Surrealistisch, absurd en filosofisch. Dat is Mise en place van cie Barbarie en Theater Stap dat in hetpaleis in première ging voor zes-plussers. Een voorstelling over er zijn of er niet zijn, to be or not to be that’s the question. Over het ik, maar niet over ‘je’ want dat is – boventiteld – voor volgende week. Over niet op een lijst staan hoewel je er toch bent. ‘Nee, ik ben hier alleen.’ – ‘Ik ben hier ook alleen, aangenaam!’ klinkt het onder andere hartverwarmend in een dialoog die samen alleen zijn verwoordt in een individualistische samenleving als de onze.

5 jaar nadat we haar On Ice in deSingel zagen, ging Holy Shit van Suzanne Grotenhuis in première in corso. Een monoloog die perfect de tijdsgeest samenvat waar thema’s als mentale gezondheid (burn-out) en klimaat hoog op de agenda staan. Dit brengt ze zo persoonlijk, emotioneel, met een verfijnd laagje humor erover en tegelijkertijd universeel zodat het herkenbaar is en tegelijkertijd iedereen raakt, dat die staande ovatie achteraf niet meer dan verdiend was. Grotenhuis heeft een dochter op de wereld gezet wat een klein mirakel achteraf bleek, zo ontdekken we beetje bij beetje. Terwijl het onduidelijk is wiens verdienste dat is, die van de osteopaat, de craniosacraal therapeut, of iemand anders. We gokken op wat het meest voor de hand ligt: zijzelf. Dat er zo veel mogelijkheden zijn om geholpen te worden, maar je toch finaal een noodkreet om hulp slaakt in een wereld die mensen snel opbrandt, een die het ouderschap ook veel te rooskleurig voorstelt, zien en horen we. Neen, Suzanne zit niet op een roze wolk. Het leven blijft gewoon aan je voorbijrazen. Het verschil is dat ze nu de dagelijkse rush beleeft met een baby op de arm. Een vetplantje die nochtans geen zorg nodig heeft, kreeg ze van een vriendin. Maar na een week bleek die toch zo dood als een pier.

Een emotioneel einde dat ons een krop in de keel bezorgde, dat levert regisseur Jon Watts af met Spider-Man No way home. In de film moet Peter Parker definitief afscheid nemen van iemand die hem na aan het hart ligt. En hij krijgt zelfs een hartverscheurende keuze voorgeschoteld: zichzelf opofferen voor het grotere doel of niet.

Met de Kersenvla zet Abattoir fermé op naar ons aanvoelen té subtiele wijze het theaterwereldje in zijn hemd. Passeren de revue: de regisseuse die haar team helemaal niet in de hand heeft, de schrijver die uit de schaduw van zijn broer wil proberen te geraken, de debutante die geen contract heeft laat staan een manager of agent, de diva ‘de pers is meestal genadeloos … lovend’ die teert op haar cv, 101 outfits meesleurt, op haar pauzes staat en kickt op applaus, en de oudere acteur die er niet voor terugdeinst om naar de borsten van actrices te grijpen. Een man die houdt van humor uit 1905 (zoals doen alsof hij zich mistrapt), meteen vraagt hoeveel vrijkaarten hij krijgt zodat hij zijn familie kan uitnodigen: ‘het zou ongehoord zijn als mijn familie zou moeten afdokken om me aan het werk te zien’, wil weten of er tijdens de repetities iets van catering is voorzien en vindt dat hij geen tekst moet kennen omdat hij de job van souffleurs niet in het gedrang wil brengen.

De meest geniale film van het jaar. Dat is Don’t look up van Adam McKay (o.a. Vice, The Big Short). Een satirische sci-fiprent die zowat alles samenvat van hoe verkeerd de mensheid nu bezig is. De maatschappijkritiek die op humoristische manier aangeboden wordt, is relevant én hyper actueel. De politiek is te veel met partijpolitiek bezig, met scoren, met imago eerder dan het belang van haar bevolking dienen. Kiezers (hier zien we dat de Republikeinen aan de macht zijn met Janie Orlean die neergezet wordt door Meryl Streep) worden als ‘dom’ bestempeld en ook zo gehouden. De overheid laat het initiatief over aan big tech, aan ondernemingen die er een andere (commerciële) agenda op nahouden om problemen op te lossen. (Social) media focussen zich op oppervlakkigheden, het moet allemaal vooral luchtig, verteerbaar en leuk zijn. Het maakt dat de doorsnee mens ook alleen nog maar over bijzonder banale zaken praat. Wetenschappers worden niet geloofd door het scepticisme/cynisme dat tot in de kleinste vezel van mensen is doorgedrongen (mee aangestuurd door de politiek en de media). Het is dus al ver gekomen dat feiten geminimaliseerd of niet geloofd worden omdat de slinger helemaal doorgeslagen is naar een maatschappij die draait om imago en perceptie. De vergelijkingen met wat we nu wereldwijd meemaken tijdens de coronapandemie zijn er. In Don’t look up is het weliswaar geen virus die het leven op aarde bedreigt, wel een komeet van maar liefst zo’n 9 kilometer die op de aarde afstevent.