Een zeer heldere lezing van Hamlet. Die maakte regisseur Greg Hersov van Shakespeares langste theatervoorstelling. In The Young Vic klokt de voorstelling af op drie uur en tien minuten met een pauze. Vooral het eerste deel (goed voor een uur en drie kwartier theater) voelt bij momenten aan als een lange zit. Dat komt door de declamerende stijl, eerder dan acteurs die we zien acteren, lijken we ze vooral te zien voordragen, wat erg klassiek aanvoelt. Daardoor komt de zaak niet zelden als grotesk over, ook wat het neerzetten van donkere emoties (rouw, haat en madness) betreft. En missen we dus voldoende inleving van de acteurs.

Slechts een maand nadat The Prince of Egypt in het Dominion Theatre in Londen opende, moest die de deuren sluiten vorig jaar net als de rest van de West End omwille van de coronacrisis. Dit najaar gaan de Londense zalen geleidelijk aan opnieuw open. Op 12 november opent Moulin Rouge, enkele dagen later staat The Book of Mormon opnieuw geprogrammeerd. Gelukkig konden wij onze bekomen accreditatie voor het prachtige The Prince of Egypt met anderhalf jaar uitstellen. Want inderdaad, een week nadat de West End sloot, zouden wij naar Londen gaan.

30 jaar staat Günther Neefs ondertussen op de planken. Met stip stond zijn matineeconcert Günther Neefs 30 jaar onderweg hoog bovenaan onze agenda. In die zin dat we maanden op voorhand die middag gewoon geblokkeerd hadden in onze agenda zodat we er toch zeker bij konden zijn in Schoten. Dat zit zo. In 1992 lanceerde Neefs zijn allereerste plaat ‘Hier in dit land’ waarin Nederlandstalige pop, funk, jazz, bigband en ballads te horen zijn. Een mix die meer dan 15.000 muziekliefhebbers konden smaken. Het schijfje – dat met stip tot een van de beste Nederlandstalige debuutalbums gerekend kan worden – haalde goud. Het is ook een van de eerste cd’s die onze collectie haalde (naast twee Special Request albums en die fenomenale single ‘Bij Jou’ die hij rond de eeuwwisseling uitbracht en terecht een prijs won voor beste Nederlandstalige productie bij Zomerhit).

Een polonaise met Frans Bauer en zo vals als een kat Ebony & Ivory zingen voor de badkamerspiegel in deSingel! Een Mexican Wave die doorheen de Rode Zaal gaat. Massaal meezwaaien en in de handjes klappen. Dat kan alleen maar ironisch bedoeld zijn in Een oprechte ode aan de ironie van de Warme Winkel die er zo de commerciële cultuursector ook eens flink van langs geeft. Maar ook de wokers moeten eraan geloven, met hun gezeur. Zo mag Florian Myjer De Warme Winkel en haar repertoire in een redelijk lange vurige monoloog stevig proberen onderuit te halen. Vrijblijvend vindt ie het allemaal en vooral een gebrek aan smaak vertonen. Hij pleit voor waarheid, oprechtheid en schoonheid (het klassieke/traditionele beeld van de kunsten kortom). Na zijn tirade is de repliek hilarisch kort en krachtig: ‘Een stuiptrekking van de jeugd’.

Aan de magere kant, dat is Inside Magritte, de immersive ervaring die je kan beleven in La Boverie in Luik. In die zin dat je het allemaal op een uurtje tijd gezien hebt. 4 echte werken (‘La forêt’ uit 1927, ‘La jeunesse illustrée’ uit 1937 waarin de kunstenaar speelt met het perspectief en de orkestratie van het landschap de weg doet oplossen in het bos zodat hij een indruk van eindeloosheid bij de kijker teweegbrengt, ‘L’univers interdit’ uit 1943 en ‘La recherche de l’absolu’ uit 1940, die deel uitmaken van de vaste collectie in La Boverie zijn er te zien in combinatie met wel erg summiere tekst, ook om de surrealist te schetsen en de verschillende periodes waar hij door ging in zijn carrière. Wie meer info wil over die acht fases, waarin de film die zich 360 graden in de ruimte afgespeeld wordt onder andere op muziek van Satie ook in ingedeeld is, wordt gevraagd om de QR-code te scannen. Zowel de Nederlandstalige als de Engelstalige code verwijzen echter naar de Engelstalige gids.