Dankzij The Singing Factory is Andrew Lloyd Webbers ‘School of Rock’ nu ook te zien op het Europese vasteland. U wist misschien niet eens dat het een musical van sir Andrew was, maar dat nemen we u helemaal niet kwalijk. Het is dan ook niet zijn beste werk. De kans dat u meer vertrouwd bent met de gelijknamige film met in de hoofdrol Jack Black is veel groter. Het mooie van deze productie is dat dankzij de heerlijke prestaties van Jervin Weckx, An Lauwereins, Chaya Van Mol, Lotte Villays, Titus Schrooyen, Thijs Joppen, Jasper Van Hees en Sterre Hannes een eerder middelmatig product naar een veel hoger niveau wordt getild. Het lijkt wel alsof de rol van Dewey Finn speciaal voor Jervin Weckx geschreven is. Hij ademt gewoon anarchie en rock, is één brok energie en zingt daarbij nog goed ook. Maar de nachtegaal van dienst, of meer bepaald ‘Königin der Nacht’, is zonder enige twijfel An Lauwereins. Het gemak waarmee zij de hoge noten uit haar keel laat rollen is ronduit heerlijk om te horen en te zien.

Seks en relaties. Daarover gaat Les Olympiades, de jongste film van Jacques Audiard die vernoemd is naar de naam van het dertiende district van Parijs. Zijn prent met muziek van Rone, start stormachtig en passioneel maar vervalt vanaf ze zeventigste minuut in saaiheid en frigiditeit om uiteindelijk tot een evenwichtig einde te komen waarin het leven van alle hoofdpersonages zich in de (seksuele) plooi lijkt te leggen.

Met Eternals introduceert Marvel nieuwe superhelden.  Niet alleen daarom werd er hoog uitgekeken naar deze nieuwe prent. Niemand minder dan Oscarwinnares (Nomadland) Chloé Zhao zat in de regiestoel. Dat schept verwachtingen, zeker ook als je weet wat voor een gigantische mediacampagne er ingezet wordt voor deze titel. Maar net als bij Nomadland vertraagt het vertelritme soms zodanig dat Eternals ronduit vervelend en saai wordt. We kunnen ons niet herinneren dat we ooit twee keer op onze klok hebben gekeken tijdens een recente Marvelfilm. Hier was dat het geval, na een uur en nog eens na anderhalf uur. Eternals lijkt dus soms eeuwig lang te duren maar klokt dan toch uiteindelijk af op twee uur en zesendertig minuten wat lang is. Zeer lang. En uiteraard is er een cliffhanger tijdens – met Harry Styles als Eros - en na de aftiteling. Er komt dus een vervolg.

‘Komt daar een film van?’ hoorden we enkele weken geleden een meisje aan haar vriendje vragen in Kinepolis toen we de trailer van Last night in Soho te zien kregen. De jonge vrouw in kwestie had de Amerikaanse Anya Taylor-Joy meteen herkend en associeerde haar dan ook met die fenomenale Netflixserie ‘The Queen’s Gambit’ waarvan ze dacht dat er nu een filmversie zou komen. Niet dus. In Last night in Soho refereert Anya weliswaar even naar die rol die haar internationale bekendheid bezorgde, vooral wanneer haar personage Sandie voor het eerst geïntroduceerd wordt. Dat mystieke, dat gracieuze, en vooral ook, dat vingertje aan haar kin terwijl ze in de spiegel kijkt, komt dan ook even terug in deze film.

Fans van de serie Spitsbroers komen met de nieuwe serie The Window ongetwijfeld opnieuw aan hun trekken. Ook hier gaat het vooral over wat er achter de schermen van het voetbalwereldje gebeurt. Die van de clubeigenaars, de managers, de agenten, makelaars, de illegale gokindustrie en de journalisten die daar rond draaien en niet zelden gebruikt worden om de prijs van een speler de hoogte in te jagen, al dan niet omdat ze vatbaar zijn voor gebluf en gespin.