Een strontvervelend stuk. Dat vinden we van Het gezin van Paemel van Cyriel Buysse uit 1903. Vorig jaar zagen we een streamingversie met Jo De Meyere in de hoofdrol. Het stuk vonden we behoorlijk slepen. En ook de versie van Skagen, waar Valentijn Dhaenens in alle 12 rollen kruipt, per scène telkens één live (beginnen doet hij met Edward, vervolgens speelt hij de wereldvreemde barones ‘die klaagt over het violent lawaai dat een haan maakt en de abominabele ‘stink’ (sic.) op de boederij, Romanie als chambre de fille wil opleiden voor haar zoon en – niet onbelangrijk – de pacht met 500 frank wil verhogen per jaar omdat hun buur dat geboden heeft, de pastoor en eindigen doet hij als de boer) terwijl in een vlak dat de contouren van een huis voorstelt hij meerdere malen geprojecteerd wordt in andere rollen. Dat levert zo’n artificieel resultaat op wanneer ie tegen zichzelf praat, dat we er maar niet in slagen om in de voorstelling te geraken, zelfs afscheidsscènes (o.a. die van Désiré wiens kaars letterlijk uitgeblazen wordt) doen ons niets of nauwelijks wat. Enkele video-geinigheden, door een personage hyper snel in beeld te laten komen of een haan te laten rondwandelen, mogen dan wel even het tempo opdrijven of voor verrassing zorgen, maar het voelt hier als komisch effect wat ongepast.

“De vis wordt duur betaald.” Het is dé quote uit De Hoop van Tutti Fratelli dat in de Bourla in première ging. Erik Vlaminck bewerkte het 122 jaar oude stuk ‘Op hoop van zegen’ van de Nederlander Herman Heijermans naar een luisterspel. Het realistische werk ademt absoluut het begin van de twintigste eeuw uit, maar er zijn toch ook gelijkenissen met de wereld waar we nu in leven. In Heijermans’ tijd schreef ie zijn verhaal terwijl op de achtergrond de cholera-epidemie woedde: “De mensen zijn vergeten dat ze bloed hebben gescheten” klinkt het en hij zet dat kracht bij in de zin “In het Elisabethziekenhuis droegen ze de lijken in zakken naar buiten omdat er geen kisten voorhanden waren.” Maar het stuk gaat vooral over de scherpe rijk-arm tegenstelling waarbij het kapitalisme en winstbejag toen al kennelijk belangrijker geacht werden dan de veiligheid van mensen.

Via een moderne vorm van luchtpost hadden we er lucht van gekregen dat Lucht van Laika en Merel Denie (die daarmee afstudeert aan de Toneelacademie van Maastricht) in deStudio in première ging. We gaan u geen gebakken lucht verkopen maar meteen ter zake komen: het is nu al een van de beste kindervoorstellingen van het jaar dat nog jong is.

The 355 verwijst naar de eerste vrouwelijke spion tijdens de Amerikaanse Revolutie. Maar daar houdt dan ook meteen het meest interessante op van deze bijzonder voorspelbare flauwe prent van Simon Kinberg. Het probleem is dat de spionagefilm twee keer stilvalt, na een uur en nog eens na anderhalf uur wanneer de kijker tot twee keer toe dus op het verkeerde been gezet wordt dat de zaak opgelost is. Net als The Net, de actiethriller uit 1995 met de immer amazing Sandra Bullock gaat ook The 355 over cybersecurity. Met dat verschil dat The Net stukken spannender is en je veel meer meeleeft met het hoofdpersonage dan met CIA agente Mace (Jessica Chastain), voormalig MI6 agente Khadijah (Lupita Nyong‘o) die alles weet over cyberveiligheid en een computerspecialiste is, Marie (Diane Kruger) die een Duitse BDN agente is, de Colombiaanse Graciela (Penélope Cruz) die vooral de ganse tijd bij man en kinderen wil zijn en een psychologe is en die samen met Luis (Édgar Ramírez) op missie is en de Chinese MSS agente Lin Mi Sheng (Fan Bingbing).

Een ganse film dachten we ‘wat is dit?’ toen we Licorice Pizza, de jongste coming of age dramedy van Paul Thomas Anderson zagen. Een prent overigens waar we de humor niet echt van inzien. We zijn in 1973 wanneer de vijftienjarige Gary Valentine (Cooper Hoffman), die bekendheid geniet als kindacteur, verliefd wordt op de tien jaar oudere Joodse Alana Kane (Alana Haim) die hij op school ontmoet wanneer hij foto’s moet laten maken. Zij is fotografie-assistente en hij is de enige die haar spiegeltje en kam aanneemt om zijn haar nog een laatste keer te checken voor ie zich laat fotograferen. Onderweg geraken ze aan de praat en vraagt hij haar om die avond met haar op restaurant te gaan. Uiteindelijk komt ze ook opdagen.