Fucking fetch is Mean Girls: de tienerkomedie musicalfilm die Samantha Jayne en Arturo Perez Jr. regisseerden. De prent is gebaseerd op de gelijknamige film die ondertussen 20 jaar oud is en de Broadwaymusical (vanaf juni ook te zien in het Savoy Theatre in Londen) die er in 2018 te zien was. Wat was het lang geleden dat we niet meer bijkwamen van het lachen en de tranen in onze ogen schoten in de cinema! Zo erover gaat Mean Girls namelijk dat je bijna denkt dat ze een parodie op #LikeMe gemaakt hebben. Die scène waarin Cady (Angourie Rice) verliefd wordt tijdens de wiskundeles op Aaron Samuels (Christopher Briney) en dan al dagdromend ‘Stupid with Love’ zingt, is gewoon zó kitscherig dat het hilarisch is. Of hoe er visueel én muzikaal géén limiet bleek in Mean Girls…

The zone of interest van Jonathan Glazer die zich vrij liet inspireren door het gelijknamige boek van Martin Amis won de Grand prix in Cannes en is genomineerd voor 5 Oscars: beste regie, beste film, beste niet-Engelstalige film, beste bewerkte scenario en beste geluid. Bizar is dat de cinematografie over het hoofd gezien is, want die is werkelijk prachtig. Glazer zoomt dan ook vooral in op het contrast tussen het idyllische leventje dat Hedwig Höss (fenomenaal neergezet door Sandra Hüller) en haar man Rudolf Höss (Christian Friedel) leiden met hun 5 kinderen en wat er zich naast hen afspeelt in het concentratiekamp van Auschwitz.

Een flauwe bovennatuurlijke horrorfilm is Night swim van Bryce McGuire die daarmee tevens tekent voor zijn regiedebuut. Een prent weliswaar die perfect op het juiste moment in de zalen te zien is, zo rond Valentijn. Want jawel, deze film gaat over de liefde die offers vergt …

Totaal over the top, maar o zo leuk, dat is Argylle, de spionage actiekomedie van die Matthew Vaughn (die we kennen van Kingsman) regisseerde. In de openingsscène zien we niemand minder dan Dua Lipa als LaGrange een helikopterlift vragen en krijgen van haar mannelijke danspartner op discomuziek die zo aanstekelijk werkt dat je even in je handen wil klappen op de beat terwijl we de twee zien gaan op de dansvloer. Als de spanning te snijden is tussen twee personages wordt er ofwel gedanst, op elkaar geschoten of zien we spectaculaire achtervolgingsscènes.

Loos, de jongste familievoorstelling van Dimitri Leue gaat onder andere over adoptie, drugs, mensenhandel, racisme, culturele appropriatie en onvruchtbaar zijn als man. Thema’s die hij aanboort in een snelle, flitsende regie die echter door de grote wachtzaal-sfeer, de witte belichting en het repetitief suggereren dat er auto’s ’s avonds voorbijrijden (via de belichting rechts en autogeluiden) echter behoorlijk zakelijk en clean overkomt. Om kort te gaan: we werden constant in en uit de voorstelling gezogen. Een voorstelling die weliswaar enkele bijzonder knappe elementen in zich draagt, enkele straffe flitsen zeg maar, die helaas ook nodig zijn om onze aandacht erbij te houden, maar soms vervalt Loos in te schoolmeestachtig de zaken willen duiden met cijfertjes (zoals 1 op 25 kinderen in België groeit op zonder ouders). Hoewel wij Loos zuinig wisten te waarderen, dacht het publiek in de Klap daar anders over en gaf het een staande ovatie.