‘Is dees ne musical? Ik hoop zo hard van ni, gast!’ Yep, de tieners die naast me zich een cosy seat hebben toegeëigend en daar uiteraard niet voor betaald hebben – duhuh – hebben zich kennelijk goed geïnformeerd voor ze naar Bittersweet sixteen trokken, de dramedy van familiebedrijf Verheyen-Willaert. Dochter Anna schreef het scenario, papa Jan en mama Lien zaten mee op de regisseursstoel.

Een tergend trage state of mind-film die bulkt van de metaforen. Dat is Spencer, de fabel naar het leven van prinses Diana door regisseur Pablo Larraín geworden. Hoewel we de instrumentale muziek van Jonny Greenwood best konden smaken, die de mentale gezondheid (die glissandi naar beneden van de strijkers, dan weer de koperblazers die van zich laten horen) van Diana mee vorm geven, hebben we maar liefst 3 keer op onze klok gekeken tijdens deze net iets minder dan twee uur durende prent. Na 50, 80 en 100 minuten om precies te zijn. Het vertelritme van de film gaat enkel in het begin en op het einde de hoogte in wanneer Diana (en haar zonen) zich onttrekken van het protocol en proeven van de vrijheid. Het keurslijf waarin de prinses gestoken wordt past haar niet.

Niet geschikt voor (gevoelige) kleine kinderen (er vloeit zoals de titel al zegt bloed) en kijkers die vinden dat acteren meer moet zijn dan het afdrammen van tekst. Dat is Nachtwacht De dag van de bloedmaan, de derde Nachtwachtfilm ondertussen van Studio 100 en Ketnet na De Poort der Zielen uit 2018 en Het Duistere hart uit 2019. Centraal in deze film staat het weerwolvenrijk, kortom de roots van Wilko (Giovanni Kemper). Daar is een machtspel aan de gang. Bardal (Guga Baul) vindt dat het genoeg is geweest, dat in vrede leven met andere volkeren. Hij wil terugkeren naar de tijd dat de sterkste aan de macht was, en laat Lupino (Begir Memeti), de huidige leider, neerschieten met koud vloeibaar zilver.

Een staande ovatie voor een operavoorstelling. Het is alweer een tijdje geleden dat we dát nog hadden gegeven. Maar Alcina in een regie van de immer deliverende Robert Carsen, de veertigste voorstelling die Parijs in deze regie te zien kreeg sinds haar première in 1999, is in alle facetten gewoon een briljante productie. Carsens lezing is dan ook gewoon weergaloos. Zoals we gewend zijn bij de Canadees zijn zwart en wit de overheersende kleuren. Hier te zien in het herenhuis met hoge deuren en plafonds waar Alcina (fenomenaal neergezet door Jeanine De Bique in haar debuut bij Opéra national de Paris) woont. Een huis dat prestige toont enerzijds maar anderzijds ook koud en kil is. Carsen neemt hier overigens ook zelf de rol van de tovenaar voor zijn rekening.

Sinds vandaag kan je in de Sint-Niklaaskerk in Gent naar de digitale kunsttentoonstelling Inside Dalí. Een immersive ervaring bieden de projecties van Dalí’s kunst in deze lichtkerk nog tot 15 mei 2022. Maar het is vooral de spiegelzaal die met haar Droste effect de werken nog surrealistischer maakt (maar door de herhaling ook banaler, een effect waar popartkunstenaars zoals Andy Warhol, in zijn geval bv. in 5 Deaths on Orange, ook mee speelden) dan ze al zijn en ons het meest van al wist te bekoren.