Wat dollen met de wereldgeschiedenis. The King’s Man doet dat. Met dat verschil dat het geen echte billenkletser is geworden, eerder een prent die bijzonder vrijblijvend, en bij momenten ronduit doorzichtig (die finale is zo voorspelbaar!) overkomt. Net zoals een op maat gemaakt kostuum dat er misschien wel piekfijn kan uitzien en je een goede reputatie kan bezorgen maar je nog geen karakter geeft. The King’s Man hebben we dus uitgezeten zonder dat die noemenswaardig wat met ons deed. Met stip behoort de einddans die Rhys Ifans inzet als Rasputin tijdens een gevecht waarbij hij refereert naar zowel het klassieke Russische ballet als de Russische volksdans tot het allerbeste van deze film. In die zin dat we het jammer vonden dat het personage halfweg uit deze spionage actiekomedie geschreven wordt. Orlando Oxfords (Ralph Fiennes) ‘Are you a monk or a ballet dancer? Why don‘t you glide over there and get me a drink.’ houdt dus steek.

Een intense psychologische romantische drama miniserie. Dat is Normal people van Lenny Abrahamson and Hettie Macdonald naar de bestseller van Sally Rooney uit 2018. Het emotionele verhaal sleurt je helemaal terug naar je middelbare schooltijd en doet je ook stilstaan bij het paternalistische dat nog steeds in onze maatschappij aanwezig is, te beginnen bij galabals waar jongens meisjes vragen, een bos bloemen geven en een cadeautje. En ze vooral dienen om mee te kunnen pronken.

Na iets meer dan een uur verlaat een groepje bioscoopbezoekers zaal 12 waarin The Card Counter wordt vertoond. Er valt iets voor te zeggen want het misdaaddrama van Paul Schrader sleept behoorlijk met die vele black outs (het scherm dat even zwart kleurt) en het trage vertelritme in het begin. Maar de deur is nog maar net achter hen dichtgevallen of de prent begint – weliswaar rijkelijk laat – steeds beter te worden en zelfs te boeien. Schrader neemt dus alle tijd om zijn personages te ontwikkelen. Als kijker moet je dus vooral voldoende geduld aan de dag leggen.

Een degelijke prent over parentale burn-out en de mentale gezondheid van een moeder. Dat is The Lost Daughter van Maggie Gyllenhaal naar de roman ‘La figlia oscura’ van Elena Ferrante. Vooral het trio Olivia Colman (48-jarige Leda), Jessie Buckley (jonge Leda) en Dakota Johnson (Nina) zetten op overtuigende wijze hun personages neer in dit psychologische drama dat draait om de state of mind van Leda en Nina.

5 keer is #LikeMe in concert 2 ondertussen door de coronacrisis in de concertkalender gewijzigd. Aanvankelijk ging het concert plaatsvinden op 4 en 5 april en 1, 2 en 3 mei 2020 in de Lotto Arena. Daarna werd er uitgeweken naar het Sportpaleis zodat de cast geen 12 optredens hoefde te doen en de klus kon klaren met 4 shows. Op 5 en 6 september 2020 zouden die concerten dan plaatsvinden. Dat ging niet door. Vervolgens werd 13 en 14 maart 2021 in de agenda geprikt, daarna 28 en 29 augustus 2021, 26 en 27 december 2021 en nu zou de concertreeks als alles goed gaat eindelijk misschien kunnen plaatsvinden op 9 en 10 april 2022. Met andere woorden, er zal maar liefst twee jaar over gegaan zijn tussen de initiële datum en het uiteindelijke concert als de omnikronvariant tenminste ook dan geen roet in het eten gooit. Het goeie nieuws is dat het derde seizoen van de waanzinnig populaire Ketnetserie is ingeblikt en vanaf 12 januari 2022 te zien zal zijn op de jongerenzender. En op nieuwjaarsdag volgde er op één zelfs #LikeMe in concert 2, een special die recent opgenomen werd in de Lotto Arena en vooral de liedjes uit het tweede seizoen liet horen. Daarin kregen we ook te zien dat die break van twee jaar de cast duidelijk goed gedaan heeft. Iedereen die op het podium stond bleek duidelijk gegroeid in het performen en zingen. Vooral Francisco Schuster (Yemi) en Sali Haidara (Maria) deden ons met verstomming slaan.