Een indrukwekkende oorlogsfilm die maar liefst 14 miljoen euro gekost heeft. Dat is De slag om de Schelde van regisseur Matthijs van Heijningen Jr. naar een scenario van Paula van der Oest dat gebaseerd is op waargebeurde feiten. Feiten die zich afspelen op het einde van de Tweede Wereldoorlog na de landing in Normandië. Op 4 september bevrijden de geallieerden Antwerpen en zijn haven die nog intact is. Die is van cruciaal belang voor de bevoorrading. Tot dan moest alles vanuit Normandië namelijk aangevoerd worden. Er stelde zich echter een probleem. De Duitsers controleerden nog de oevers van de Westerschelde. De film, de slag om de Schelde, focust op de laatste fase om de Schelde terug in handen te krijgen en de bevoorrading via de haven van Antwerpen te kunnen organiseren. Walcheren moest daarvoor bevrijd worden. De Duitsers haalden echter alles uit de kast om hun posities daar ten alle koste te verdedigen. Het eiland Walcheren was uitsluitend verbonden met Zuid-Beveland via de Sloedam waar veel Duitse manschappen en artillerie zich hadden verzameld.

Een draaiend cirkelvormig podium als hét beeld voor het verstrijken van de uren. Dan weer tergend traag en slepend (wat de voorstelling bij momenten dan ook is), tot zelfs stilstaand. En plots, als je het niet meer verwacht, komt er (even) een rotvaart in. Sterke keuze dus om voor zo’n draaiend platform te gaan om de levens van drie vrouwen gedurende een dag uit totaal verschillende tijden te vertellen en dat te combineren met de muziek van Thijs van Vuure die voor zowel trage indie-melodieën gaat met glissandi naar beneden (die in mineur helemaal de onderliggende beklemmende sfeer oproepen) of dan weer een hip clubsfeertje oproepen. Thijs gebruikt bestaande composities, zo laat ie de drie vrouwen op het einde elk achter een microstandaard James Blakes ‘Godspeed’ brengen, en laat ie ook nieuw materiaal horen. De Noorse regisseuse Eline Arbo kiest net zoals de roman van Michael Cunningham die ondertussen bijna 20 jaar geleden verfilmd werd door Stephen Daldry met Meryl Streep, Julianne Moore en Nicole Kidman, om geen oordeel te vellen over deze vrouwen maar ze invoelbaar voor te stellen. Ook de muziek, die de acteurs ook live brengen op het podium, oordeelt niet.

Misschien had men de voorstelling ‘Cover Up’ van BRONKS maar beter in de doofpot gestoken. Wat zich veelbelovend liet aankondigen als ‘Een voorstelling waarin de vier leden van een Kate Bush-coverband elkaar vinden in hun onvoorwaardelijke liefde voor Kate, hun zoektocht naar identiteit en de drang om erbij te horen.’ bleek uiteindelijke niet meer te zijn dan Lotte Diependaele, Femke Stallaert, Tomas Pevenage en Ciska Thomas die gekleed in glanzende leggings de muziek van Kate Bush een uur lang vermassacreerden. Met Ciska’s zin “Ik vind het niet gemakkelijk om mijzelf te zijn.” kunnen we de volledige diepgang van ‘Cover Up’ samenvatten. Meer uitwerking van de beloofde thema’s hebben we helaas niet kunnen vinden.

Een staande ovatie. Dat ontving het Wim Mertens Trio in Schouwburg Noord. Het publiek toonde haar blijk van gulheid vermits Wim Mertens (piano en stem), violiste Jolente De Maeyer en cellist Lode Vercampt ook van hun kant erg gul bleken. Werd er ons gecommuniceerd dat het concert zo’n 95 minuten zou duren dan werd dat immers bijna twee uur. Met maar liefst twee bisrondes waarbij Wim Mertens en zijn muzikanten de grootste hits zoals Close cover en Struggle for pleasure voor het einde hadden opgespaard.

Een volledige staande ovatie en luid applaus. Dat moet je verdienen in deSingel. Jan Martens kreeg het – niet meer dan terecht overigens – voor zijn allereerste voorstelling voor een grote zaal: any attempt will end in crushed bodies and shattered bones. Een ontzettend sterke voorstelling is het, zijn achttiende ondertussen die in juli in Avignon in première ging, niet alleen omdat het werk misschien wel het meest politiek geladen is uit het repertoire van de choreograaf, maar ook en niet in het minst omdat ie maar liefst drie finales in zijn jongste creatie steekt.