Dé blockbuster waar we sinds de zomer van 2023 op gewacht hebben. Dat is Dune part two van Denis Villeneuve naar de gelijknamige romanreeks van Frank Herbert. Het goede nieuws is dat ie delivert. In tegenstelling tot onze buurman keken we namelijk geen seconde op onze klok gedurende 165 minuten. De spanningsboog zit dus goed. Dat komt omdat Dune part two bijzonder veel is: een sci-fi film bovenal, maar hij bevat ook elementen van de klassieke oorlogsfilm (met 1 op 1-gevechten maar ook verwijzingen naar het fascisme (in zwart-wit) en fundamentalisme), Bijbelse taferelen, verwijzingen naar The Lion King en Frozen als je wil, de klassieke (romantische) driehoeksverhouding en de psychologische film (tevens in zwart-wit). Las het eerste deel als een behoorlijk lang uitgevallen expositie om de personages te introduceren en de krijtlijnen van het verhaal uit te tekenen, dan kan dit vervolg datgene leveren waar je als filmfan in de eerste prent wat op je honger bleef zitten: straffe storytelling en dit ook verdiepen. Zo zien we niet alleen het conflict tussen de verschillende huizen escaleren, de kijker wordt er ook fijntjes aan herinnerd dat er een verschil is tussen wat er zich op het veld afspeelt, en wie er tot dan de échte leiding in handen heeft. Zo vallen de vrouwen van de Bene Gesserit niet te onderschatten omdat zij de werkelijke sociale, religieuze en politieke touwtjes in handen lijken te hebben door de verschillende actoren/partijen in het verhaal te beïnvloeden of op zijn minst te controleren.

Waarom het bij één catharsis houden als je er twee in je film kan steken? Dat moet regisseur James Hawes wellicht gedacht hebben toen ie het script van One life las dat Lucinda Coxon en Nick Drake schreven op basis van het boek ‘If It‘s Not Impossible…The Life of Sir Nicholas Winton’ van Barbara Winton. En gelijk heeft ie: maar vooral het werkt. Want zelfs al heb je zoals wij meermaals de trailer gezien (die zoals vele de laatste tijd te veel verklapt), de tranen onderdrukken kan je niet naar het einde van de film toe. Zo goed is deze oerdegelijke prent opgebouwd. Al moet gezegd dat de lof ook grotendeels mag gaan naar de ijzersterke acteerprestaties van Sir Anthony Hopkins (‘The Two Popes’, ’The Father’) en Johnny Flynn (‘Emma’, ‘Beast’).

Ondanks alles was het een leuk familiefeestje dat Bronks en Ballet Dommage met Fratssen serveerden.

In het James Ensorjaar waarbij we stilstaan bij de veelzijdige kunstenaar uit Oostende die 75 jaar geleden overleed, valt het ons op dat vooral de kaart van de tentoonstellingen getrokken wordt. In Mu.zee in Oostende loopt tot 14 april nog een tentoonstelling die focust op zijn stillevens, in de KBR in Brussel ontdek je tot en met 2 juni de impact van Brussel op Ensors werk en straks kan je er in Bozar nog tot 23 juni terecht voor een overzichtstentoonstelling waarin niet alleen zijn schilderkunst en grafisch werk in de spotlight gezet wordt maar ook wat ie schreef, en de muzikale composities die hij maakte. En uiteraard mag het KMSKA dat over de grootste Ensorcollectie ter wereld beschikt niet achter blijven.  Van 28 september tot 18 januari 2025 zal Ensors werk er in dialoog gaan met internationale topwerken waaruit ie inspiratie haalde.

Een theatervoorstelling met hoge publieksparticipatie, ja zelfs workshopelementen (doe-opdrachten) in verwerkt. Dat brengt Laika met hun jongste productie Aventuras. Daarbij kiest het gezelschap voor geen klassieke theateropstelling. Maar neemt het de negenplussers op avontuur door met hen een parcours te volgen en daagt de installatie van Peter De Bie in de vorm van een carrousel hen uit. De wereld als ze naar huis gaan zal wellicht niet veranderd zijn, maar zijzelf misschien wel.