De bevrijdende energie van een rockconcert werd ons beloofd in de programmatekst van Oresteia. Dat leek ons wel graaf en het kon al helemaal niet stuk toen bleek dat Koen De Graeve ook meedeed in het stuk. Maar uiteindelijk zou Simon De Vos’ werk eerder (zeker dat eerste uur) als een saaie zagerige (dat ahaha-deuntje op repeat door Tim Vanhamel en Sjoerd Bruil van Millionaire vat het allemaal goed samen) indievoorstelling overkomen waar de live muziek niet zelden het spel overstemt, en de acteurs alle moeite hebben van de wereld om niet uit te glijden, letterlijk op de overhellende scène, figuurlijk in de tekst van deze Griekse tragedie waar men onder andere met flauwe rijmelarij (‘Liquideren. Elimineren. Executeren.’, ‘De meedogenloze plot van het lot.’ …) en humor wat komische elementen in wou steken wat de dramatiek van Agamemnons dood danig doet verslappen. Nochtans zitten er ook goeie stukken in de tekst hoor (‘Redelijkheid is als een vlinder in de vuist wanneer de knokkels wit worden.’, ‘Kapituleer een beetje voor mij.’, ‘Wie heeft er baat bij onheilsprofeten?’ …) Wanneer we Koens personage naar beneden zien afglijden als die vermoord wordt door zijn vrouw Klytaimnestra, is het theaterbloed uit de gouden pot van Nadia Amin al halfweg de scène op. Ze blijft echter proberen om ook het laatste kunstbloed eruit te krijgen, eerder dan een sterk theaterbeeld op te leveren, komt dat nogal knullig over.

In The British Museum in Londen kan je nog tot 30 januari 2022 naar de expo Hokusai. Under the Wave off Kanagawa (1831) is daar het topstuk (waar de merchandise stand dan ook veel nadruk op legt). Tussen de 5.000 en 15.000 exemplaren zijn er gedrukt van Hokusai‘s beroemde prent uit (1831) die in de volksmond ook wel ‘De Grote Golf‘ genoemd wordt. Ze werden gedrukt in het midden tot het einde van de jaren 1800, met de hand. Daardoor is er geen enkele identiek. Er zijn er ook relatief weinig van bewaard gebleven.

Late Constable is de eerste tentoonstelling die het late werk van Constable onderzoekt, werk dat een steeds expressievere stijl kreeg, en besteedt vooral aandacht voor de periode van 1825 tot de onverwachte dood van de kunstenaar in 1837. Hoewel John Costables topwerken zoals The Opening of Waterloo Bridge uit 1831 en Salisbury Cathedral from the Meadows uit 1832, waarbij hij aantoont dat hij zijn geliefde Suffolkse landschappen ver achter zich wist te laten, helaas niet te zien zijn in Late Constable bij de Royal Academy of Arts, geeft de expo in drie zalen wel inzicht hoe hij ertoe gekomen is, door in te zoomen op de werken die hij op het einde van zijn carrière en net voor zijn dood nog maakte. Van The Opening of Waterloo Bridge zien we een schets op halve grootte die van ca. 1829-31 dateert. En van Salisbury Cathedral from the Meadows een voorbereidende schets uit 1929. Hoewel de tentoonstelling inhoudelijk de moeite is, en dus kwalitatief is, ben je er op minder dan een uur door omdat de kwantiteit beperkt is.

Nog tot het einde van het jaar kan je in het Victoria and Albert museum naar Alice Curiouser and Curiouser in Londen. Deze expo zoomt in op het verhaal van Alice in Wonderland dat meer dan 150 jaar oud is, haar ontstaansgeschiedenis, de mythische proporties die het met de jaren verwierf en kadert het in een veranderende tijd, die van de globalisering en industrialisering anno 1865.

Neen, een overrompeling was het zeker niet, de eerste dag dat Ghostbusters Afterlife te zien was in onze bioscopen. Vraag is überhaupt of er iemand zat te wachten op deze sequel op Ghostbusters uit 1984 en Ghostbusters II uit 1989. Wij alleszins niet. We kozen voor de 4DX-ervaring die nauwelijks van toegevoegde waarde is. Op wat heen en weer schudden van de stoeltjes tijdens achtervolgingen op een metaalgeest met de wagen en wat windeffecten na, valt er nauwelijks (letterlijk ook) wat spetterends te beleven. Ghostbusters is al met al een genietbare bovennatuurlijke speelfilm (een komedie zouden we hem niet noemen want daarvoor neemt de prent zich te serieus) die weliswaar traag op gang komt.