Te gelikt maar aan de andere kant behoorlijk expliciet voor een romcom die zo jaren ’90 oogt en klinkt. Dat is Anyone but you dat Will Gluck regisseerde. Centraal staat Bea (Sydney Sweeney, gekend van o.a. Euphoria, Reality en straks Madame Webb). Zij mag de onhandige blondine spelen die niet goed weet welke richting ze wil inslaan met haar leven. Wanneer ze dringend naar het toilet moet in een koffiebar, faket Ben (Glen Powell, recent o.a. te zien in Top Gun: Maverick en Devotion) dat ze een koppel vormen zodat ze de sleutel van de wc kan ontvangen die enkel bestemd is voor klanten. Uiteindelijk belanden de twee tussen de lakens, maar glipt zij er ’s ochtends vandoor. Als zij terugkomt, hoort ie hem haar beledigen tegen Pete (GaTa), een van zijn vrienden. Meer dan een one night stand zal het dus niet worden tussen Bea en Ben. Tot zes maanden later hun wegen elkaar opnieuw kruisen.

Hoe we ons verblijf zouden quoteren bij What Ever Happened to Mr. Pete in corso? Wel, we zouden een drie geven. De voorstelling van het Zuidelijk Toneel trekt de surrealistische kaart door het publiek in twee te delen. De ene groep ziet een aaneenrijging van scènes links, de andere rechts in hetzelfde decor maar dan gespiegeld. Daardoor hoor je onder andere toeschouwers aan de andere kant lachen terwijl er niks te lachen valt aan jouw kant. Met deze productie roept het unheimliche gevoel van desolate eenzaamheid in de laatste levensfase op. Een fase waar je onder andere geconfronteerd wordt met inhalige mensen die zich voordoen alsof ze het goed met je voorhebben en je vooral alle comfort willen bieden.

Eind vorig jaar won het Deens-Duits-Zweedse King’s land maar liefst 3 Europese filmprijzen, namelijk die van beste acteur (de immer deliverende Mads Mikkelsen), beste cinematografie (Rasmus Videbæk) en beste kostuums (Kicki Ilander). Niet meer dan terecht overigens want deze film laat je niet onberoerd, hij kent een bijzonder sterke storytelling en is tot in de puntjes verzorgd. Het kleur- en lichtgebruik, de historische kostuums (de prent speelt zich af in 1755) en het acteerwerk van Mads als de eenvoudige veteraan Ludvig Kahlen die veel over heeft om een adellijke titel te bekomen van de koning om zijn simpel pensioentje goed te maken, maken indruk. Niet alleen wil Kahlen bewijzen dat hij van de dorre heide in Jutland wél landbouwgrond kan maken, hij laat zich niet intimideren door de sadistische landeigenaar De Schinkel (Simon Bennebjerg) die ten onrechte claimt dat de heidegrond van hem is (terwijl die zoals de titel van de film al suggereert aan de koning toebehoort). Een adellijke titel, een riant jaarlijks inkomen en kolonisten die komen helpen om de grond te verbouwen, staan op het spel. Maar bovenal gaat het om macht, over hoe een machtig man zich er niet wil bij neerleggen dat een gewone burger zich opwerkt in de samenleving.

Geen andere aanleiding hebben om een concert in het teken van levende legende Elvis Costello te organiseren dan wel dat je een enorme goesting hebt om uit zijn meer dan 50 platen een avondvullend programma samen te stellen, heb je niet nodig om het publiek in de Kern in Wilrijk een weergaloze avond te bezorgen. De mix exquis musiceren door Room 13 Orchestra onder de muzikale leiding van Frank Vantroyen, de vertalingen van Mich Walschaerts en hoe ie de songs live interpreteerde (van parlando over zang tot zelfs fragmenten waarin ie het uitschreeuwde) leverden een intens prachtig en doorleefd concert op. De volledige staande ovatie was dan ook niet meer dan terecht. Wat een productie ook die Ineke Nijssen regisseerde: iets wat steeds zeldzamer wordt met 30 man op en naast het podium.

“Mais au fond de moi, je suis sûr au moins que j‘ai du talent.” (“Maar diep van binnen weet ik zeker dat ik tenminste talent heb.”) Het zijn de woorden die de jonge Charles Aznavour in 1961 zong. De geschiedenis heeft hem gelijk gegeven. Charles Aznavour groeide uit tot een icoon van het Franse lied met talloze bekende hits waaronder: ‘La Bohème‘ , ‘Yesterday When I Was Young’, ‘She’, ‘The Old Fashioned Way’ en ‘Que c’est triste Venise’. Naar aanleiding van wat zijn honderdste verjaardag zou zijn, stelde theatermaker Herman Van Hove het programma ‘Merci Charles’ samen waarin sopraan Lissa Meyvis en bariton Hans Peter Janssens je meenemen door het leven en de hits van Charles Aznavour. Het resultaat is een avond vol heerlijke muziek die je moeiteloos meeneemt in de tijd naar de hoogdagen van het Franse chanson.