Een herkenbaar portret van hoe één toxische vrouw, die rookt, aan de wijn en de kalmeringsmiddelen zit, een vernietigende impact kan hebben op het gezinsleven. Dat toont Kom hier dat ik u kus van regisseurs Sabine Lubbe Bakker en Niels van Koevorden naar de roman van Griet Op de Beeck. Marie (Wine Dierickx) is het die als plusmama van Mona al snel toont dat ze het allemaal niet aankan. Het meisje ontdekt haar in de keuken wanneer ze niet kan slapen. Ze vertelt het kind dat ze pillen slikt om gelukkiger te zijn en rustiger met al die stress die ze meemaakt en vraagt haar: ‘Dat blijft tussen ons hé, Mona’.

Ze lijken het zelf nauwelijks te vatten wat hen overkomt, de acteurs en actrices van Contes et légendes als ze een minutenlang oorverdovend applaus ontvangen van een zeer goed gevuld Théâtre National.  De bitterzoete komedie van de Franse regisseur Joël Pommerat die in verschillende scènes ethische vragen oproept hoe we met robots, of artificiële mensen straks zullen omgaan, gaat niet alleen over de toekomst. Ze houdt ons ook vooral een spiegel voor hoe dysfunctioneel onze gezinnen nu zijn geworden, hoe mannen van vrouwen van elkaar mentaal gescheiden zijn geraakt, hoe gepolariseerd wij denken tussen zij en wij. Maar even goed ook hoe blind we zijn, dat technologie een antwoord zou kunnen bieden om een moeder die nog maar maximum vijf maanden te leven heeft, vervangen kan worden door een robot van de eerste generatie. Een robot met een creepy lachje die op ‘c’est dégueulasse’ repliceert ‘oh la, c’est la language de Arno!’, op een keuze-vraag ‘ja’ antwoordt en dus duidelijk niet in staat zal zijn om die huishoudelijke taken voor zijn rekening te nemen, wat de vrouw die een tunnelvisie gecreëerd heeft niet wil inzien. Manlief zou technisch daar niet toe in staat zijn om het huishouden voor zijn rekening te nemen, en is ook zelden thuis door zijn werk. De opvoeding van kinderen wordt nu al uitbesteed (aan het onderwijs) en straks worden kinderen (zelfs als ze baby zijn) gewoon aan een robot gegeven om die te wiegen bijvoorbeeld. Dat hun zoon er absoluut tegen is dat een robot zijn moeder gaat vervangen straks, wordt droogweg afgewimpeld met. ‘Het is niet dat het niets kan schelen wat ze ervan denken’ klinkt het ‘we vinden gewoon dat ze ongelijk hebben’.  Kortom: de kinderen hebben niks te zeggen in het gezin wat mee verklaart waarom ze opstandig zijn.

Geen noemenswaardige verrassingen vallen er te zien in Aline, de film van Valérie Lemercier die vrij geïnspireerd is op het leven van Céline Dion. Dat de film niet Céline heet, komt omdat de wereldster de film niet geautoriseerd heeft. Sterker nog, de twee hebben elkaar nooit ontmoet. En dat is al meteen knudde. Net als veel biopics over de carrière en het privéleven van een superster is ook deze aan de lange kant, hij duurt meer dan twee uur en er had om de spanningsboog wat strakker te maken gerust een kwartier af gemogen. Dat, naast het feit dat het een vrije interpretatie is op basis van datgene wat we voornamelijk al weten, zorgt ervoor dat je niet overdonderd bent na het zien van de film. Er valt dus niets nieuws te zien. Weliswaar is er hier en daar wat om artistieke redenen toegevoegd om de storytelling van de prent kunstmatig sterker te maken. Zo vertelt Aline in deze film aan haar echtgenoot tijdens een maaltijd dat ze zwanger is, wat ook echt gebeurd is. Wat verzonnen is, is dat ze dat doet door ‘BB’ met haar vinger te schrijven in de wortelpuree van haar man.

De beste Vlaamse film van 2021. Dat is Dealer van Jeroen Perceval die daarmee ook nog eens voor zijn regiedebuut voor een langspeelfilm tekent. Een donkere prent – ook de kunst kan ons niet gezond maken of houden, stelt die - levert hij af waar elk personage getroubleerd is en geen liefde (meer) kent. Een film ook waar voor niemand een greintje hoop te zien is omdat iedereen vervalt in oude en slechte gewoontes. Stellen dat Dealer rauw is, zoals sommige filmcollega’s hem beschrijven, vinden we echter niet correct. Perceval is vooralsnog geen Vlaamse Gaspar Noé. De beeldtaal die hij hanteert is dus al met al nogal braafjes, constant weliswaar meanderend tussen de rijkeluisbuurten (de Bourla, The Jane …) en de goot (de wijk rond het Antwerps Sportpaleis, metrostations …).

Nog tot 13 februari 2022 kan je in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten in Brussel naar de expo Sporen van moderniteit. Het museum focust daar op de invloed van de komst van de trein op de schilderkunst, fotografie (het meest dramatische beeld dat te zien is, moet ongetwijfeld de stoomlocomotief en twee wagonnen zijn van de Granville-Parijs Express die uit het stationsgebouw van Montparnasse hangt op 22 oktober 1895), affiches (van o.a. Théo Van Rijsselberghe, A.M. Cassandre, Pierre Fix-Massau en Léo Marfurt, die laatste is gekend om het Belgameisje op sigarettenpakjes), de donkerste bladzijde uit de Europese geschiedenis waar het spoor voor werd ingezet (de massadeportaties naar de concentratiekampen tijdens de Tweede Wereldoorlog), architectuur (bv. het futuristische ontwerp van Antonio Sant’Elia dat een uiterst functionele Nieuwe Stad toonde in 1914 met een vliegtuig- en treinstation met funiculaire en liften op drie verdiepingen), film en in beperkte mate ook muziek (de film ‘La Roue’ waarvoor Arthur Honegger de muziek voor zijn rekening nam die hij daarna herwerkte tot het orkestwerk ‘Pacific 231’ dat een van de eerste urbanistische werken is dat zich baseerde op de technologische revolutie die in het begin van de twintigste eeuw plaatsvond. Daarop geïnspireerd componeerde Prokofjev zijn tweede symfonie ‘van ijzer en staal’ en maakte Jean Mitry een filmessay dat te zien is nog voor je de tentoonstellingsruimte ingaat. Verder kan een treincoupé (die in een donkere tunnel rijdt) ook voor mysterie zorgen of voor seksuele spanning. In films als de Britse stomme komedie kortfilm ‘The kiss in the tunnel’ uit 1899 van George Albert Smith en Hitchcocks ‘North by Northwest’ is dat onder andere het geval.