Met followfollow is choreograaf Koen De Preter terug bij fabuleus. Nadat hij er eerder in 2005 de jongerenproductie .White.Muted.Crash voor neerzette, ging hij dit voorjaar opnieuw op zoek naar jong talent. Uit 120 kandidaten selecteerde hij er elf tussen 13 en 21. De voorstelling die verwijst naar volgen (letterlijk en figuurlijk) of net ontvolgen, focust sterk op de jongerencultuur van vandaag. Zij die opstaan en gaan slapen met hun smartphone. Zij ook die in de jaren ’90 nog niet op deze aardbol aan het rondhossen waren, laat staan dat hun ouders er al met concrete ideeën rondliepen om ze te verwekken. Toch zijn het net die jongeren die de ninetiescultuur omarmen en zich in dito kledij hijsen. Kledij die de choreograaf (die een jaar jonger is dan ondergetekende) ook zelf droeg toen ie op de middelbare school zat.

De zestigste animatiefilm – de allereerste was Sneeuwwitje en de zeven dwergen in 1937 waar wokers anno 2021 van gruwelen omdat een vrouw erin zonder haar toestemming te geven gekust wordt – van Walt Disney Animation Studios is een degelijke prent geworden die weliswaar niet onder de huid kruipt. Toch houden we er meer van dan van pakweg Coco. Hoewel die laatste wellicht stilistisch veel mooier was, vinden wij vooral het verhaal van Encanto universeler en het vertelritme net als de opzwepende eclectische Colombiaanse muziek van Germaine Franco en Lin-Manuel Miranda (hoewel Dos Oruguitos verdacht veel doet denken aan Under the sea) heel wat meer dynamiek aan het geheel geven. Wat beide films wel gemeenschappelijk hebben, is het warme dekentje dat over de kijker getrokken wordt. Encanto is dan ook bovenal een prima eindejaarsfilm.

Meer dan 5 eeuwen geleden, rond 1500 kwam de portretkunst op in Europa. Daar wijdt het Rijksmuseum in Amsterdam met ‘Vergeet me niet’ nog tot en met 16 januari 2022 een tijdelijke expo aan. Die is ingedeeld in verschillende thema’s. Beginnen doet die met de memoria, of de portretten van mensen die willen dat er voor hen gebeden wordt en op een bepaalde manier herinnerd willen worden als ze dood zijn (niet zelden zijn dat ook portretten die gebaseerd zijn op een dodenmasker), anderen wilden met hun portret hun macht tonen, hun prestige, ook door hun (jonge) kinderen stevig tegen zich aan te drukken (zoals in ‘Hans Urmiller & zoon’ van Son Barthel Beham), de rijke burgerij liet zich portretteren met een verwijzing naar hun beroep (een passer voor een architect bv.), anderen wilden tonen hoe geleerd men was (door met een groot boek te onderstrepen hoe belezen men was bv.), of wilden net hun gezag tonen of angst opwekken (in Veurne moesten veroordeelden wanneer ze het bestuur hadden beledigd verplicht voor een beeltenis in brons betalen die in de rechtszaal gehangen werd met een bijhorende plaquette die hun misdrijf beschreef), bewonderd worden, ambitie of de liefde tonen. Wij gooien alles door elkaar, focussen niet zo zeer op de internationale topwerken die o.a. uit de collectie van de Gemäldegalerie, het Museo Civico d’Arte Antica, Palazzo Madama in Turijn, het Städel Museum in Frankfurt, het Kunstmuseum in Bazel of de National Gallery of Art in Washington komen maar zoomen in op de nieuwswaarde van de werken zélf. We deelden die in, in 4 thema’s: het zeldzame, een van de eersten, het bijzondere en tenslotte focussen we op opmerkelijke vrouwen (zeker voor die tijd).

Studio Orka is neergestreken in Antwerpen met haar voorstelling Pied de poule. Een behoorlijk maatschappijkritische voorstelling is het. Het publiek zit in de kleermakerszaak Retouche Wilfried. De man is een goedzak die gewoon geen ‘nee’ kan zeggen. Samantha die hem om de zo veel tijd geld vraagt en haar leventje niet op orde krijgt, blijft hij toch geld toestoppen tegen beter weten in, Dieter die hem belooft om mee te komen helpen die 650 shirts van het Sint-Vincentiuscollege van een logo te voorzien, is dan weer bezig met een filmpje van hem te maken, maar heeft ook een ongeval met de wagen van de zaak, Joke, zijn dochter die met een eetstoornis in de kliniek is beland wil wel wat anders horen dan constant hoe het met haar gewicht gesteld is, en Amy die verkleedt zich graag, of beter: ze houdt ervan om ‘in character’ te zijn.

Een behoorlijk lange zit (2,5 uur) voor een verhaal dat ook veel korter verteld kon worden. Dat is House of Gucci van Ridley Scott (o.a. Alien, Blade Runner, Thelma & Louise, 1492: Conquest of Paradise en Gladiator). De film die gebaseerd is op het boek van Sara Gay Forden is gewoon té lang, té grotesk (niet in het minst door de acteerprestaties) om onder de huid te kruipen, wat ook grotendeels komt door het zware accent van Lady Gaga, shots die erg gekunsteld over komen, het operateske dramatische gehalte en een parade aan pruiken.