Wat hebben Albert Einstein, de exotische danseres en courtisane Mata Hari die geheimen die ze op de trein verzamelde doorspeelde aan de Duitse inlichtingendienst tijdens de Eerste Wereldoorlog, Marlene Dietrich, de Franse tragédienne en actrice Sarah Bernhardt, Josephine Baker en Agatha Christie met elkaar gemeen? Ze reden allemaal met de Oriënt-Express. Nog tot 17 april 2022 kan je in Train World in hun schoenen staan, en aan boord gaan van deze trein die mythische proporties verwierf door de James Bondfilm From Russia with love uit 1961, maar uiteraard vooral door het boek Moord in de Oriënt-Express van Agatha Christie dat in 1934 verscheen, en verschillende keren verfilmd werd.

De Munt herneemt haar productie van Alban Bergs Lulu uit 2012 in een regie van Krzysztof Warlikowski. Een opera uit drie akten die in 1937 in première ging in Zürich. Het is de allereerste keer dat we die live zien, nadat de dvd-versie ons jaren geleden niet kon bekoren. Ook nu nog zijn we niet overtuigd van de kwaliteit van de opera op zich al haalt het Brusselse operahuis er wel alles uit dat er uit te halen valt.

Een van de shittiest performances die we ooit gezien hebben. Zeker in deSingel. Dat moet A divine comedy van de Weense Florentina Holzinger zijn geweest. Twee jaar geleden zagen we het potentieel van deze artieste en haar gezelschap, toen nog in de Theaterstudio van deSingel, met Tanz. Alleen werkte die voorstelling toen naar een climax toe die er niet kwam. Het lichaam van een van de vrouwelijke performers weigerde om in de lucht opgetrokken te worden terwijl ze vastgemaakt was met vleeshaken onder haar schouderbladeren. Resultaat: chaos op het podium (want aan dat scenario was kennelijk niet gedacht) en een anticlimax van jewelste voor het publiek.

In hun jongste voorstelling Promise me, ontgaat ons de esthetiek die choreografen Joke Laureyns en Kwint Manshoven in hun werk wilden leggen. Als er al überhaupt gesproken kan worden van esthetiek. Promise me belooft een ode te zijn aan het ongetemde, het roekeloze, ongeremde nieuwsgierigheid, de dapperen die durven te flirten met gevaar. Dat zijn veel woorden om te zeggen dat het kind als thema centraal staat. Als je het programmablaadje er bij neemt waar – zoals steeds, eigen aan de cultuursector ook wel – behoorlijk wat gezwam in staat, kom je eigenlijk tot de conclusie dat het allemaal maar één bedoeling heeft, goed proberen te praten dat de voorstelling vooral ravotten bovenaan stelt op boeiende dans.

“In het boek werkt het, ik ben niet zeker of dat ook het geval is op het podium.” Dat zegt een vrouw tegen haar gezelschap voor ons die net zoals wij naar de Underground van Leicester Square wandelt nadat ze The Ocean at the end of the lane in The Duke of York’s theatre heeft gezien. Ze verwoordt exact dezelfde twijfel die bij ons binnengeslopen is, voornamelijk dan tijdens het tweede bedrijf waar regisseur Katy Rudd blijkbaar moeilijk de draad weet op te pikken van de in het eerste bedrijf opgebouwde spanningsboog.