Hoe kan je beter de herfstvakantie inzetten dan met een heerlijke musical zoals Robin Hood & Ik die je met een brede glimlach naar huis laat gaan? Eerlijk? We hadden er een beetje schrik van, om het verhaal van Robin Hood door Stany Crets aangepakt te zien. Dat komt omdat wij in onze tienerjaren enorme fan waren van Mel Brooks versie Robin Hood Men in Tights. Al snel zou je dan als recensent in de val kunnen trappen om te beginnen vergelijken, maar – en dat is absoluut ook de verdienste van Stany – geen enkel moment hebben we in de show dat voorgehad. Dat komt ook omdat de schrijver het verdomd slim wist aan te pakken. Zo neemt ie de tijd om het eigenlijke verhaal aan te vatten door eerst even het musicalgebeuren op zich in zijn blootje te zetten. Alleen al die intro: ‘de band staat onder leiding van de geluidstafel’ vonden we ge-ni-aal.

Te associatief. Te repetitief. En vooral: te vrijblijvend. Dat is Ik ben mijn straat, de jongste voorstelling van Mokhallad Rasem en Jessa Wildemeersch die op de zolder van de Bourla in première ging. Na veertig minuten kijken we al voor een eerste keer op onze klok omdat de spanningsboog niet echt goed zit. Sommige toeschouwers dommelen in, andere ondervinden ook halfweg moeite om bij de les te blijven, wat je ziet in het schuifelen op de stoeltjes. De twee acteurs roepen hun kindertijd terug op en willen een boek uitbrengen over de straat waar ze gewoond en gespeeld hebben als kind. Zij in België, hij in Irak. Om tenslotte te zien hoe veel gelijkenissen ze hebben en hoe ze hun oude straat in de nieuwe hebben binnengebracht.

Wes Andersons tiende prent The French Dispatch, met muziek van Alexandre Desplat en Randall Poster, gaat over een fictief Amerikaans magazine dat uitgegeven wordt in het Franse stadje Ennui-sur-Blasé. Zeker, visueel is de film die kleur afwisselt met zwart wit (zoals in een tijdschrift) alsook het veranderen van beeldgrootte (vierkant – rechthoek) absoluut de moeite. Maar toch weet deze 103 minuten durende prent die als “een ode“ aan de literaire journalistiek kan beschreven worden ons niet overtuigen omwille van de slappe spanningsboog en het trage, slepende vertelritme. Dat komt ook omdat de film eigenlijk vier verhalen bundelt waarbij je als kijker steeds moet schakelen en een tussentitel te zien krijgt. Kan je door een magazine bladeren en daar de stukken uit kiezen die je interesseren terwijl je de andere kan negeren, dan kan dit niet in de bioscoop waar je ofwel na een tijd afhaakt en naar huis gaat of de ganse prent moet uitzitten. Thuis kan je dan weer wel de zaak doorspoelen. Punt is dat veruit het eerste verhaal het boeiendste is. Wellicht ook omdat de tieten van Léa Seydoux en de scène met het likje verf dat Benicio del Toro als de gedetineerde artiest Moses Rosenthaler op haar buik aanbrengt, de aandacht trekt en ons weet te prikkelen.

Een tergend trage slepende film van bijna twee uur en twintig minuten is Annette dat Leos Carax regisseerde geworden en daarvoor in Cannes de prijs won voor beste regie. Het muzikale psychologische drama voelt behoorlijk theatraal en operatesk aan, eerder dan dat je er een pop musical in zou horen. De plot is hoewel erg actueel (stand up comedian wordt o.a. beschuldigd van grensoverschrijdend gedrag door zes vrouwen in de song ‘Six women have come forward’) tamelijk dun omdat je nooit echt het gevoel krijgt dat op de psyche van het hoofdpersonage Henry McHenry (Adam Driver) na de andere goed uitgewerkt zijn. Maar vooral: zijn vrouw Ann (zangstem door Catherine Trottmann, spel door Marion Cotillard) sterft halfweg de film waardoor de beste zangeres uit de film niet langer te horen is, het muzikale niveau begint te zwalpen (Driver moet in het tweede deel vooral de zang voor zijn rekening nemen en dan valt het vooral op dat ie geen getraind zanger is), de prent daardoor water begint te maken om net niet te zinken voor het einde.

Een ode aan échte vriendschap en een warm pleidooi om al wie er niet bij hoort te omarmen, dat levert de computergeanimeerde sci-fi-film Ron’s gone wrong. Vergeet smartphones. Dé hebbedingetjes in de toekomst zijn de B-Bots, robots die alles van je weten, je voorkeuren, waar je van houdt, waar je absoluut een hekel aan hebt, enz. Op basis van die persoonlijke data en een vriendschapsalgoritme dat Marc Weidell (stem van Justice Smith) schreef, kom je zo in een handomdraai te weten met wie je zaken gemeen hebt. En zo kunnen er nieuwe vriendschappen ontstaan. Het resultaat op school is dan ook dat je kliekjes krijgt. Barney Pudowski (stem van Jack Dylan Grazer) is een buitenbeentje. Hij is de enige op school die geen B-Bot heeft en bij uitbreiding geen vrienden. Als zesjarige was ie nochtans goeie maatjes met Savannah (stem van Kylie Cantrall) die heel wat volgers heeft op haar vlog en waar hij nog steeds wat voor voelt, pestkop Rich Belcher (stem van Ricardo Hurtado) die zo hoopt aan populariteit te winnen, Noah (stem van Cullen McCarthy) die van videospelletjes houdt en Ava (stem van Ava Morse) die een wetenschapsknobbel heeft. Maar ze zijn allemaal wat uit elkaar gegroeid, allen hun eigen interesses gaan volgen. Resultaat: Barney heeft deze keer niemand die naar zijn verjaardagsfeestje komt.