Bijna een jaar nadat Casino Royale in concert te zien was in Antwerpen, ruilde Cinema in Concert de Stadsschouwburg in voor de Koningin Elisabethzaal om er Skyfall in concert te brengen. Een prima keuze, want de exclusieve uitstraling van de zaal met goud, hout en marmer past een stuk beter met het Bond-universum dan het betonnen brutalisme van die andere theaterzaal aan het Theaterplein. Wat het helemaal leuk maakte, was dat er veel Bond-fans op de oproep van de organisatie waren ingegaan om in black tie te komen naar het Astridplein om daar de 23ste Bondfilm op groot scherm te zien terwijl een symfonisch orkest live de score speelde.

Een wat fletse, ja zelfs bij momenten melige superheldinnenfilm is Madame Web die S.J. Clarkson regisseerde. Eigenlijk voelt deze feministische film – een van de weinige pluspunten is de heerlijke soundtrack – als een lange voorstelling aan van een nieuw personage: Cassie Webb/Madame Web (Dakota Johnson) en de drie tienermeisjes die haar zullen helpen: Julia Carpenter/Spider-Woman (Sydney Sweeney), Mattie Franklin/Spider-Woman (Celeste O‘Connor) en Anya Corazon/Araña (Isabela Merced).

Een warme film over een koude neoliberale samenleving levert regisseur Wannes Destoop af met Holy Rosita. Het is zijn langspeelfilmdebuut. En hij is daarbij niet de enige. Ook hoofdactrice Daphne Agten (met heerlijke rollende ogen als haar personage er het hare van denkt) kent haar vuurdoop in deze prent die gaat over een vrouw die mama wil worden, maar zelf hulp nodig heeft om alleen te wonen in een sociale woning. Eigenlijk valt ze wat tussen wal en schip, ze heeft absoluut wat in haar mars, en wil met rust gelaten worden, gewoon haar ding doen en haar gevoel volgen. Maar regelmaat en vooral financiële discipline heeft ze nooit meegekregen. Gevolg: de schulden stapelen zich op, een afbetalingsplan wordt niet nagekomen, en uiteindelijk wordt haar inboedel in beslag genomen door een gerechtsdeurwaarder die vaststelt dat de vrouw hoogzwanger is op dat moment.

‘La grande dame’ van het Franse lied was in werkelijkheid maar een kleine mus. Maar iedereen heeft ongetwijfeld al gehoord van Edith Piaf. Naar aanleiding van de zestigste verjaardag van haar overlijden, haalde MB Presents een van de  meest succesvolle shows ooit  uit Frankrijk naar de Stadsschouwburg in Antwerpen: ‘Piaf! The Show’. Zangers Nathalie Lermitte nam het publiek mee naar het Parijs van de jaren veertig waar de jonge Piaf als een nachtegaal de sterren van de hemel mocht zingen terwijl ze nadacht over ‘A quoi ça sert l’amour’. Via een wandeling langs la Rue Pigalle onder de hemel van Parijs bracht Nathalie Lermitte ons dan bij de grote successen van Edith: ‘Padam, Padam’, ‘Mon dieu’, ‘La Foule’ en ‘Non, je ne regrette rien’. We begrepen achteraf voor de volle honderd procent waarom deze show wereldwijd zo’n geweldig succes is.

Fucking fetch is Mean Girls: de tienerkomedie musicalfilm die Samantha Jayne en Arturo Perez Jr. regisseerden. De prent is gebaseerd op de gelijknamige film die ondertussen 20 jaar oud is en de Broadwaymusical (vanaf juni ook te zien in het Savoy Theatre in Londen) die er in 2018 te zien was. Wat was het lang geleden dat we niet meer bijkwamen van het lachen en de tranen in onze ogen schoten in de cinema! Zo erover gaat Mean Girls namelijk dat je bijna denkt dat ze een parodie op #LikeMe gemaakt hebben. Die scène waarin Cady (Angourie Rice) verliefd wordt tijdens de wiskundeles op Aaron Samuels (Christopher Briney) en dan al dagdromend ‘Stupid with Love’ zingt, is gewoon zó kitscherig dat het hilarisch is. Of hoe er visueel én muzikaal géén limiet bleek in Mean Girls…