Maar liefst 5 keer (‘A te d’appresso’, ‘Gualtier Maldè’, ‘Non han finito ancor!’,‘Ah, tutto il ciel non mi rapi’ en bij het einde) kreeg Rigoletto, de Verdi-opera in een regie van de Duitser Claus Guth bravi te horen van het publiek, drie keer in het eerste deel en twee keer in het tweede. Guth bereikt met zijn productie voor L’Opéra national de Paris dan ook de perfectie. Wij zagen het werk tijdens de tachtigste opvoering van het Franse operahuis. Het is immers pas sinds 1996 dat het werk, hoewel gebaseerd op Victor Hugo’s ‘Le roi s’amuse’ uit 1832 dat destijds gecensureerd werd, voor het eerst wordt opgevoerd bij L’Opéra de Paris. Exact 5 jaar geleden ging de versie van Guth er in première die nu voor de vierendertigste keer op het toneel te zien was.

Met willen meten wat wij weten is Lap vzw ondertussen aan haar vierde dansvoorstelling voor kinderen toegekomen. Net als bij die drie andere onderstreept het gezelschap in hun jongste productie hoe goed ze hun doelgroep 6-plussers aanvoelen. Ook Time play en Choco of kaas? richtte zich al eerder tot deze kids terwijl Level Q voor 8 à 10+ is. Zowel qua timing, dansniveau als qua afwisseling blijkt Willen meten wat wij weten een stuk straffer dan heel wat dansproducties van andere spelers voor kinderen die we doorgaans te vrijblijvend, en te veel focussen op spel, vinden. Lap vzw weet altijd een fijne mix te brengen, via mimiek, sterke choreografieën, licht- en klankimpulsen die ook de allerjongsten die misschien minder vertrouwd zijn om naar het theater te gaan, moeiteloos weet te boeien.

Eindelijk. Zo’n 40 jaar nadat we zelf al ernstige vermoedens hadden dat onze knuffels een eigen leven leidden, vooral dan als we sliepen, want hoe kon het anders dat we die de volgende ochtend bijna steeds helemaal ergens anders aantroffen dan waar we die meenden achtergelaten te hebben? Of nog, dat die mee in bed ging, en de volgende ochtend er helemaal niet meer in lag? Nu is er – dat werd tijd - een antwoord op die vragen. Zo’n mysteries vroegen dan ook om onderzoek. En eindelijk is dat er, met dank aan Speelman dat de knuffels van de kleuters van nu onderwerpt aan grondig wetenschappelijk onderzoek.

Kippenvel van ontroering én een extatisch happy gevoel tegelijkertijd. Dat hadden we nog nooit eerder in onze 41 jaartjes dat we op deze planeet rondhossen, meegemaakt. Maar kijkt, Camilles versie van Loreens ‘Euphoria’, wekte het allemaal in ons los. Regi heeft gewoon gelijk dat we haar naar het Eurovisiesongfestival moeten sturen. En dat nummer was slechts één van de vele hoogtepunten van een fe-no-me-na-le eerste editie van Regi in het Sportpaleis. Wie er niet bij was, kan de show binnenkort zien (er waren tv opnames) of volgend jaar op zaterdag 22 oktober 2022 naar het Sportpaleis afzakken.

Met de previews van ‘Rent De Musical’ toont Deep Bridge aan dat er in Vlaanderen genoeg jong en aanstormend talent is om de toekomst van de musical te garanderen. Voor één keer geen affiche met daarop dezelfde bekende namen als altijd, maar een cast van acteurs en actrices met minstens evenveel talent, maar voorlopig nog iets minder faam. Stijn Proesmans en Ruben Van Keer zetten met veel overtuiging de rollen van Mark Cohen en Roger Davis neer en bij de vrouwen schitteren Lien Van den Bossche en Lyssa Tejero als Mimi Marquez en Maureen Johnson. Het feit dat men naast een sterke hoofdcast ook nog eens werkt met een uitgebreid ensemble is een absolute meerwaarde voor de voorstelling. Regisseur Stany Crets maakt hiervan handig gebruik om het grote speelvlak mooi te vullen. Een belangrijk puntje van kritiek op de cast is dat hij wel erg wit is. Zeker voor een musical als ‘Rent’ hadden we in de hoofdrollen graag wat meer diversiteit gezien. Tenslotte speelt het verhaal zich af in het multiculturele East Village in New York.