. Dwayne Johnson zien we als John Hartley aan het werk, Ryan Reynolds als Nolan Booth en Gal Gadot als Sarah Black/The Bishop. En er is zelfs een korte cameo van niemand minder dan Ed Sheeran die even ‘Perfect’ zingt.

Wat we ons al jaren afvragen, is waarom heel wat films de jongste tijd per se tegen de twee uur moeten aanschurken zelfs al hebben ze qua storytelling niet al te veel te vertellen. Neem nu Tick, tick… boom, de film van Lin-Manuel Miranda (die gekend is om diens musical Hamilton) naar de gelijknamige musical van Jonathan Larson. Qua verhaal heeft die weinig om het lijf. Musicalschrijver is spe Larson (Andrew Garfield) worstelt al jaren om zijn eerste musical te schrijven die Superbia zal heten. Om de rekeningen te betalen werkt hij in de Moondance diner.

Met The power of the dog lanceert Netflix een van haar eerste films uit een reeks dit najaar in een select aantal bioscopen in ons land. Dat wil zo veel zeggen als: ‘dit zijn ze dan, de titels die wij naar voor willen schuiven voor de Oscars.’ Hoewel dit westerndrama dat geschreven en geregisseerd werd door Jane Campion (o.a. bekend van The piano) naar het gelijknamige boek van Thomas Savage absoluut enkele mooie scènes oplevert die vooral in hun weidsheid helemaal tot hun recht komen op het grote scherm, betwijfelen we of deze film met het beeldje voor beste film zou kunnen gaan lopen. De prent sleept namelijk behoorlijk en weet niet echt kiezen tussen een narratief volgen of een state of mind film die voornamelijk wil focussen op de psyche van de personages waardoor je vis noch vlees voorgeschoteld krijgt.