Red Notice is al enkele dagen de best bekeken film op Netflix. Geheel terecht want deze Amerikaanse actiekomedie die maar liefst 200 miljoen dollar kostte, klopt moeiteloos zijn genregenoten die dit jaar wél een bioscooprelease kregen maar een stuk zwakker zijn. Een boeiend script, met heerlijke dialogen (‘Waarom draag je dat haarnetje, je bent kaal?’, ‘Ik stuur je naar de ergste plek ter wereld.’ – ‘Je Instagramaccount?’), en details (zo verwijst een bootje in het begin van de film naar Titanic: ‘We’re gonna make it, Rose’, is er onder andere een verwijzing naar Jurassic Park wanneer Nolan denkt dat stieren net als een T rex slecht kunnen zien en Cats: ‘de auditieband van Vin Diesel voor Cats bestaat echt’) zorgen daarvoor. Maar uiteindelijk is het de sterrencast die het allemaal ook weet waar te maken. Dwayne Johnson zien we als John Hartley aan het werk, Ryan Reynolds als Nolan Booth en Gal Gadot als Sarah Black/The Bishop. En er is zelfs een korte cameo van niemand minder dan Ed Sheeran die even ‘Perfect’ zingt.

Wat we ons al jaren afvragen, is waarom heel wat films de jongste tijd per se tegen de twee uur moeten aanschurken zelfs al hebben ze qua storytelling niet al te veel te vertellen. Neem nu Tick, tick… boom, de film van Lin-Manuel Miranda (die gekend is om diens musical Hamilton) naar de gelijknamige musical van Jonathan Larson. Qua verhaal heeft die weinig om het lijf. Musicalschrijver is spe Larson (Andrew Garfield) worstelt al jaren om zijn eerste musical te schrijven die Superbia zal heten. Om de rekeningen te betalen werkt hij in de Moondance diner.

Met The power of the dog lanceert Netflix een van haar eerste films uit een reeks dit najaar in een select aantal bioscopen in ons land. Dat wil zo veel zeggen als: ‘dit zijn ze dan, de titels die wij naar voor willen schuiven voor de Oscars.’ Hoewel dit westerndrama dat geschreven en geregisseerd werd door Jane Campion (o.a. bekend van The piano) naar het gelijknamige boek van Thomas Savage absoluut enkele mooie scènes oplevert die vooral in hun weidsheid helemaal tot hun recht komen op het grote scherm, betwijfelen we of deze film met het beeldje voor beste film zou kunnen gaan lopen. De prent sleept namelijk behoorlijk en weet niet echt kiezen tussen een narratief volgen of een state of mind film die voornamelijk wil focussen op de psyche van de personages waardoor je vis noch vlees voorgeschoteld krijgt.

Wat kan het toch heerlijk zijn als een relatie eens lekker op de klippen loopt. Laat ons hier even verduidelijken: het is heerlijk om te zien hoe Myrthe van Velden en Lander Severins een geweldige theatervoorstelling wisten te maken over dit thema. Het jonge cabaretduo Grof Geschud bewijst in haar voorstelling ‘Broeden’ dat ze de knepen van het vak beheersen. Absurdisme, herkenbare situaties, visuele gags, spelen met verwachtingspatronen, publieksparticipatie, taalhumor, zang, dans, spel en herhaling worden vakkundig verweven tot één geheel. De hele voorstelling door worden verschillende ballonnetjes opgelaten en lijntjes uitgeworpen die op het einde van de voorstelling allemaal keurig bij elkaar komen en verweven worden tot een ontspannend en soms ronduit hilarisch geheel. Met hun voorstelling ‘Broeden’ bewijst Grof Geschud dat er toekomst is voor cabaretgenre in de Lage Landen.

De expo Hogarth and Europe toont werken van de achttiende-eeuwse Engelse kunstenaar William Hogarth (1697-1764) in Tate Britain. Zijn satirische, en soms schandalige beelden van het Londense leven zijn steeds populair geweest. Hogarth and Europe toont ze naast schilderijen en grafische werken die aantonen hoe zijn kunst in verbinding stond met de wijde wereld. Er zijn ook werken te zien van andere kunstenaars, vooral dan van tijdgenoten van Hogarth in Frankrijk, Italië en de Nederlanden.