Tussen ontzettend toegankelijk en direct, net als Andy Warhols zeefdrukken, en totaal niet (net als diens 5 uur en 20 minuten durende anti-film Sleep uit 1964 met zijn slapende vriendje John Giorno in de hoofdrol: wie wil dat uitzitten?), dat is Trouble van Gus Van Sant dat haar Belgische première kende in deSingel die tevens co-producent is van het werk. Van Sant speelde al begin jaren ’90 met het idee om het leven van popartkunstenaar Andy Warhol te verfilmen. Maar toen zijn hoofdrolspeler River Phoenix overleed, ging het project in de kast. Nu heeft ie toch dat idee op uitnodiging van de Portugese BoCA Biënnale uit de kast gehaald, weliswaar om er geen film, maar een muzikale theatervoorstelling van te maken die musicalachtig overkomt maar toch ook weer niet als musical beschouwd kan worden omdat er gewoon te weinig nummers in steken, redelijk fragmentarisch overkomen en totaal niet in het gehoor blijven hangen.

4 performers met verschillende roots die een ongefilterde voorstelling brengen over nationalisme en extreem rechts. Dat is wat de Italiaanse Paola Pisciottano (concept en regie) doet met Extreme / Malecane in Théâtre National. Twee mannen en twee vrouwen zien we op het podium, een Belg wiens grootmoeder Spaans is, een Française die al enkele jaren in Vlaanderen woont, iemand uit Salmo en een Griek. Ze stellen zichzelf voor, hun favoriete liedjes. Dat zijn o.a. ‘Another love’ van Tom Odell en ‘7 years’ van Lukas Graham. De Griek houdt van rap maar zien we niet veel later traditioneel dansen op de tonen van de bouzouki. Het contrast kan niet groter zijn. De Griek uit zich als conservatief, want volgens hem moet geconserveerd worden wat er nog is. Het land en de politiek heeft volgens hem alles vernietigd. Of hoe conservatisme en antipolitiek hier hand in hand met elkaar gaan.

Dat de Metamorphoses van de Romeinse dichter Ovidius niet meteen een toonbeeld zijn van vrouwvriendelijkheid, legt de jongste voorstelling van Manuela Infante en Michael De Cock bloot. Deze klassieker focust namelijk op het mannelijk geweld, dat van de goden die de nimfen verkrachten, hun de mond trachten te snoeren door hun tong eruit te halen (Tiresias doet dat met zijn schoonzus Philomela – de god was getrouwd met haar zus Procne – nadat hij haar verkracht heeft. Visueel wordt er in deze voorstelling met microstatieven in schaduwspel achter het projectiedoek het woord ‘TONGUE’ gevormd), een mislukte poging ondernemen om een nimf te verkrachten (Apollo zit Daphne achterna om dit te doen en die laatste laat zich in een laurierboom veranderen om dat te verhinderen), ontrouw zijn (Jupiter maakt van Io een koe om te vermijden dat zijn vrouw furieus zou reageren als ze daar achter zou komen) maar vooral ook zoals de titel van het werk zegt een metamorfose laat ondergaan. Enkel in een van de laatste teksten die voorbijkomt is het Diana, de godin van de jacht, die er als sterke figuur uitkomt wanneer Aktaion haar begluurt terwijl ze baadt en zij hem verandert in een hert zodat niet zij maar vanaf nu hij opgejaagd zal worden, door zijn eigen honden nog wel.

De Noorse donkere romantische dramedy The worst person in the world is een liefdesbrief aan alle vrouwen die niks afmaken maar uiteindelijk toch hun leven in de plooi krijgen. Het is het soort prent dat je meteen ook zin geeft om – net als tijdens die amour fou die we beleefden in onze studententijd, toen we smoorverliefd waren op een Griekse en prompt een avondcursus modern Grieks gingen volgen – om je in te schrijven om Noors te leren. Want hoe lekker bekt ‘eclectische smaak’ niet in die taal? Ter info: het klinkt precies net zoals in de onze.

Wanneer een artiest uit pure emotie de krop in de keel krijgt, niet meer verder kan zingen en het publiek reageert door als één man recht te veren om met een staande ovatie en een luid applaus hem een hart onder de riem te steken en waardering te tonen, dan weet je gewoon dat je op een uitzonderlijk optreden zit. Rob de Nijs wilde met dit concert in het Sportpaleis van Antwerpen afscheid nemen van zijn Vlaamse fans en hen een laatste keer trakteren op geweldige hits als: ‘Ritme van de regen’, ‘Het werd zomer’, ‘Bo’, ‘Foto van vroeger’, ‘Banger hart’ en ‘Malle Babbe’. En ja, soms wilde de stem niet helemaal meer mee en een enkele keer werd de tekst vergeten, maar wat wil je van een 78-jarige man die omwille van een pandemie twee jaar niet heeft kunnen optreden? ‘’t Is mooi geweest’ was in de eerste plaats een afscheid, een laatste geschenk van Rob aan zijn trouwe fans. En wat hebben we genoten van het optreden. Samen met 12.000 andere enthousiastelingen hebben we het cadeau dankbaar aanvaard en gingen we mee uit ons dak tijdens de heerlijke finale. Het concert werd een heus afscheidsfeest waar een laatste keer alle remmen los mochten terwijl Rob de Nijs zijn liedjes zong. En toen na ‘Niet voor het laatst‘ het doek uiteindelijk definitief viel over de live-concerten van Rob in Vlaanderen, bleven na het applaus alleen een eindeloos respect en geweldig mooie herinneringen aan een groots entertainer over.