Er zijn bepaalde zekerheden in Londen rond de kerstperiode. Je kan er prat op gaan dat er wel ergens een versie van A Christmas Carol te zien is, zoals in The Old Vic, een prachtige versie overigens die wellicht niet te evenaren valt. Minder geweten is dat er ook elk jaar rond het einde van het jaar een magische voornamelijk woordeloze voorstelling geprogrammeerd wordt, de kerstklassieker The Snowman die ondertussen al voor het 27ste jaar geprogrammeerd staat in het Sadler’s Wells’ Peacock Theatre terwijl de show eigenlijk al 30 jaar bestaat. Zo’n tijdloze voorstellingen worden overigens steeds zeldzamer.  

Met Ophelia’s got talent brengt de Oostenrijkse choreografe Florentina Holzinger opnieuw haar extreme beeldtaal naar deSingel. Uiterst feministisch, tegen het patriarchaat, kritisch ten opzichte van generaties die onze planeet vervuilden, maar optimistisch naar de jeugd toe, de toekomst – voor het eerst staan er naast mensen met een beperking namelijk ook kinderen op het podium tijdens een voorstelling van haar, is ze. Wie haar eerdere producties Tanz (2019) en A divine comedy (2021) gezien heeft, herkent onmiddellijk Holzingers signatuur, een mix van high en lowbrow cultuur, maar vooral ook een waar ze de verticale lijn opzoekt, richting hemel, ook hier weer door te refereren naar het (spektakel)circus.

Met Nomad heeft de Belgische choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui goud in zijn handen. Een daverend applaus kreeg zijn werk in een uitverkochte Stadsschouwburg in Antwerpen waar het verschillende avonden zijn tenten heeft neergepoot: faut-le faire. Nomad is dan ook een mooie voorstelling die zo’n uurtje duurt. Maar, nu komt de maar. Ze is ons ook iets te conventioneels (reden wellicht ook waarom zo veel mensen ervan houden omdat de boodschap erg makkelijk leest) en scenografisch komt ze zo nu en dan wat gedateerd over.

5 kaarsjes mag Junior Ballet Antwerp (JBA) dit weekend uitblazen in hetpaleis. Dat een initiatief als JBA nodig is, die pas afgestudeerden klaarmaakt om een professionele carrière uit te bouwen, bewees het voorprogramma Etudes van de Koninklijke Balletschool Antwerpen op muziek van Carl Czerny. We kregen levendig, klassiek ballet voorgeschoteld, bij de start waanden we ons zelfs in het repetitielokaal toen we de meisjes en de jongens aan de barres hun klassieke bewegingen zagen oefenen. Naarmate het voorprogramma vorderde, werden die weggedaan en kregen we dynamische sprongen, lifts en dergelijke te zien die vooral aantoonden welke solide basis een balletschool jongeren kan bieden.

Eerlijk? We vreesden 50 minuten naar het leven zoals het is: ‘De speelplaats van de (kleuter-) en lagere school’ te kijken bij Wasco! van Lisbeth Gruwez. Maar uiteindelijk bleken we wel degelijk een bijzonder straffe, energieke en speelse dansvoorstelling voorgeschoteld te krijgen op de Dag van de dans, wat meteen ook dé apotheose vormde voor deze productie die haar dernière kende in hetpaleis.